ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κουστουμαρισμένα φαντάσματα του χθεσινού μας κόσμου

κάθονται δίπλα στο σιωπηλό παράθυρο

του σκοτεινού καφέ.

Η ηλιοφάνεια δεν γλιστρά ανάμεσά τους

και τις συνομιλίες τους δεν τις ακούει η μέρα

μόνο η άλλη όψη της αγρύπνιας.

Κοιτούν τον κόσμο χωρίς να τους βλέπει.

Πίνουν, καπνίζουν, μιλώντας με άφατη νοσταλγία

για αποχωρισμούς και συναντήσεις.

Ένας από αυτούς στέκεται στο τζουκ-μποξ

και κάποιος άλλος κρύβει το πρόσωπό του

στις φωτοσκιάσεις του θαμπού καθρέφτη.

Δεν θα μείνω άλλο εδώ.

Θα τινάξω από τους ώμους μου τη σκόνη του χαμένου χρόνου

και θα κατευθυνθώ στην πόρτα.

Δεν θα τους ρίξω ούτε μία ματιά

καθώς θα περνάω

μπροστά από το τραπέζι τους.

Βασιλική Δραγούνη