ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δρόμοι κακοτράχαλοι και σιωπηλοί
καυτοί από τη ζέστη του καλοκαιριού

γεμάτοι σκόνη που διασκορπίζεται 
και κατακάθεται μετά.

Δρόμοι ερημικοί που διακλαδώνονται 
σε χωμάτινα μονοπάτια

ανάμεσα σε χορταριασμένους αγρούς 
και ορυζώνες. 

Δρόμοι που συνεχίζουν ώσπου 
να φτάσουν σε κάποιον προορισμό

όπου οι επιστροφές 
σκοτώνουν τις ελπίδες.

Είναι οι δρόμοι της μοναχικής επιλογής 
και της άγνοιας, βραχώδεις, άνισοι, 
μέσα από δέντρα που έχουν πεθάνει 
κι από συστάδες θάμνων,

όπου οι σκιές κοιμούνται ανενόχλητες 
από το φως του ήλιου

και τα περαστικά οχήματα 
που διακόπτουν τις μακρόσυρτες σιωπές.

Πώς να ονομάσει κανείς αυτό το μέρος 
στην άκρη του πουθενά...

Ποτέ δεν έχω πάει εκεί, 
αλλά μου λείπει τόσο.

Βασιλική Δραγούνη