ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ

Έρχονται και παρέρχονται οι σκιές του Χρόνου,

τα μονοπάτια που οδηγούν στη χώρα των ανύπαρκτων θαυμάτων

-με τις απρόβλεπτες διαδρομές του υποτονικού φωτός

μέσα από τα υπνωτισμένα δέντρα,

οι αδιέξοδα μετέωρες ισορροπίες

και η φθίνουσα απόσταση που υπογραμμίζει την απώλεια

μιας ουτοπικής Εδέμ.

Ήταν η απόσταση ανάμεσα στην ουτοπία και τη νοσταλγία,

η φωνή της σιωπής μέσα στα διάκενα των θορύβων

και των διακοπτόμενων ήχων

εκφράζοντας μ' ένα καινούργιο δέος 
έννοιες όπως "χρόνος", "ζωή" ή "προσμονή"

που χάσαμε το νόημά τους

στην προσπάθειά μας να τις εξηγήσουμε.

Και ήταν τόσο μικρή η απόσταση που τελικά τη χάσαμε

τόσο απατηλή που σχεδόν την πιστέψαμε

-τόσο σημαντικό ήταν για εμάς,

σαν κάτι που θα θέλαμε να το θυμόμαστε

για να το αφηγούμαστε ο ένας στον άλλον σαν εξομολόγηση,

σαν δικαιολογία, σαν ένα θαύμα,

κατά κάποιον τρόπο, πιστευτό.

Βασιλική Δραγούνη