ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑ

Το πρωί μας αφηγείται τόσο όμορφα ψέματα

χαϊδεύει τα αναστατωμένα μας μαλλιά και αναστενάζει

κι εμείς ξυπνάμε και πίνουμε γι’ ακόμα μια φορά

μία γουλιά από την κούπα των καταπιεσμένων δυνατοτήτων.

Κι έπειτα θα ακολουθήσει η σειρήνα του μεσημεριού

σημαίνοντας την εγκατάλειψη του εαυτού από χαμένες ευκαιρίες

που εξαφανίστηκαν σαν άστατοι εραστές κι αδίστακτα

μας εγκατέλειψαν στο χείλος της μέρας.

Θα πρέπει να υποστούμε την οργή της αλήθειας

-αμείλικτη οικοδέσποινα, μας κουνά το δάχτυλο

σαν διευθύντρια παρθεναγωγείου, μας πιάνει από τ’ αυτί

και μας πηγαίνει ολοταχώς στο μάθημα.

Μετά το σούρουπο, πάνω στο δελεαστικό μας μαξιλάρι

προσφέρουμε τους εαυτούς μας σε σκοτεινά όνειρα,

μια τελευταία προσπάθεια διάσωσής μας

από τα θλιβερά απομεινάρια της μέρας.

Βασιλική Δραγούνη