ΜΙΑ
ΣΤΙΓΜΗ
Πώς αναγνωρίζεις τη στιγμή;
Όταν τα όνειρα γίνονται
πραγματικότητα;
Όταν όλα τα κομμάτια του παζλ
συμπληρώνονται
έτσι ώστε να μπορείς να διακρίνεις το
τοπίο;
Ή μήπως όταν διαβάζεις
μια σπασμένη υπόσχεση;
Αυτή η πόλη είναι το σπίτι σου.
Μπορείς να αναγνωρίσεις τους δρόμους
της;
Το αδιέξοδο παρόν της καθημερινότητάς
της;
Τους λαβυρίνθους απομόνωσης
που τα σχήματα λόγου κατασκεύασαν
χρόνο με το χρόνο;
Όλες τις ανείπωτες λέξεις που
αιμορραγούν;
Οι μέρες περνούν, οι λέξεις μένουν
πορφυρά λουλούδια βουτηγμένα στο
βρόχινο νερό.
Και ακόμη και τώρα, που η βροχή
σταμάτησε,
μπορείς να αισθανθείς τον ήλιο να
ανατέλλει
πάνω από τον ώμο σου;
Μπορείς να κάνεις τις αγωνίες σου
τραγούδι
-αντίδοτο στη νοσταλγία;
-αντίδοτο στη νοσταλγία;
Το τραγούδι που ποτέ δεν θα ξεχάσεις;
Μπορείς να ακούσεις το βιμπράτο των
χορδών
που διαπερνά το δειλινό, τον ήχο που
ανυψώνεται
από τη χορωδία
από τη χορωδία
και μετατρέπεται σε χάδι ακόρεστο
νυχτερινού αέρα;
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από
αυτή τη στιγμή.
Βασιλική
Δραγούνη
Καλησπέρα σου αγαπητή Βασιλική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά επισκέπτης στον εξαίρετο τούτο χώρο και μάλιστα προερχόμενος από την δικτυακή πλατφόρμα URNVOL στην οποία και συνάντησα το έργο σου "Αντικριστοί καθρέφτες".
Βλέπω εδώ, σε πρώτη ματιά, κάποιους ποιητικούς εξαίρετους στοχασμούς. Σου εύχομαι πάντα με τον οίστρο της έμπνευσης στη γραφή σου.
Φίλε Γιάννη καλησπέρα, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, η αλήθεια είναι πως οι "Αντικριστοί καθρέφτες" έχουν μείνει ημιτελείς προς το παρόν γιατί ασχολούμαι περισσότερο με τις μικρές καθημερινές εμπνεύσεις που κάποιες φορές μετατρέπονται σε ποιητικούς στοχασμούς και κάποιες άλλες σε flash fiction stories. Εύχομαι και σε σένα έμπνευση και δημιουργία.
ΑπάντησηΔιαγραφή