HALLOWEEN

 

Νέα εποχή των παγετώνων
αφύσικη καταστροφή
κενές σελίδες ιστορίας.

Ο κύκλος της ζωής γυρνά τον κόσμο
σαν ιστός που περιβάλλει όλη την υδρόγειο,
λεπτεπίλεπτος αλλά και τόσο δυνατός -
το αόρατο ασκεί μακρο-επιρροή.

 

Οι μασκοφορεμένες προθέσεις
σκοντάφτουν σε μια εύθραυστη γραμμή,
οι λέξεις υφαίνουν ιστούς από ψέματα

αδυνατώντας να κατανοήσουν
τα πεδία θανάτου των τρόπων της φύσης
ή τις καθημερινές μάχες επιβίωσης
που απαιτούνται για την ανάπτυξη της γονιδιακής δεξαμενής.

Αλλά η ομορφιά εδώ φέρνει θάνατο,
μια αχτίδα φωτός για κάθε τάφο
σαν δυσοίωνη ανατολή που καίει στον κρύο αέρα.

Βασιλική Δραγούνη

ΟΔΗΓΟΣ ΠΕΔΙΟΥ

 

Αναρωτιέμαι ποιον οδηγό πεδίου

διαβάζει η κουκουβάγια

γυρίζοντας το κεφάλι της σε πλήρη κύκλο

σαν να συλλογίζεται το γρίφο

πίσω απ’ το νόημα.

 

Είναι ο θάνατος

η κύρια ώθηση

πίσω από μια κουκουβάγια

που παρακολουθεί και περιμένει

σε ένα παγωμένο κλαδί;

 

Αυτή τη γλυκιά νύχτα

θέλω κάθε ον να ζει ολόψυχα,

ποτέ να μην είναι

ένα αδέσποτο κομμάτι σε κανένα ράμφος,

νύχια, σαγόνια ή χαυλιόδοντες.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “C'est chouette la vie!” Digital Arts by Dodi Ballada

ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

 

Κόκκινος σταυρός

στο κράνος,

κινούμενος στόχος,

τα χωράφια με τις παπαρούνες

αιμορραγούν..

Οι νεκροί του χειμώνα είναι κόκκινοι

σαν το αγκάθι της ζωής.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΚΟΙΝΗ ΦΥΣΗ

 

Η πατρίδα του αρχαίου εδάφους

θα μπορούσε

στα φονικά χωράφια της

τα ποτισμένα με αίμα, ιδρώτα και μόχθο

να αποδώσει καρπούς,

να πιεί από την τιμή της ιστορίας

σπέρνοντας το μέλλον

όχι από την εκχωρημένη γη

αλλά από την κοινή φύση,

την ανθρώπινη κατάσταση

όπου βρέθηκε παγιδευμένη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

 

Δοκίμασέ μας, βράχε

κάνε μας νάνους

στο μέγεθος της άμμου

κι όμως, θα αναδυθούμε

με τα φτερά του ανέμου

για να αγγίξουμε τα «αν»

που ξεδιπλώνονται 

από το πλεονεκτικό σημείο

των ζενίθ της Γης

και να αποδείξουμε ότι 

με γρανιτένια επιθυμία

η ανθρωπότητα μπορεί

να αναρριχηθεί

ψηλότερα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Time travellers” by Vladimir Kolosov

ΣΥΡΜΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ

 

Μαγεμένος από αυτό

που τυλίγεται γύρω σου

χορεύεις αργά

με το DNA σου.

Κάτι κρύβεται στη σιωπή

ανάμεσα σε κάθε λέξη -

αυτό το σκληρό σύρμα,

το σύρμα στο αίμα.

 

Πάνω στην στροφή

σε αιχμηρά μεταλλικά τανγκό

σε κάθε αγκάθι που γυρίζει

χάνεις τον έλεγχο.

Ένα κόκκινο φίδι ξετυλίγεται

μέσα στους αιώνες -

αυτό το σκληρό σύρμα,

το σύρμα στο αίμα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΑΒΥΣΣΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 

Ένα φθινοπωρινό απομεσήμερο

σε μια έρημη αγροικία

οι θεοί αυτού του κόσμου αναπαύονται

περιμένοντας ένα θαύμα

κάτω από την μισοσκότεινη πόρτα,

πίσω από τα έπιπλα στο σκοτάδι,

ανάμεσα σε σκόνη, υφάσματα και σκεύη μιας ζωής.

 

Λευκή ομίχλη διαπερνά την κορυφή του βουνού -

ούτε αναμνήσεις, ούτε αγάπη, ούτε όνειρα,

μόνο ένα κατώφλι έχει απομείνει στον κόσμο.

Κοιμισμένοι συγγενείς βυθίζονται άθελά τους στη ωχρότητα,

λουλούδια και φύλλα πετούν,

δέντρα φυτεύονται στην αέναα ραγιζόμενη άβυσσο,

το φως και η σκιά μπλέκονται

σαν τα μπερδεμένα μάτια των θεών.

 

Ένα φθινοπωρινό απομεσήμερο

κάθεσαι στο κατώφλι της ζωής

και διαπιστώνεις ότι το σπίτι

όπου έχουν ζήσει γενιές

είναι απλώς ένα παλιό και σκοτεινό πλαίσιο

εκτεθειμένο στο φως της μετά θάνατον ζωής,

τραχύ και άδειο.

 

Η σκιά σου ενώνεται με το κατώφλι

και πέφτει πάνω στην κυματιστή λευκή ομίχλη

σαν ένα τέρας που εξερευνά

την άβυσσο της ύπαρξης.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Stairway to Heaven vs. Stairwell to Hell”, surreal art-print by George Grie

ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

 

Πεπερασμένοι ορίζοντες 

εξυπηρετούν τις παρωπίδες μας

και το κενό του χώρου

στο οποίο εντοπίζουμε

την Εξαφάνιση

καθενός

αγαπημένου ή φίλου.

Έχουμε ψυχές

που συνεχίζονται;

Είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς

ολογραφική συνέχεια

παρά ολοσχερή εξάλειψη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

 

Περπατώντας αργά κατά μήκος

του σκονισμένου επαρχιακού δρόμου

των τελευταίων χρόνων

παρατηρείς

τις στροφές και τις ανατροπές

της άμεσης αναποφασιστικότητας,

τις φαρδιές αυλακώσεις των τροχών -

συνηθισμένες στην σχολαστική ρουτίνα,

τα βαθιά χαντάκια

όπου παρασύρθηκες από το ρεύμα,

τις ορμητικές πλημμύρες,

τα σκορπισμένα χαλάσματα

που εμπόδιζαν κάθε σου κίνηση,

τις κατάφυτες λωρίδες έκτακτης ανάγκης -

ανθεκτικές στην ανειδίκευτη εργασία

μέχρι να φτάσεις

σε αυτό το αδιέξοδο

όπου αποβιβάστηκες.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΞΥΠΝΙΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

Στο φως του φαναριού

κάποιοι έχουν τη δύναμη

να αντισταθούν στο τραγούδι των σειρήνων

που τους καλεί να αγκαλιάσουν

το ξύπνιο όνειρο

του σχεδόν σκοταδιού.

 

Βγαίνουν έξω από τις πόρτες.

Περπατούν μπροστά από τα παράθυρα.

Βρίσκουν ομορφιά

κάτω από το καμένο φως του δρόμου.

Εισπνέουν τον βρώμικο αέρα της ασφάλτου.

 

Στο φως του φαναριού

μελαγχολικά κοράκια τους κοιτάζουν

απ' τη σιωπηλή τους κούρνια.

Τα χαιρετούν χαμογελώντας.

Τους καλωσορίζουν σιωπηλά

στη νυχτερινή τους βάρδια.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΑΙΞΠΗΡ

 

Ω άνθρωπε, αλίμονο,

γιατί να είσαι οιωνός

στην ασταθή ιστορία;

Όλη μέρα βροχή

πόση ακόμα

μπορείς να αντέξεις;

Μπαίνεις και εξαφανίζεσαι

από την ύπαρξή σου

κάτω από το σβησμένο φως του δρόμου.

 

Βασιλική Δραγούνη

Photography by Jason Hochman: “Man stands alone”

ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ

 

Βροχερή σκόνη ή σκονισμένη βροχή;

Ό,τι κι αν είναι, φέρνει αναμνήσεις

καλύτερα από μια μηχανή του χρόνου -

εκτός από το ότι δεν προλαβαίνεις

να ρυθμίσεις το καντράν,

απλώς κάθεσαι εκεί και ασχολείσαι

με την τρεμάμενη αναπαραγωγή

του οτιδήποτε από το παρελθόν σου

αναδύεται τυχαία

από εκείνο το βαθύ σκοτεινό πηγάδι,

από όποιες δυνάμεις αναβλύζουν από μέσα σου

όταν οι βροντές και οι αστραπές λυσσομανούν.

Η μυρωδιά της σκόνης και της βροχής

σε μια μέρα με πρόγνωση για ήλιο

σε γυρίζει πίσω κάπου

που δεν έχεις σκεφτεί για χρόνια.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΩΡΙΩΝΑ

 

Μακριά νύχτα ανθίζει

σε δηλητηριώδη κισσό..

Ο Ωρίωνας παραπατάει

στην άκρη της πραγματικότητας,

ανάβει το τσιγάρο του

απ' το δικό μου.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Orion becomes a constellation” by James Gleeson, 1961

Η ΕΡΗΜΩΣΗ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ

 

Ένα ρίγος ανεβαίνει κατά μήκος της κορυφογραμμής,

το αίμα σβήνει τις στάχτες,

τα βιτρό απορροφούν το φως

που ανατέλλει ανοίγοντας

την πόρτα του κενού.

 

Μια πόλη καταρρέει κάθε μέρα,

τα σώματα αντηχούν από κραυγές,

το αίμα κουβαλάει λήθαργο του καλοκαιριού,

τα μυαλά μένουν ξύπνια, αλλά αναπτύσσουν 

όνειρα με αρμούς από ατσάλι

τεντωμένα από μια κλωστή, ενώ οι σκιές τους

αγγίζουν το χώμα.

 

Κάτω από φλόγες που ξεφεύγουν

από τα βάθη του ουρανού

η μέρα ανατέλλει θολή,

βρύα σηματοδοτούν τα ίχνη των αγγέλων

λουλούδια επιστρέφουν στην κατοικία του διαβόλου.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Surreal Stonehenge”, Digital Art by Bruce Rolff, 2018

Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΛΕΞΗ

 

Έτσι ξέρεις

πού βρίσκεται το όραμα:

στα αθέατα πράγματα,

στον σκοτεινό λόγο,

στα ειπωμένα και ανείπωτα θαύματα

που περιμένουν,

στην ζωή, όπου οι απαντήσεις

στροβιλίζονται σαν φίδια

στα μονοπάτια των ερωτήσεων.

Ποια είναι η ελάχιστη λέξη

που θα αναγνωρίσεις

όταν δεν μπορείς να βρεις

τον στόχο

ή την πληγή;

Τι θα πεις για να ακυρώσεις

τον μικρότερο θάνατο;

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “All the Things You Said”, digital art collage by Josephine R. Unglaub

Ο ΜΥΘΟΣ ΠΟΥ ΤΥΛΙΓΕΤΑΙ

 

Είναι ένα δώρο που δεν ξέρεις πώς να ανοίξεις.

Είναι το φίδι μέσα σε κάθε γυναίκα,

η γυναίκα μέσα σε κάθε φίδι.

Είμαι μια αέναη στροφή

πάνω σε μονόδρομο.

Αφήνει πίσω της μια νότα γιασεμιού

και ένα όνειρο οπίου.

Φυσικά, θα την αναζητήσεις.

Είναι ένας μύθος που τυλίγεται γύρω απ’ το σώμα σου,

μία ουρά που μεγαλώνει με κάθε αφήγησή σου.

Είναι το μέρος που πάντα λαχταρούσες

να επισκεφτείς,

το μέρος που δεν είχες πάει ποτέ.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΥΠΑΙΝΙΚΤΙΚΗ ΑΜΦΙΘΥΜΙΑ

 

Τα μάτια της κρύβουν

την αληθινή της πρόθεση.

Αποσπούν την προσοχή,

χάνεις την αίσθηση.

Δεν ξέρεις αν

ήρθε ή αν έφυγε.

Σε αφήνει σε

αμφιθυμία.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΞΕΝΟΣ

 

Μέσα στο καθαρό λευκό κρανίο του

είναι πολύ απασχολημένος κατευθύνοντας

ζαλισμένους, ξηροθερμικούς ανέμους

για να μεταφέρουν τις ενοχλήσεις του

στα μάτια και τα αυτιά των κοντινών του ανθρώπων.

 

Η ζωή του κρατιέται υπό έλεγχο από τον ουρανό -

θεωρεί τον εαυτό του επιζώντα,

η τρελή του γλώσσα είναι ένας τρόπος

να υποβαθμίσει όλους τους άλλους στο μαντρί του.

 

Ο συγκεκριμένος ξένος θεωρεί τον εαυτό του τεράστιο

ακόμα και αν θα ‘πρεπε να τον κλειδώσουν με χειροπέδες.

Θεωρεί κάθε αυτοτραυματισμό του

ως την απόλυτη αποκάλυψη.

 

Οπότε παίζει με το σοκ...

να αποκαλύψει τι πραγματικά σκέφτεται -

ακόμα κι αν αυτό προέρχεται από το να μην σκέφτεται.

Η κραυγή της έπαρσης βγαίνει από το στόμα του

και εκφοβίζει γεγονότα και αναμνήσεις.

 

Θεωρεί τον εαυτό του σοφό

πέρα από την ηλικία του

μήπως όμως είναι απλώς φοβισμένος

πέρα από κάθε λογική;

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Our Memories, Our Artificial Paradise” by Michael Vincent Manalo

ΕΞΟΡΙΣΤΗ ΘΕΑ

 

Το φάντασμά της με το φως της μέρας

σκιάζει τζάμια και περβάζια

τόσο διακριτικά που δεν θα το έβλεπες ποτέ.

Κι όμως, νιώθεις την παρουσία της

στο σπίτι και στους λόφους,

το δίχτυ της ευγένειας πέρα απ’ τη θάλασσα,

το αστέρι που δεν είναι σε θέση

να την οδηγήσει σπίτι.

Εξόριστη θεά, που δεν μπορεί να λησμονήσει

τη γενέτειρά της,

τόσο μακρινή και ανεπανόρθωτη.

Η ανάσα της κουνάει τις δαντέλες

της κουρτίνας στο παράθυρο

με την πόρτα μισάνοιχτη.

Το άγγιγμά της ελαφρύ.

Το πρόσωπό της αόρατο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΑΓΝΩΣΤΗ

 

Προσπάθησε να ανοίξει τα νυσταγμένα μάτια της

και να κοιτάξει στον καθρέφτη

πριν ο καφές ποτίσει

μια ομίχλη από λέξεις.

Είδε μια γυναίκα άγνωστη,

κάποια που δεν είχε ξαναδεί ποτέ.

Κάποια που στοιχειωνόταν από τις επιλογές της

κάποια που λυπόταν για τα λάθη της

κάποια που επιθυμούσε ατέρμονη γαλήνη 

κάποια που έτρεχε μακριά από σκοτεινές σκιές

κάποια που είχε χαθεί σε κακές αποφάσεις

κάποια που αμφέβαλλε για κάθε ξεκίνημα

κάποια που προχωρούσε

προς έναν βέβαιο θάνατο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Foundation” by Nicki Panou

ΠΕΡΙΛΑΙΜΙΟ ΚΑΙ ΒΡΑΧΙΟΛΙΑ

 

Σηκώθηκε στο σκοτεινό πρωινό

και έδωσε στο κερί της τη φλόγα του.

Το τοποθέτησε πίσω από το βιτρό

που απεικόνιζε ένα κολιμπρί

στο χρώμα της λεβάντας

με πράσινα φτερά

και φόντο έναν απαλό, κιτρινωπό ουρανό.

 

Έριξε μία φλούδα λεμονιού

και τρία παγάκια

σε ένα ποτήρι νερό.

Πασπάλισε το σώμα της

με το άρωμα των λευκών λουλουδιών

και φόρεσε τα μικροσκοπικά διαμάντια της

δεμένα σε λευκόχρυσο.

Ήπιε μια γουλιά από το πικρό λεμόνι

και κοίταξε το ημιδιαφανές πουλί

στον κίτρινο ουρανό του.

Έμοιαζε τόσο όμορφο, όσο η ανατολή του ηλίου.

 

Ήξερε ότι η μέρα θα την απορροφούσε αργά.

Θα έφτιαχνε βρώμη με σταφίδες,

θα μετρούσε τα χρήματα του μεσημεριανού γεύματος

και θα υπενθύμιζε σε όλους να κρεμάσουν

τις βρεγμένες πετσέτες τους.

Θα περιηγούνταν στην κυκλοφορία

και θα περίμενε κάθε κόκκινο φανάρι

και το μυστικό της θα ήταν

πως θα είχε τη μουσική στο φουλ.

Θα προσκολλιόταν με όλη της τη ζωή

στον βαρύ ήχο της κιθάρας και του μπάσου

και η καρδιά της θα πάλλονταν ξανά.

 

Θα αργούσε εννέα λεπτά.

Θα δεχόταν κάθε δουλειά

και θα γύριζε προς τα έξω

και θα έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα

και θα έτρωγε κράκερ για μεσημεριανό

και θα ξεχνούσε να αναπνεύσει

και δεν θα σταματούσε ούτε μια φορά μέχρι το τέλος.

Θα έπεφτε μέσα σε ένα όνειρο

με κίνηση και κόκκινα φανάρια

και μια στάση στο κατάστημα

για κάτι που δεν θα θυμόταν

και παιδιά στην αυλή του σχολείου

και τέσσερα σκαλιά ως την εξώπορτα.

 

Θα τους έλεγε ότι τα αγαπάει

και θα τους υπενθύμιζε να μαζεύουν

τα παπούτσια και τις κάλτσες τους.

Θα γλιστρούσε στο απαλό της νυχτικό

και θα έβαζε τα διαμάντια της στο κόκκινο μεταξωτό κουτί.

Θα έγερνε στο πουπουλένιο μαξιλάρι της

και θα έκλεινε τα μάτια της για μια στιγμή.

Η μικρή της κόρη θα της ζωγράφιζε μια εικόνα

ενός λύκου με μακριές βλεφαρίδες

που θα φορούσε περιλαίμιο και βραχιόλια.

Δεν θα μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της.

Θα μύριζε το αχνό άρωμα

των λευκών λουλουδιών.

 

Βασιλική Δραγούνη