ΠΗΛΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ
Επίγνωση της κατάστασης
βασική άμυνα ενάντια στη σύγχυση,
φωτισμένη ανοχή που αποδέχεται
τα πράγματα όπως είναι:
πηλός κάτω απ’ τα αστέρια.
Κι όμως, ο πηλός ζεσταίνεται από την ανάσα μας
σμιλεύεται απ’ τις εποχές που μας διαμόρφωσαν
και παίρνει σχήμα από μια ήσυχη ελπίδα
που επιμένει ακόμη στο σκοτάδι.
Βασιλική Δραγούνη
Vasiliki Dragouni presents her poetry collection
“Alibi Muse”
YouTube
link: https://www.youtube.com/watch?v=ncFviYLVg3s
Published
in 2024 by Writers International Edition, “Alibi Muse” intertwines Greek and
English to delve into the mysteries of inspiration, identity and the divine. At
its heart lies the elusive figure of the muse, both guide and provocateur,
whose whispers shape each poem. This captivating collection weaves a tapestry
of myth and memory, inviting readers into a world where the muse becomes a
living presence: a force that awakens creativity, challenges perceptions and
illuminates the poet’s inner landscape.
ΝΤΑΛΙ
Ξεκίνησε ως συμβατικός καλλιτέχνης
προσπαθώντας να ενταχθεί ανάμεσα
στους συνομήλικούς του.
Αλλά με ένα κεφάλι έτοιμο να εκραγεί
μία αλλόκοτη αίσθηση της μόδας
και μια στάση «παρεμπιπτόντως,
γίνε αυτό που θέλεις να είσαι»,
το κάλεσμα των φαντασμαγορικών παραισθήσεων
άρχισε να δυναμώνει.
Σαν τον κατοικίδιο
οσελότο του
αρνήθηκε να ζήσει σε κλουβί.
Έχτισε τα δικά του όνειρα με εικόνες
δημιούργησε ψευδαισθήσεις προς πώληση
μπέρδεψε το μυαλό μας.
Κάθε ιδέα, όσο εκκεντρική κι αν ήταν,
έβρισκε καταφύγιο σε αυτούς τους καμβάδες:
ρολόγια που λιώνουν
ελέφαντες με μακριά άκρα
σουρεαλιστικά ισπανικά φλαμένκο.
Βλέποντας τις παράξενες αντιπαραθέσεις του
νιώθαμε ότι είχαμε υπνωτιστεί
σε μία κωμική κατάσταση
που ανάβλυζε από την ιδιόρρυθμη ματιά του.
Και επειδή αγαπήσαμε τον κωμικό
όλοι καταλάβαμε το αστείο.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork: “Salvador
Dali” by Thomas Dellert poster
ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΟ
Στέκεται στη σκιά
ο άντρας με το τσιγάρο.
Την αντιλαμβάνεται
σαν μια βαθιά γνώση.
Το τσιγάρο καίγεται..
Μονόδρομος. Ανάβει άλλο ένα.
Επιστρέφει στο δωμάτιο,
κάθεται σε μια γκρίζα καρέκλα.
Κι έτσι τελειώνει η πλοκή
της ανούσιας ιστορίας
στην οποία είναι
ο κύριος χαρακτήρας.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: “Man
Lighting a Cigarette” by Fabian Perez
ΕΝΑΣ ΑΔΕΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΣΤΑΧΤΗΣ
Η μέρα είναι πολύ μεγάλη
αλλά ποτέ αρκετά μεγάλη
για τη μοναχική ζωή που τον καταπίνει.
Μια λιτανεία από λίστες
και αναιρεθέντα καθήκοντα
γυρίζουν στο κεφάλι του
προσπερνώντας το μυαλό του.
Τόσα πολλά κοσμικά αντικείμενα για να τσεκάρει.
Μια λίστα γραμμένη με αίμα
σε ένα παράθυρο μουτζουρωμένο από βροχή -
ποτέ ανοιχτό στον καθαρό αέρα.
Γέρνοντας πίσω
σε μια καρέκλα, αναστενάζει
παρατηρώντας το ταβάνι
που κρέμεται κάτω από μια στέγη
προστατευτικό και ανυποχώρητο
όσο το δωμάτιο γίνεται ολοένα και μικρότερο,
ένας άδειος δίσκος στάχτης.
Βασιλική Δραγούνη
ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΖΕΝ
Πρώτος στη
γραμμή διάβασης
περιμένοντας να
περάσει το μετρό
δίνει σε κάθε
βαγόνι το όνομα
κάποιου που
γνωρίζει.
Στη συνέχεια,
όταν του τελειώνουν
φίλοι και
γνωστοί,
προχωρά με τα
γράμματα
του αλφάβητου
κι έχοντας
φτάσει στο ω
με πολλά ακόμη
από αυτά
τα βαγόνια να
έρχονται,
τα μετρά απλώς:
1, 2, 3, 4,
μέχρι να μπει
σε κάποιο είδος Ζεν.
Καμία σκέψη,
καμιά επίγνωση
του σώματός του
μέσα σε ένα
πλήθος
από παρόμοια φωτισμένους
επιβάτες.
Καθώς, τελικά,
το βαγόνι σταματάει
η πύλη ανοίγει
και το 1/10 του
πληθυσμού
μίας μικρής
πόλης
βρίσκεται σε
μια ευλογημένη κατάσταση
ήρεμης και
καθαρής επίγνωσης
ενωμένο με μια συλλογική
νοοτροπία
προτού απρόθυμα
προχωρήσουν
προς τα εμπρός.
Βασιλική
Δραγούνη
ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ORIGAMI
Γκρίζα προοπτική
πιτσιλισμένα τζάμια, σφαιρική βροχή
φτερούγες έξω απ’ το παράθυρο -
σπουργίτι origami που γλιστράει
στη γωνιά της νυχτωμένης στράτας.
Μια βραδιά με καμινάδες και ατμό
ένα σύννεφο από νερό κι από φτερό
κι άλλο ένα σπουργίτι βρίσκει το θεό
μέσα στο στόμα μιας γάτας.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΙΑ ΑΕΝΑΗ ΣΤΡΟΦΗ
Η ζωή είναι μια σειρά από δρόμους.
Χάνεις τον χάρτη σου.
Χάνεις το διαβατήριό σου.
Είσαι μια αέναη στροφή
επάνω σε μονόδρομο.
Όταν ζητάς οδηγίες,
οι άνθρωποι φλυαρούν σε μια γλώσσα
που δεν μπορείς να καταλάβεις.
Σου δείχνουν προς τον δρόμο
που έχασες τον εαυτό σου.
Ανακαλείς τα λόγια της μητέρας σου:
«Έτσι είναι η ζωή, αγάπη μου.
Κράτα το ρεζερβουάρ σου γεμάτο.
Κρύψε καραμέλες στο ντουλαπάκι.
Αν δεν χαθείς
δεν θα βρεις ποτέ τον δρόμο σου.
Η σύγχυση είναι ο δρόμος προς τη διαύγεια,
η αβεβαιότητα το κλειδί
που ξεκλειδώνει την πραγματικότητα».
Βασιλική Δραγούνη
ΞΕΦΤΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Κάπου ένα όνειρο
κυλάει μαλακά μες στο σκοτάδι
κυνηγώντας αυταπάτες και σκιές.
Τα σκυλιά σκίζουν τη σιωπή
και οι παράγκες λαμποκοπούν
στο χλωμό φως της ασφάλτου.
Η ευτυχία τρέχει σε πρόσκαιρα δρομάκια
στην άκρη του πόνου
με γέλια πληγωμένα
από αιχμηρά ξέφτια αμαρτίας
ώστε ο πόνος να λειτουργεί,
να γίνεται αντιληπτός.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ
Αρχικά, τα
σκοτεινά μέρη ήταν μικρά,
μικροσκοπικά
μαύρα τετράγωνα στη φωτεινότητα..
Θα έπρεπε να το
είχαμε δει να μεγαλώνει
να
αναγνωρίζουμε το πλήρες δυναμικό του
να παρατηρούμε
τις θολές άκρες
που του
επέτρεπαν να σέρνεται προς τα έξω
ανεπαίσθητα
σχεδόν αόρατα.
Και τώρα,
δεν υπάρχει
σχεδόν καθόλου χώρος
ανάμεσα στα
μαύρα μέρη
κι ελάχιστος χώρος
για φωτεινότητα τριγύρω τους.
Ακόμα και το
κόκκινο
δεν φαίνεται
πλέον επικίνδυνο..
Όσο έντονα κι
αν προσπαθεί να παρέμβει
το σκοτάδι
κερδίζει εκθετικά
καλύπτοντάς το ολόκληρο.
Θα έπρεπε να το
είχαμε δει να έρχεται.
Πώς και δεν το
είδαμε;
Είναι μάλλον πολύ
αργά
για να το
σταματήσουμε
τώρα.
Βασιλική
Δραγούνη
COMMUNICO ERGO SUM
Ποιες ρουμπρίκες άραγε ορίζουν
τους ποιητικούς ρόλους,
πέρα από το ότι εμπλέκονται
το μυαλό και η καρδιά,
η λογική και οι φρέσκες φερομόνες
σε όλα τα σεναριογραφικά τους χρώματα
της άμπωτης και της ροής;
Η ζωή δεν είναι σόλο παράσταση.
Το να είσαι σημαίνει να επικοινωνείς.
Βασιλική Δραγούνη
ΑΚΟΥΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΜΨΕΙΣ
Ο νυχτερινός DJ
κάνει τα μαγικά του
σαν κράχτης σε σκηνή
πουλώντας ελιξίριο
που θεραπεύει οτιδήποτε
παίρνει μορφή κίνησης
καθώς εκείνη οδηγεί
κατά μήκος της εθνικής οδού
έξω απ’ την πόλη
στις 3:00 π.μ.
δυτική χειμερινή ώρα.
Φεύγει
πριν να είναι πολύ αργά.
Θέλει να αγκαλιάσει
την αυριανή αυγή
με τους δικούς της όρους.
Και σχεδόν τα καταφέρνει
μέχρι τη στιγμή που επιβραδύνει
λόγω οδικών έργων
και ακούει τον DJ να παίζει
το μοναδικό τραγούδι
που κάνει τον συναισθηματικό της κινητήρα
να κολλήσει.
Βασιλική
Δραγούνη
ΘΥΜΙΑΜΑ
Καημένο δωμάτιο
τόσο κρύα νοικιασμένο
σου αφήσαμε το δώρο της ύπαρξής μας.
Λαβύρινθος εύθραυστου σχεδιασμού
αντηχείς ιστορίες παιδικής ηλικίας
λέξη προς λέξη σε ψιθύρους.
Πένα σε ανακυκλωμένο χαρτί
κοσκινίζεις τη μνήμη σου
ανοίγεις μία τάφρο
ετοιμάζεις ένα θυμίαμα
που κόβει την ανάσα του χρόνου.
Βασιλική Δραγούνη
ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
Η μέρα απαιτούσε ύμνους
αλλά είχαμε κρεμάσει
τους σταυρούς στους τοίχους.
Δεν αναζητούσαμε κάποια
καθιερωμένη θρησκεία.
Είχαμε δει ένα μέρος που είχε
θραύσματα γυαλιού
που στριφογυρίζαν προς τα πάνω
σε ένα φωτοστέφανο με αγκάθια.
Έτσι γνωρίζαμε
πως ήταν Κυριακή.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork
by
Liza Giannouri
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΚΙΘΑΡΑ
Άνθρωπε με τη θλιμμένη κιθάρα,
μέρος του κόσμου,
έλα, κάθισε δίπλα μου
και παίξε το τραγούδι που αγαπώ.
Στην παραφωνία των χεριών
η αγάπη κρατιέται
τραγουδώντας τον καημό της
και κινείται πάνω σε επτά χορδές.
Μόνο οι έξι από αυτές
είναι φτιαγμένες από μουσική.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork: “The Old
Guitarist” by Pablo Picasso, 1903 - 1904
ΙΣΩΣ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΜΒΑΣ
Το πινέλο αγγίζει τον καμβά. Κάτι ξέρει
ή φαίνεται να ξέρει, για το τι πρέπει να εξελιχθεί.
Το μυαλό οραματίζεται ένα τριαντάφυλλο.
Ο καλλιτέχνης ξέρει τι περιλαμβάνει το όραμα
και επιλέγει καθαρό λευκό,
προχωρώντας με αυτή την σταθερή απόφαση.
Το πινέλο προσπαθεί να ζωντανέψει το τριαντάφυλλο
μετατρέποντας το σχήμα και το χρώμα σε μουτζούρα,
την αρχική προσπάθεια σε καταστροφή.
Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι μάντης.
Το ίδιο το τριαντάφυλλο θέλει να είναι κόκκινο,
ο ολοκληρωμένος πίνακας το καθιστά σαφές.
Ίσως φταίει ο καμβάς.
Το λευκό τριαντάφυλλο, θυσιασμένο και αιματοβαμμένο,
παραιτείται απ’ την αγνότητά του. Αναζητούσε φήμη.
Βασιλική Δραγούνη
ΘΕΛΩ Η ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ
Θέλω η σιωπή μου να είναι
τα τριαντάφυλλα που αιμορραγούν
κόκκινα πέταλα στο χώμα.
Θέλω η σιωπή μου να είναι
η ακινησία του ελαφιού
πλαισιωμένη από ομίχλη.
Θέλω η σιωπή μου να είναι
οι πεταλούδες που πετούν
στο παρμπρίζ μου.
Θέλω η φωνή μου να είναι
η αιχμάλωτη εισπνοή,
η στιγμή πριν ξεφύγει το θαύμα.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork: “There is
Love in You” by Christian Schloe
ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Είμαστε ένα
αλλά όχι το ίδιο.
«Ο Πατέρας και εγώ
είμαστε ένα», είπε ο Ιησούς,
«Αλλά ο Πατέρας
είναι μεγαλύτερος από εμένα».
Ισοδυναμία
δεν σημαίνει ισότητα.
Στο επίπεδο των υποατομικών σωματιδίων
πρέπει να υπάρχει κάποια ουσία
ανάμεσα στα ηλεκτρόνια
που τα κρατάει όλα μαζί
για να σχηματίσει το ανθρώπινο όνειρό μας,
όπου οι φίλοι μετατρέπονται σε δαίμονες
χτίζοντας πολεμίστρες
παραβιάζοντας όρκους
φορώντας στολές
βαδίζοντας για να συναντήσουν...
τους εχθρούς τους.
Η μία πλευρά δεν είναι η ίδια
με την άλλη.
Η μια πλευρά πρέπει να είναι φωτεινή
η άλλη σκοτεινή.
Στην ουσία μας είμαστε ένα
αλλά όχι το ίδιο.
Η αντιστοιχία δεν είναι ισότητα
ούτε ταυτότητα.
Βασιλική Δραγούνη
Collage
Art: “Todo
esta conectado” by Ernesto Muñiz
ΑΡΧΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Ο Θεός είναι. Ή θα είναι
ή δεν ήταν ποτέ.
Το τρομακτικό Όνομά Του
η Ολότητα, το Κενό
το Περιθώριο της Ύπαρξης
δικό Του.
Ανούσιος Θεός
Άφωνος Θεός
Θεός της Ψυχής
Φοβούμενος τον Εαυτό Του
τη Δεισιδαιμονία
το Ασύλληπτο
Παντοτινά και Επέκεινα.
Οι επικλήσεις σε Αυτόν
κάνουν κύκλους
μυστηριώδεις και μοναδικούς.
Ολότητα και Κενό
Κενό γεμάτο με Θεό
που δεν μεταφράζει τον Εαυτό Του -
μοναχικός και ατελής,
χωρίς εξήγηση, χωρίς νόημα
απροσπέλαστος στην κατανόησή μας.
Ναι, η πίστη με τη λογική πεθαίνει
μα η ζωή αψηφά,
καταδικάζει αυτό το στοίχημα.
Βασιλική
Δραγούνη
Collage Art: “From darkness to the illumination” by Ernesto Muñiz
