ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΛΟΦΟΣ

Υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι

πάνω στον κόκκινο λόφο

που στέκονταν αγναντεύοντας

το πεδίο της καταστροφής.

Ήταν κάτι που με βρήκε απροετοίμαστη.

Δεν μπορούσα να επιστρέψω, 
ο δρόμος ήταν δύσβατος.

Τμήμα του ουρανού παγιδευμένο 
σε ανταύγειες φθινοπώρου

κι εγώ να ταξιδεύω εκεί, 
πάνω σε δυο φτερά χελιδονιού

διαρκώς ταλαντευόμενη μεταξύ αλήθειας και πλάνης,

μεταξύ ελπίδας, που δίνει υπόσταση στο όραμα

και τρόμου, που αδράχνει τα μελλούμενα,

μεταξύ λογικής, προσηλωμένης στων καιρών τα μηνύματα

και παραφροσύνης, υποταγμένης στη βουλή του πάθους,

γεμίζοντας ένα κενό στην ψυχή που έκανε θόρυβο

σαν ανεμοστρόβιλος.

Πετούσα πάνω από ένα πεδίο συντριμμιών

που κάποτε ήταν κήπος.

Συνήθιζα να περπατώ μέσα σ' αυτόν

αναζητώντας το οικείο φως,

θαυμάζοντας τα περίτεχνα κιγκλιδώματα

και τα αδιέξοδα του λαβυρίνθου

που στοίχειωναν τις μνήμες των άλλων ανυποψίαστα

προσπαθώντας να περιφράξω τον εαυτό μου

από βέβηλες επιδρομές,

πιστεύοντας ότι μπορώ να ακούσω τις ψυχές που αναχωρούν

από πράγματα άνευ σημασίας

-αντικείμενα πεσμένα από τις τσέπες του χρόνου,

θλιβερά κατάλοιπα αρχαίων ιστοριών.

Η φωνή μου αδύναμη,

επικαλείται οντότητες χωρίς όνομα

μα παρασύρεται από τον ανεπίστρεπτο άνεμο

του παρελθόντος.

Στριφογυρνώ στον ύπνο μου με απόγνωση,

παλεύοντας να αποδιώξω της λήθης το ψέμα.

Τίποτα δεν είναι πειστικό πια.

Εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια

και επιστρέφω ως θεατής

στον κόκκινο λόφο.

Βασιλική Δραγούνη