Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

ΑΓΓΕΛΟΣ

Ο Άγγελος μου έδειξε πώς να κρατήσω
ένα φύλλο από χλωρό γρασίδι
για να το κάνω να σφυρίξει.
Έχω ένα ταλέντο τώρα.
Μπορώ να φτιάξω μουσική από τα φύλλα.

Περιστρεφόμαστε αμίλητοι στις κούνιες
κι όσον αφορά το αντίο
θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή.
Το αύριο δεν είναι εδώ ακόμα.
Το περιμένουμε στο σούρουπο.

"Άγγελε, θα μου λείψεις...
Άγγελε, θα με θυμάσαι;"
Αγγίζουμε τα γόνατά μας καθισμένοι  
στο τελευταίο από τα τρία σκαλοπάτια
μπροστά από την ξύλινη, κλειδωμένη πόρτα.

Ένας από εμάς πρέπει να φύγει.
Είμαστε μόνο επτά χρονών.


Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

ΟΙ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΘΛΙΜΜΕΝΩΝ ΔΩΜΑΤΙΩΝ

Εδώ είμαστε και σήμερα, περιπλανώμενοι,
σαν σύννεφα βροχής μέσα από σκοτεινά δέντρα.

Το κόκκινο φεγγάρι είναι ήδη
ψηλά στον ουρανό. Νομίζω μας ακολουθεί.

Παρόλο που είναι φωτεινό,
ο πόνος ανεμίζει ακόμη μεσίστιος.

Ας κρατηθούμε από τα χέρια
αποδεχόμενοι τη δύναμη της συνύπαρξης.

Ας εμμείνουμε στον αδιάλειπτο χαρακτήρα της αναζήτησης
αναδεχόμενοι την ευθύνη της απώλειας.

Οι ηττημένοι των καθημερινών γεγονότων
χρεώθηκαν ήδη στην αθανασία

και οι αυτοεξόριστοι των θλιμμένων δωματίων
αναζητούν το κουράγιο της αιωνιότητας

ανάμεσα σ' αυτά τα δέντρα
που σκουριάζουν από θλίψη.


Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Έχει ειπωθεί πως ο μόνος τρόπος για να καταλάβει και να βιώσει κανείς απόλυτα τον κόσμο και τη ζωή είναι η ποίηση. Ίσως είναι έτσι, ίσως και όχι. Ωστόσο, κάθε καλό βιβλίο ποίησης αποκαλύπτει το δρόμο μέσα από τα θολά τοπία της ειμαρμένης, προσθέτοντας σε κάθε στάδιο της διερεύνησης καινούριες ψηφίδες στο μωσαϊκό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στις «Πύρινες σταγόνες σε θολό τοπίο» ο ποιητής Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου παρατηρεί, αφουγκράζεται και καταγράφει τα «σημεία των καιρών» και αισθάνεται, στοχάζεται κι υπονοεί, στα όρια του εφικτού, μια διαφορετική διαδρομή. Μια διαδρομή που τροφοδοτείται και υποστηρίζεται από τις πύρινες σταγόνες που γίνονται φωτιά από σημάδια πάνω στη σελίδα, από τη φωτιά που είναι η καρδιά που φλέγεται από ερωτήματα δίχως αρχή και τέλος.

Η ποιητική του πένα ακροβατεί ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια της δοτικότητας και στα «δούναι και λαβείν» τόσο της ιδιωτικής μας οδού όσο και του δημόσιου βίου μας, αναμετρώντας τη ζωή με ειλικρίνεια και εντιμότητα.

Οι «πύρινες σταγόνες» του γίνονται κομιστές καταιγίδας και ανατροπής του θολού τοπίου της αδυσώπητης κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας, με όλες τις συμφορές που επεφύλαξε αυτή για τη χώρα μας.

Ανησυχίες, πλάνες, μικρότητες και ανατάσεις, χαρές και φόβοι, βάσανα και διαψεύσεις έρχονται στο προσκήνιο για να δηλώσουν την παρουσία τους και να ζητήσουν μια τελευταία ευκαιρία για εξιλέωση.

Οι ερινύες της σιωπής αλλά και οι μαινάδες της επιθυμίας, ως αμετανόητοι δικαστές εμφανίζονται με αγέρωχη όψη. Όπως και η τελική συνειδητοποίηση ότι όσο πιο ευάλωτος, ευαίσθητος και εκδηλωτικός γίνεται ο άνθρωπος, τόσο πιο δυνατός καταλήγει να είναι.

Βασιλική Δραγούνη

Από τον πρόλογο της έκδοσης


Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ

Όπως σε μία χώρα χωρίς ακτογραμμή,
είναι το ίδιο δύσκολο κι εδώ να αναζητήσω

οδηγίες για τοποθεσίες
που σηματοδοτούνται από καμένα δέντρα

ή από το κλάμα ενός μωρού
μέσα από ένα φλεγόμενο ανοικτό παράθυρο.

Αυτό που λάμπει πάνω από τον ποταμό
κάθε Ιούλιο

ακίνητο, κενό και μόνο,
έχει το δικό του φεγγάρι.

Το νερό κάτω απ' τη γέφυρα
είναι απασχολημένο ακόμα.

Το παρακολουθώ για λίγο.
Ακούω την αναπνοή μου.

Τα μωρό σταματά το κλάμα.
Μια κουκουβάγια καταλαμβάνει τον χώρο.

Αφουγκράζομαι τα βήματά μου σαν να ήταν
ψίθυροι από ένα βιβλίο χρησμών.


Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Η οργή είναι αφύπνιση.
Υποκινεί τη γέννηση
της απώτερης θλίψης
και καταλαμβάνει το είναι
κάνοντας τον πόνο της προδοσίας να κοχλάζει
μέσα στις φλέβες.

Κάπως έτσι έχω μάθει να αισθάνομαι.
Να εξοστρακίζω το παλιό
και με το σκοτάδι
του φεγγαριού
να βαδίζω προς το μέλλον μου
απαλά…


Βασιλική Δραγούνη


Τρίτη 24 Ιουλίου 2018

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Τέλος Εποχής:
παρελθόν, παρόν, μέλλον
αναμετρώνται.

Απομεινάρια
γαλαξιακής σκόνης
μπαίνουν σε τροχιά.

Η ύπαρξή μας
κβαντοφυσικών νόμων
κυβερνοχώρος.

Το παρελθόν μας
ψηφιακό σκοτάδι
σε νεκρές πόλεις.

Για μας ήταν Γη:
στρατόπεδο του χάους
στο ψυχρό σύμπαν.


Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Η ψυχή συχνά ερωτεύεται
τα πράγματα που βρίσκονται στα πόδια μας.

Το φρέσκο χώμα που είναι τόσο μαλακό
κι ας κρύβει την προσωπική μας αποσύνθεση.

Τα χαρούμενα ερπετά που διασχίζουν
τα δροσερά πεζοδρόμια την αυγή.

Τους ξεθωριασμένους ωκεανούς της αερολογίας
όταν κυλάνε και βρυχώνται.

Τη νωπή ομίχλη που αγκαλιάζει τη γη.
Το λείο δέρμα του πάγου.

Η ψυχή αγαπά
όλα αυτά τα πράγματα.

Ο νους πάλι αγαπά
τα πράγματα που βρίσκονται ψηλά.

Βουνά, αετούς, δέντρα σεκόια.
Τα πλανώμενα βέλη του ανέμου.

Την πεισματική νοοτροπία της αμφιβολίας.
Τις χάρτινες σκαλωσιές της αναθεώρησης.

Το απέραντο άυλο.
Την ιδέα του ουρανού ή την ανάγκη του.

Η ψυχή δεν ανησυχεί για ουρανό,
ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Ας βγάλουμε τα παπούτσια μας
κι ας κάνουμε τούμπες στη λάσπη.

Μπορούμε να κυλιστούμε μέσα όσο θέλουμε.
Το λέει κι η ψυχή.


Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟ

Απεικόνιση δύο κόσμων:
γη - νερό - αέρας
κενό - ακινησία - βάθος,
αινιγματική ύλη που κατακρημνίζεται
μέσα στην καταστροφή του φωτός.
Ποιανού η πίστη φτάνει ως εδώ;
Ποιανού η αμφιβολία;

Κανένα παρεμβατικό μάτι δεν αναζητά
την ώσμωση των μορφών
στις τροπές της χαώδους ιστορίας.
Καμία καταπιεσμένη λέξη
δεν έχει αναδρομική ισχύ
στο συμπαγή χρόνο.

Σιωπή και μοναξιά ευθυγραμμίζονται
με τον κενό χώρο,
εκεί όπου το τελευταίο φως συμφιλιώνεται
με την ασταθή ουσία,
την πολυώνυμη εξορία,
την αδυναμία της επιστροφής.


Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ησυχία στη χώρα της σιωπής
συνωστισμός στη χώρα των επαίνων
και οι φωνές κάποιων σοφών στον ενδιάμεσο χώρο
ψίθυροι ανάμεσα σε φανταχτερά κουδούνια.

Ο χώρος τους τους απαιτεί μονάχους στο παρόν
να παρακολουθούν χωρίς βιασύνη
σκαλίζοντας εξονυχιστικά τις ανάγκες τους
πριν μπουν στον πειρασμό να τις καλύψουν.

Ω, πηγαίνετε εκεί που μπλέκονται οι έννοιες για σιωπή
εκεί που πλαισιώνεται η φαντασίωση για επαίνους
εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται για διάρκεια
κι αφήστε τα φανταχτερά κουδούνια να χτυπούν.


Βασιλική Δραγούνη


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Ίσως κάποια στιγμή  να εισχωρήσουμε
εν πλήρει συνειδήσει στον τρέχοντα κόσμο,
στην αλαζονεία και την τρέλα του

ίσως παραδοθούμε στις επικίνδυνες σιωπές
και στις ηχογραφημένες αγωνίες του
σαν κάθε φύλλο που αφήνεται στην πτώση

και ίσως αντιμετωπίσουμε
τον καθρέφτη της αναστολής
λέγοντας τις ιστορίες μας σε κωφούς και σε τυφλούς

σαν να νοιάζονταν για εμάς
ή να μπορούσαν να υπομείνουν
το δούναι και λαβείν τέτοιων κραυγών.

Όταν η αμφιβολία γίνεται βέβαιη κατεύθυνση,
μπορούμε να προσποιηθούμε πως υπάρχει κάπου
το βέλος της εξόδου.


Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

ΕΝΑΣ ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΟΣ ΟΙΩΝΟΣ

Μικρό αθώο περιστέρι,
σε κρατώ μέσα απ' τη φυλακή του ύπνου
ενώ ένα μαύρο ανυπότακτο γεράκι παρακολουθεί
από το σκοτεινό δέντρο της νύχτας
παροτρύνοντας τον εαυτό του
στην απελευθέρωση του ξυπνήματος
η οποία έχει το δικό της
τοπίο τρόμου.

Πώς θα σε σώσω,
όταν το χέρι μου δεν σου προσφέρει πτήση
μακριά απ' αυτό το όνειρο;
Γιατί χρονοτριβείς σε υπομονετική εμπιστοσύνη
σαν ένας απερίσκεπτος οιωνός του εαυτού σου;

Τα σύμβολα μας περιβάλλουν
σουρεαλιστικά και αδιαπέραστα
έτσι όπως συγχωνεύονται σε ένα κολάζ μυστηρίου.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε κάτι:
Εγώ θα σου δώσω τον φόβο μου για να μπορέσεις
να τον μεταφράσεις σε πτήση
κι εσύ θα παραμείνεις
νοερά μαζί μου.


Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΠΙΑΝΟ

Προς τι λοιπόν το χαμόγελο
όταν η θλίψη είναι πάντα κοντά
σαν μια παλιά ανάμνηση
στην άκρη του μυαλού,
σαν μια πικρή μνήμη που επαναλαμβάνει
το αργό, σκοτεινό τραγούδι της

σαν τα μπλουζ της άγριας νιότης
που ακόμα παίζεις στην καρδιά
όταν οι εποχικοί ύμνοι δονούν
ένα αόρατο πιάνο στο σκοτάδι,
σαν μια λευκή κουρτίνα που παραμερίζει
για να αφήσει τη νυχτερινή αύρα
να εισβάλλει στο χώρο

ενώ κάθεσαι μέσα σε μια πυκνή σιωπή
παρακολουθώντας σκιές,
ακούγοντας βήματα να πηγαινοέρχονται
έξω απ' την πόρτα που δεν θα ανοίξεις,
χαράζοντας αρχαίους χρησμούς
στη σκόνη του πιάνου;

Και ακούς ένα γέλιο από κάπου,
που φαίνεται οικείο
και το λησμονημένο πιάνο αρχίζει
να παίζει από μόνο του κάποιο χιμαιρικό τραγούδι,
αλλά ποιανού τα χέρια
γλιστρούν αργά πάνω στα πλήκτρα;

Και συνειδητοποιείς ότι είναι τα δικά σου
και κλείνεις τα μάτια
και βλέπεις την θλίψη να φεύγει.


Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

ΣΤΕΡΗΤΙΚΟ

Αδιαίρετο στο λίγο
Ανυπολόγιστο στο πολύ
Αόρατο στο σκοτάδι
Αδιαπέραστο στη σιωπή

Αξεδιάλυτο στο τώρα
Αντίστροφο στη ροή
Απροσδιόριστο στη γεύση
Άπιαστο στην αφή

Αναπότρεπτο στο φόβο
Ανεξήγητο στη λογική
Ανεξερεύνητο στο μέλλον
Ασαφές στη στιγμή

Αμετάβλητο στο χρόνο
Ανεξιχνίαστο στην ψυχή
Αναπόδραστο στη μνήμη
Ανεκπλήρωτο στη ζωή.


Βασιλική Δραγούνη


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Με το μέτωπο κολλημένο στο τζάμι
και το βλέμμα βυθισμένο στην άχλη του καπνού
βουλιάζει σιωπηλά στο κάθισμα.

Οικογένεια κάπου -κάποιου μητέρα, σύζυγος,
περνά από αφύλακτες διαβάσεις
φορτωμένες ομίχλη.

Τα μάτια κλείνουν. Ίσως κοιμάται.
Οι σκέψεις ησυχάζουν και περιπλανιούνται
στα φευγαλέα μέρη της διαδρομής.

Στο πρόσωπό της
μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση επιστροφής.
Νύχτα έξω απ' το παράθυρο.

Το άλλο της πρόσωπο, σαν μετουσιωμένο σύμβολο,
της γνέφει από το τζάμι
περιμένοντας...


Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

ΓΥΜΝΑ ΜΟΝΤΕΛΑ

Αληθινοί, ζωντανοί άνθρωποι πόζαραν γυμνοί
κάτω απ’ το ανελέητο ηλιακό φως,
εκθέτοντας κάθε χιλιοστό τους
για χάρη της τέχνης στην πέτρα
που θα επεβίωνε μετά από δεκαετίες
πολιτικών αναταραχών, ηφαιστειακών εκρήξεων,
επιδημιών και οικονομικών κρίσεων

ώσπου σαν έργα τέχνης να συγκεντρωθούν όλοι μαζί,
αψηφώντας δικαιολογίες για ζωτικούς χώρους,
στερεωμένοι άκαμπτα, ανάμεσα σε θορυβώδεις επισκέπτες
και στολισμένοι με ετικέτες που αντιτάσσουν
τα υψηλά τους διαπιστευτήρια - εύφημη μνεία στο χρόνο
ενάντια στη φευγαλέα προσοχή και τα αβάσταχτα κλισέ
των εποχών της προβαλλόμενης μετριότητας.


Βασιλική Δραγούνη


Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ

"Μίλα μας, Δάσκαλε,
είναι τόσο μοναχικά εδώ σε αυτό το ράφι"
τα προϊόντα απευθύνονται στον παντοπώλη
καθώς τα αποθέτει στα ράφια ένα προς ένα.
Ζητούν να μάθουν για τον έξω κόσμο.

Είναι αργά και το κατάστημα έχει κλείσει.
Τα τραχιά του δάχτυλα ρίχνουν επάνω τους σκιές
κι εκείνα ζωντανεύουν στις σκοτεινές τις ώρες
και του μιλούν με τσιριχτές φωνές
όπως τα ξωτικά στα βόρεια παραμύθια.

Αυτό που κάνει κάποιος είναι μερικές φορές
ο ορισμός του ποιος είναι
ή του ποιος μπορεί να γίνει, αλλά όχι πάντα.
Και ο παντοπώλης τα λυπάται και τους απαντά
καθώς τα αποθηκεύει.

"Υπάρχει ένας άλλος κόσμος
πέρα από αυτό το μαγαζί" τους λέει.
"Και είναι όμορφος κι αλλόκοτος.
Θα τον δείτε κάποια μέρα,
όταν θα είστε πιο κοντά στο τέλος σας."


Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ

Είπες πως θα γινόσουν μυστηριώδης.
Θα εκπαίδευες τα δωμάτια να σε κρύβουν,
τους καθρέφτες να μην βλέπουν
να συνωμοτείς με τις σκιές του τοίχου.

Θα χρησιμοποιούσες το φως για παραπλάνηση,
τη σιωπή για καταβύθιση στα έγκατα του εαυτού σου.
Θα μάθαινες να αναπνέεις χωρίς να δυσφορείς,
θα κρατούσες την κραυγή μες στο λαιμό σου.

Θα ανταποκρινόσουν στοιχειωδώς
με τη μεταμφιεσμένη φωνή της σκόπιμης υπεκφυγής.
Θα τελειοποιούσες την εμφάνισή σου
φορώντας την κανονικότητα ως μεταμφίεση.

Ποιος θα σε αναγνώριζε έτσι,
τόσο νεκρό και επεξεργασμένο;
Ποιος θα πυροδοτούσε τις δυνάμεις του μυαλού του
για να ξεθάψει τα απηρχαιωμένα μυστικά σου;


Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΟΝ

Όλα κατακερματίζονται μες στο σκοτάδι
ή πολλαπλασιάζονται καλειδοσκοπικά
σαν επαναλαμβανόμενη ψευδαίσθηση.

Κίνηση και ακινησία εκφράζονται σε αφηρημένη αρμονία
δίνοντας μεγαλύτερη σημασία
στα ζητήματα της μορφής.

Μα υπάρχει κι ένα φως θαμπό
μες στην ψευδαίσθηση του άπειρου χώρου
που τρεμοπαίζει στο γυαλί σε ρυθμικό μοτίβο

που κάνει το οικείο να φαίνεται ανοίκειο
που παραπαίει προκαλώντας σύγχυση
-ξέρεις πώς είναι με την φαντασία.


Βασιλική Δραγούνη