Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Η ψυχή συχνά ερωτεύεται

τα πράγματα που βρίσκονται στα πόδια μας.

Το φρέσκο χώμα που είναι τόσο μαλακό

κι ας κρύβει την προσωπική μας αποσύνθεση.

Τα χαρούμενα ερπετά που διασχίζουν

τα δροσερά πεζοδρόμια την αυγή.

Τους ξεθωριασμένους ωκεανούς της αερολογίας

όταν κυλάνε και βρυχώνται.

Τη νωπή ομίχλη που αγκαλιάζει τη γη.

Το λείο δέρμα του πάγου.

Η ψυχή αγαπά

όλα αυτά τα πράγματα.

Ο νους πάλι αγαπά

τα πράγματα που βρίσκονται ψηλά.

Βουνά, αετούς, δέντρα σεκόια.

Τα πλανώμενα βέλη του ανέμου.

Την πεισματική νοοτροπία της αμφιβολίας.

Τις χάρτινες σκαλωσιές της αναθεώρησης.

Το απέραντο άυλο.

Την ιδέα του ουρανού ή την ανάγκη του.

Η ψυχή δεν ανησυχεί για ουρανό,

ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Ας βγάλουμε τα παπούτσια μας

κι ας κάνουμε τούμπες στη λάσπη.

Μπορούμε να κυλιστούμε μέσα όσο θέλουμε.

Το λέει κι η ψυχή.

Βασιλική Δραγούνη