Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

ΕΝΟΡΑΣΗ

Μέσα σε ψίθυρους Χειμερινής Ισημερίας
κάτι ανεπαίσθητο, σαν ένα στροβίλισμα σκέψης
στο πέρασμά του,
σαν μια σκιά αποδημητικού πουλιού, άπιαστη
και απατηλή,
σαν μια στιγμή φευγαλέα
μα αφόρητα αργή, στο σύνολό της…
   
Τι άλλο υπάρχει να περάσει
και να χαθεί,
προτού να γίνει αισθητή η απώλεια;


Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ

Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος
είναι ακόμα μια δοκιμασία
σαν όλα τα πολλά υποσχόμενα διακριτικά
και λάφυρα της ιστορίας
σαν όλα τα άξια απορίας
τεκμήρια ζωής και φύλλα πορείας
παγιδευμένα σε μακρά διαμονή.

Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος
ήταν πάντα σε εξέλιξη
αλλά στενεύει τώρα
σε μικροσκοπικό ορίζοντα
σαν να τελειώνει εκεί.


Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΜΥΘΩΝ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ

Στων μύθων τις καταλήξεις
πάντα σε χρόνο ενεστώτα αναφερόσουνα.
Όλα τα υπόλοιπα
σε γυάλινο κοχύλι τα συγκέντρωνες
και τα 'θαβες κάτω απ’ την άμμο
μη και στ΄ αρπάξει ο Πλούτωνας
και στα αφήσει στη χώρα του «εκεί».

Τα ίχνη του παράτολμου Εγώ σου
ανεξερεύνητες κοιλάδες,
με Κεφαλαίο το Έψιλον ή το Έρεβος αλλιώς…


Αρετή Γκιωνάκη, "Το Εγώ με κεφαλαίο έψιλον ή αλλιώς το έρεβος", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

ΝΟΣΤΟΣ

Είμαστε
το μελαγχολικό τραγούδι
που μεταφέρει ο άνεμος.
Ο Χειμώνας
μας έφερε εδώ
για να ζήσουμε ανάμεσα
στα δέντρα.
Πήραμε τη θέση
των πουλιών.

Διακόπταμε τις  μελωδίες μας
για λίγα ψίχουλα,
για να τα χάσουμε αργότερα
στο χιόνι.
Έπειτα
μείναμε σιωπηλοί,
αναμένοντας με λυπημένα μάτια
τον ούριο άνεμο
του νόστου.


Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΥΣΑ

Αρχαία Μούσα-φάντασμα
της χαμένης πατρίδας της
από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς,
βομβαρδισμένα ερείπια
εντυπωμένα στο πρόσωπό της
με μικροσκοπικά εικονογράμματα

σε μονοπάτια μνήμης γονατίζει
ενάντια στον αέρα που φυσά νεκρά φύλλα
και ιστορίες-θραύσματα
από οδύσσειες επιβίωσης
συσσωρευμένες γύρω της σαν τείχη
που κρατούν την ιστορία αιχμάλωτή τους
στα χαλάσματα.


Βασιλική Δραγούνη


Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΛΑΒΩΜΕΝΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Είναι μόνο μια σκέψη μακριά  
αυτός ο ορίζοντας.
Προσβάσιμος, σαν μια αρχέγονη τοιχογραφία
σε γκρίζο τοίχο.

Είναι το μονοπάτι που έχω ήδη ταξιδέψει
σε μια ανηφορική πορεία προσμονής,
όπου η φθορά ελλοχεύει
σε κάθε βήμα.

Είναι ο χρόνος ανάμεσα σε ιστορίες
που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Κάποτε ήταν αιχμηρές
μα ο χρόνος τις λειαίνει.

Είναι το αίνιγμα της λαβωμένης μνήμης
που έθεσε η απόσταση
και η μοναξιά.
Η λύση του είναι στη σιωπή.


Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΞΟΔΕΜΕΝΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Διασχίζοντας το Μονοπάτι του Κόσμου, μου τραγούδησε
τραγούδια φερμένα στο φως
από τόπους φωτιάς και ξηρασίας.

Μου τραγούδησε τη μπαλάντα των ξοδεμένων αποφάσεων
την οποία επιπόλαια προσπέρασα
σπεύδοντας στα θελήματα της ζωής μου.

Μου τραγούδησε για πυρκαγιές, αλλά προτίμησα
να ακούσω τα νέα απ' την τηλεόραση
μέχρι ο ουρανός μου να πνιγεί απ' τον καπνό.

Την βλέπω ακόμη να περνά  
μέσα από χωματόδρομους χωρίς τέλος, τραγουδώντας
καθώς γίνεται σκόνη του δρόμου που περπατάει.


Βασιλική Δραγούνη


Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΛΕ ΤΣΑΓΙΟΥ

Χιλιάδες θύμησες είχαν τρυπώσει 
πίσω από αυτό το μπλε
σ’ ένα μικρό κατάστημα τσαγιού.

Έμαθε να αγαπά το τσάι της Blue Lady.
Πήρε αρκετό μαζί της για το σπίτι 
μαζί με μια πορσελάνινη μπλε κούπα.

Τα παράθυρά της βάφτηκαν μπλε με τη βροχή
εκείνον τον χειμώνα
καθώς και όλα όσα ήθελε να πει.

Ήταν ήδη αργά όταν χιόνισε.
Είχε πια αρχίσει να βυθίζεται
μέσα σε μια προβλέψιμη μπλε μοναξιά.

Καταπίνοντας μπλε δάκρυα
ο χρόνος διαφέντευε τις εισπνοές της ύπαρξης.
Ο χρόνος ήταν το κλειδί.


Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ

Οι ξεθωριασμένες πινακίδες δεν αποκάλυπταν ποτέ
το όνομα της πόλης,
εκεί που έβρεχε πάντα και δεν βρίσκονταν περαστικοί
να δώσουν οδηγίες.
Tο μοναδικό καφέ ήταν θλιβερό -σαν σκηνικό
σε αβανγκάρντ ταινία ράθυμης ασάφειας.

Ένα παιδί βρισκόταν συνεχώς στο δρόμο πίσω μας
πετώντας μια κόκκινη μπάλα στις σκιές
ανάμεσα στα λίγα δέντρα, υπογραμμίζοντας
πως η σημασία φωλιάζει πάντα στα ανείπωτα.
Μια γυναίκα εμφανιζόταν πίσω από μια κλειστή πόρτα
παρακολουθώντας μας να φεύγουμε.


Βασιλική Δραγούνη


Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

RAPUNZEL

Το Κάρμα μου χαϊδεύει το χέρι αφηρημένα.
Θέλω να με φροντίσει -να νοιαστεί πραγματικά.
Χρειάζομαι μια δέσμευση.
Λέει ότι τα μαλλιά μου του θυμίζουν κάτι
και γυρίζει να κοιτάξει στον καθρέφτη μου.
Αναζητώ τα μάτια του,
μου γνέφει "έλα" κι αυτό είναι αρκετό.

Το Κάρμα προσφάτως κρατάει μια απόσταση.
Εξαφανίζεται για μέρες
κι άξαφνα επιστρέφει, αμίλητο,
εισβάλλει θυμωμένα στο σαλόνι
κι αποκοιμιέται στην καρέκλα.
Του λέω πως είμαι η Rapunzel.
Μου λέει "πες μου μια ιστορία".

Του λέω αυτήν για την ψεύτικη κούκλα
που καμαρώνει
στη μαρκίζα του νυχτερινού θεάτρου
και στη συνέχεια για την αληθινή
που εξαφανίζεται
μεταξύ διλήμματος και μοίρας γωνία.
Του λέω για το σκοτεινό ξενοδοχείο
όπου αναπαύεται η παιδική της ηλικία.
Και με αφήνει να ζήσω.


Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

ΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ

ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ

Αμφιταλαντεύεσαι...
Να πας ή να μην πας;
Να μιλήσεις ή να σωπάσεις;
Να φωνάξεις βοήθεια ή να πιστέψεις
σε σένα;
Ποιο απ' όλα;
Αμφιταλαντεύεσαι.
Ποτέ πριν.
Τώρα.
Όταν στη ζωή σου έχεις μάθει
με μεταξωτούς ανθρώπους να ζεις
και ξάφνου συναντήσεις κάποιον κάλπικο,
αμφιταλαντεύεσαι...
Φτάνει που το 'χεις καταλάβει.
Λίγοι και μεταξωτοί αξίζουν
στη ζήση τούτη.
Να πας.
Μ' ακούς;
Μη διστάσεις.
Να πας.
Οφείλεις να πας και να μιλήσεις.
Μήπως και γίνεις η αφορμή κάποιων
μεταξωτών ψυχών το βλέμμα
ωσάν κερί
να λάμψει...


Έλενα Μαυρομουστάκη, «Ακριβή μου Μνήμη» 
Εκδόσεις «Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης», 2018


Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ «ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΜΝΗΜΗ»

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Μια νέα ποιητική φωνή που έρχεται να μας διηγηθεί τη δική της αλήθεια, η Έλενα Μαυρομουστάκη, καταθέτει στην ποιητική της συλλογή «Ακριβή μου μνήμη» μια ποίηση βαθιά βιωματική που δομείται με βάση το τρίπτυχο μνήμη-απώλεια-νοσταλγία.

Γύρω από το τρίπτυχο αυτό εξυφαίνεται ένας ποιητικός κόσμος που εμφανίζεται άλλοτε δοσμένος ρεαλιστικά και άλλοτε μέσα από σύμβολα, φέρνοντας κοντά τις ακριβές μνήμες του παρελθόντος με το παρόν σε ένα κοινό σύμπαν.

Η θεματική της συλλογής αντλείται από τις αχαρτογράφητες περιοχές του ιδιωτικού χώρου και της προσωπικής αναθύμησης με γνησιότητα και βαθιά αισθαντικότητα, ενώ την ίδια στιγμή τα εκφραστικά της μέσα ζωντανεύουν με εικόνες, χρώματα και φωτογραφικά ενσταντανέ της μνήμης που ακροβατεί πάνω στο νήμα της πραγματικότητας και των παιδικών της συνειρμών.

Η μνήμη ανάγεται σε καθοδηγητικό μοτίβο, αποτελώντας τη συνισταμένη που καθορίζει αλλά και ταυτόχρονα διατρέχει συνεκτικά την εν λόγω συλλογή, ενώ η έννοια της «θυγατρικής οφειλής» ενοποιεί τη συγκίνηση, συνεισφέροντας με ακριβές μνήμες στην εκδίπλωση της ποιητικής αφήγησης.

Στην «Ακριβή μου μνήμη», η ποιήτρια συνομιλεί με το αίμα και με τον τόπο της. Μονολογικοί διάλογοι μεταξύ του ποιητικού υποκειμένου και προσώπων οριστικά αποχωρισμένων, άλλοτε καταγράφουν την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της κι άλλοτε πραγματεύονται το θέμα ενός ενδότερου νόστου, συνθέτοντας μια προσπάθεια να εξημερωθεί η αγριότητα της απώλειας, να εξορκιστεί το άλγος της μοναξιάς, να συμφιλιωθεί η ζωή με το πένθος.

Στίχοι έμφορτοι από μνήμες και αισθήματα, πρόσωπα, εικόνες και όνειρα, αντλούνται από την βιωματική αίσθηση αλλά και συνάμα τη μετασχηματίζουν έντεχνα σε λεπτοδουλεμένα κοσμήματα λόγου.

Ποιήματα μικρά και μεστά, πλημμυρισμένα από συναισθήματα, γραμμένα με αλήθεια και καθαρότητα, επιζητούν τη λύτρωση, το φως, τη φλόγα της ελπίδας. 

Οι ίδιες οι λέξεις φτιάχνουν ελπίδες πενθώντας. Έρωτας, μοναξιά, εγκατάλειψη, προσμονή, ζωή και θάνατος σμιλεύονται με υπομονή,  αγγίζοντας την καρδιά και την ψυχή του κάθε αναγνώστη με διαφορετικό τρόπο.

Σκιές, καθρέφτες κι ομόκεντροι κύκλοι καδράρουν μια παλλόμενη ευαισθησία και διαμορφώνουν συνεχείς εκπλήξεις εικόνων και σχημάτων. Κλειδιά κι αντικλείδια ξεκλειδώνουν θύμησες που άλλοτε «μυρίζουν μπαρούτι» κι άλλοτε «βασιλικό και δυόσμο». Χάρτινες μαριονέτες - σύμβολα του  «χωματένιου κόσμου της φθοράς» και  «νερένιες νεράιδες» - σύμβολα του κρυστάλλινου κόσμου,  μεταδίδουν με μέσα απλά τα κινήματα της ψυχής και λειτουργούν σαν προσωπικό ημερολόγιο με διαυγείς εγγραφές.

Το πρώτο ενικό ρηματικό πρόσωπο, όταν χρησιμοποιείται, υπογραμμίζει εμφατικά τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα της συλλογής και τον ρόλο που διαδραματίζει το βίωμα, άλλοτε μεταφέροντας ανείπωτα μηνύματα σε μορφές αγαπημένες κι άλλοτε αφουγκράζοντας τη σιωπή των πραγμάτων, μέσα στην οποία προσγράφεται το αίσθημα μιας ανεπανόρθωτης απώλειας.

Η συλλογή ολοκληρώνεται  με μια προοπτική φωτεινής ανατροπής, μεταφέροντας με τo εξόδιο ποίημα της μια ανάσα αισιοδοξίας μέσα από το σκοτάδι των ημερών μας:
«Πάντα υπάρχει ο δρόμος.
Πάντα το μονοπάτι.
Όπου θα βρεις το φως.»

Το «Ακριβή μου μνήμη» είναι μια ξεχωριστεί ποιητική συλλογή, που μιλά σε όλους. Ένα ταξίδι σε δρόμους οικείους, σε προορισμούς και σταθμούς που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ στην ποιήτρια να συνεχίσει αυτό το ταξίδι με την ίδια ποιητική ευγένεια και ευαισθησία που έχει δείξει ως τώρα στα ποιητικά της πλάνα.

Βασιλική Δραγούνη

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής στο Polis Art Café, στις 23 Νοεμβρίου 2018


Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Είναι δύσκολο να ακούσουμε
το χιόνι.
Μερικές φορές
νομίζουμε πως ίσως,
αλλά όχι.
Το σφύριγμα του ανέμου
το θρόισμα των δέντρων
το τραγούδι της βροχής
αλλά το χιόνι,
όχι.

Είναι περισσότερο
σαν ένας απαλός ψίθυρος
σαν ένα κρύο φιλί
ή σαν κάτι που αιχμαλωτίζεται
στην άκρη των βλεφάρων.
Και μερικές φορές είναι ίσως
σαν ένα χαμόγελο εραστή
ή φίλου.

Ποτέ ένα δραματικό αντίο
μια επιτηδευμένη φωνή
ή μια υποψία προσποίησης.
Μόνο η ανελέητη σιωπή
της ελαφρότητας
που αιωρείται αυτάρεσκα
στο χρόνο.


Βασιλική Δραγούνη


Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΑΜΒΟΣ, ΤΕΥΧΟΣ 43-44


1. Έχετε ήδη εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Πνοές λόγου & τέχνης, «Πτήση στο φως» και «Σελήνη στον Σκορπιό». Ποια τα κοινά σημεία και οι διαφορές τους, ως προς τη θεματογραφία και το ποιητικό τους ύφος;

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Πτήση στο Φως», είναι μια διερευνητική πρώτη έξοδος προς στο Φως, μέσα από μια εσωτερική διαδρομή με κύρια στοιχεία την τάση για φυγή,  τη μοναχική περιπλάνηση και την άγρυπνη αναζήτηση, ενώ η πιο πρόσφατη ποιητική μου συλλογή «Σελήνη στον Σκορπιό» διαπραγματεύεται μύχιες πτυχές κεντρικών θεμάτων που ταλανίζουν τον άνθρωπο όπως ο έρωτας, η μοναξιά, η ύπαρξη, ο χρόνος και ο θάνατος.
Όσον αφορά στις διαφορές ως προς τη θεματογραφία τους, η πρώτη καταγράφει ερωτηματικά της καταγεγραμμένης μνήμης, συλλογικής ή ατομικής, ενώ η δεύτερη κινείται σε λόγο παροντικό, θέτοντας εσωτερικές αγωνίες και υπαρξιακές αναζητήσεις στο κέντρο ενός «σκοτεινού» ποιητικού κάδρου.
Και οι δύο συλλογές, η πρώτη αντιπαραθέτοντας το συναίσθημα στη λογική και η δεύτερη αντιπαραθέτοντας τη λογική στο συναίσθημα, συνομιλούν με διαψεύσεις και ματαιώσεις, με υπαρξιακές αγωνίες αλλά και με την πολυπόθητη λύτρωση, με αναφορά για την απόδοσή τους στην υπαινικτική λειτουργία των αλληγορικών σχημάτων και των συμβόλων, τα οποία ακόμη και μέσα από μια περιγραφή πιστών απεικονίσεων έχουν τη δύναμη να δώσουν την ψευδαίσθηση μιας προοπτικής σε έναν οποιονδήποτε οπτικό χώρο.


2. Ποια είναι η έννοια της ιδανικής έκφρασης τόσο στη δική σας ποίηση, όσο και γενικότερα;

Εκείνη που δίνει τη δυνατότητα της υπερβατικής προσέγγισης της πραγματικότητας, αναπτύσσοντας συλλογισμούς τους οποίους η πραγματικότητα δεν θα επέτρεπε ποτέ. Έννοιες ή καταστάσεις που μοιάζουν ή είναι αντίθετες μεταξύ τους συνυπάρχουν αρκετά συχνά και μέσα στη δική μου ποίηση. Οι εκφραστικοί τρόποι που συμβάλλουν σ' αυτό είναι η αλληγορία, η αντίφαση, το σχήμα κύκλου, αλλά και ο ίδιος ο αφηγηματικός χαρακτήρας του ποιήματος.


3. H δημιουργία ενός ποιήματος απαιτεί χρόνο, γνώσεις, διεργασία βιωμάτων, σκέψεων και συναισθημάτων, δεινότητα στην τεχνική και στο λόγο ή αρκεί μόνο η έμπνευση της στιγμής;

Η ποίηση είναι μια εξαιρετικά απαιτητική τέχνη και για τους αναγνώστες που κάποιες φορές καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια για να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα του ποιήματος, αλλά κυρίως για τους ίδιους τους ποιητές, καθώς είναι μια τέχνη που δεν κατακτάται εύκολα λόγω της συνεχούς και κοπιώδους προσπάθειας για τη σύνθεση έστω και λίγων στίχων. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει μια απλή μεθοδολογία, ένας συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίον να μπορεί κάποιος να γράψει ποίηση. Η τέχνη αυτή προκύπτει ως μαγική συγκυρία.


4. Εσείς μετά τη συγγραφή ενός ποιήματος το επεξεργάζεστε και πόσο χρονικό διάστημα πρέπει να περάσει για να νιώσετε ότι είναι έτοιμο προς έκδοση;

Μετά τη συγγραφή ενός ποιήματος, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να διατηρήσω την προσοχή του αναγνώστη στον οριζόμενο χώρο, στις ενέργειες του ποιητικού υποκειμένου καθώς και στις έννοιες που κατευθύνουν τις ενέργειες αυτές, επομένως η οποιαδήποτε επεξεργασία αφορά στην επιλογή εκείνων των μερών του λόγου τα οποία θα είναι σε θέση να ενισχύσουν το μεταδιδόμενο μήνυμα και να καταστήσουν σαφέστερο το ποίημα.


5. Υπάρχουν αποστάσεις ανάμεσα στη σκέψη και στο συναίσθημα ή είναι τόσο κοντά που αναπόφευκτα συγκλίνουν μεταξύ τους;

Η ιδιαίτερη φύση της ποιητικής τέχνης οφείλεται στην ικανότητά της να εκφράζει ακόμη και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των ανθρώπινων συναισθημάτων, ενώ παράλληλα μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο προβληματισμού και πνευματικής όξυνσης. Ταυτόχρονα όμως απαιτεί και από τον αναγνώστη μια αυξημένη ευαισθησία κι ένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για να μπορέσει πραγματικά να εκτιμήσει τα όσα έχει να του προσφέρει, επομένως σκέψη και συναίσθημα συγκλίνουν αναπόφευκτα.


6. Τι σας μαγεύει περισσότερο στον ποιητικό λόγο;

Το ότι είναι το ιδανικό που μένει σταθερά ανέκφραστο, μα πάντοτε επιδιωκόμενο. Το ότι είναι λίγοι εκείνοι που πραγματικά βλέπουν μέσα από την πόρτα της ποίησης, καθώς απαιτείται πολύς χρόνος και πολλή προσπάθεια για να εξοικειωθεί κανείς με τις ιδιαίτερες εκφράσεις της και να εκτιμήσει πλήρως την αξία της. Και το ότι πως είναι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που θα επιλέξουν να την υπηρετήσουν, καθώς δύσκολα προσφέρει την αίσθηση της επιτυχίας και της δικαίωσης, μιας και ο δρόμος που οδηγεί στην αλήθεια της είναι απαιτητικός και απρόσιτος.


7. Ποιες τάσεις στη σύγχρονη ποίηση και ποιητές σας έχουν επηρεάσει;

Ο υπερρεαλισμός, που ως πρωτοποριακό κίνημα αποτέλεσε μια σημαντική προσπάθεια απελευθέρωσης του ποιητή, έκφρασης των ασυνείδητων σκέψεων κι επιθυμιών του και συνολικής ανανέωσης των εκφραστικών τρόπων, ώστε η ποιητική δημιουργία να μπορεί απρόσκοπτα να αποδώσει τις πλέον ενδόμυχες παραστάσεις.
Μπορώ να πω πως έχω δεχτεί επιρροές από τους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού Ανδρέα Εμπειρίκο, Νίκο Εγγονόπουλο, Μίλτο Σαχτούρη και Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος διαμόρφωσε την ποιητική του φυσιογνωμία με άξονα τον υπερρεαλισμό.
Ο υπερρεαλισμός γίνεται αντιληπτός μέσα από τον ποιητικό τους λόγο που υπερβαίνει τα όρια της πραγματικότητας, τη στιχουργική μορφή που διακρίνεται από τον ελεύθερο στίχο, την απουσία σχεδόν των σημείων στίξης, την τραγικότητα, εν τέλει, που μεταδίδεται σε ότι αφορά την πορεία που ακολουθεί η ζωή των ανθρώπων.


8. Οι λέξεις έχουν βαρύνουσα σημασία ή η ιδέα ενός ποιήματος και η αποτύπωσή της ή είναι απαραίτητος  ο συνδυασμός τους;

Πέρα από τη δημιουργία λυρικών εικόνων ή την απόλαυση του λεκτικού πλούτου και των ηχητικά καλαίσθητων συνδυασμών, πρωταρχικός σκοπός του ποιήματος είναι η απόδοση ενός μηνύματος που ο ποιητής θεωρεί σημαντικό για τον αναγνώστη. Είτε το ποίημα κινείται στα όρια του καθημερινού λόγου είτε προχωρά πέρα από το προφανές και το εύλογο, η νοηματική σαφήνεια των στίχων του είναι αυτό που θα επιτρέψει τελικά στον αναγνώστη να εισχωρήσει στο αφηγηματικό ξεδίπλωμα και να εμπλακεί στην αναζήτηση του ποιητή, δημιουργώντας του παράλληλα μια αίσθηση οικειότητας.


Σας ευχαριστώ πολύ.


Βασιλική Δραγούνη

Περιοδικό Ίαμβος «Έλληνες και ξένοι λογοτέχνες που έγραψαν για την Αρχαία Ελλάδα», Τεύχος 43-44, φθινόπωρο 2018



Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

ΛΕΒΙΑΘΑΝ

Σκληροί χειμώνες, αρνούνται να παραδοθούν
στην επιμονή του ημερολογίου.
Όλη τη νύχτα οι άνεμοι ουρλιάζουν
σαν θεριά που αλυχτούν θανάσιμα τραυματισμένα,
μαστιγώνοντας άγρια το σκοτάδι.
Κι εσύ, αδύναμα να συρρικνώνεσαι
προσμένοντας την αναγέννηση,
ελπίζοντας με μάτια ερμητικά κλειστά.

Το πρωί, τα αμυδρά δάχτυλα του ήλιου
αυξάνουν τη θερμοκρασία απρόθυμα.
Κι εσύ, ο ανασυνταγμένος Λεβιάθαν,
ξυπνάς τρεκλίζοντας απ’ τα μπουντρούμια σου
με χέρια χλωμά, προτεταμένα, να φτερουγίζουν
σαν πεταλούδες προς το φως.


Βασιλική Δραγούνη



Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ

Είναι μια δουλειά για τη νυχτερινή βάρδια:
αιματηρό ταξίδι στη μονοτονία,
γλοιώδεις μαύρες σήραγγες στο υπόγειο,
υγροί βρυώδεις τοίχοι
και μυρωδιά παλιού χαρτιού
που φράζει το χειμώνα.

Ακολουθήστε τα ίχνη των ασυγκίνητων ημερών:
βρείτε την καρδιά,
ωρομίσθια και ασυνδικάλιστη,
μετετραμένη σε εργαλείο μαγισσών
μολυσμένο με αυτοαπομόνωση
και ξεθυμασμένη οργή.


Βασιλική Δραγούνη