ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ «ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΜΝΗΜΗ»

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Μια νέα ποιητική φωνή που έρχεται να μας διηγηθεί τη δική της αλήθεια, η Έλενα Μαυρομουστάκη, καταθέτει στην ποιητική της συλλογή «Ακριβή μου μνήμη» μια ποίηση βαθιά βιωματική που δομείται με βάση το τρίπτυχο μνήμη-απώλεια-νοσταλγία.

Γύρω από το τρίπτυχο αυτό εξυφαίνεται ένας ποιητικός κόσμος που εμφανίζεται άλλοτε δοσμένος ρεαλιστικά και άλλοτε μέσα από σύμβολα, φέρνοντας κοντά τις ακριβές μνήμες του παρελθόντος με το παρόν σε ένα κοινό σύμπαν.

Η θεματική της συλλογής αντλείται από τις αχαρτογράφητες περιοχές του ιδιωτικού χώρου και της προσωπικής αναθύμησης με γνησιότητα και βαθιά αισθαντικότητα, ενώ την ίδια στιγμή τα εκφραστικά της μέσα ζωντανεύουν με εικόνες, χρώματα και φωτογραφικά ενσταντανέ της μνήμης που ακροβατεί πάνω στο νήμα της πραγματικότητας και των παιδικών της συνειρμών.

Η μνήμη ανάγεται σε καθοδηγητικό μοτίβο, αποτελώντας τη συνισταμένη που καθορίζει αλλά και ταυτόχρονα διατρέχει συνεκτικά την εν λόγω συλλογή, ενώ η έννοια της «θυγατρικής οφειλής» ενοποιεί τη συγκίνηση, συνεισφέροντας με ακριβές μνήμες στην εκδίπλωση της ποιητικής αφήγησης.

Στην «Ακριβή μου μνήμη», η ποιήτρια συνομιλεί με το αίμα και με τον τόπο της. Μονολογικοί διάλογοι μεταξύ του ποιητικού υποκειμένου και προσώπων οριστικά αποχωρισμένων, άλλοτε καταγράφουν την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της κι άλλοτε πραγματεύονται το θέμα ενός ενδότερου νόστου, συνθέτοντας μια προσπάθεια να εξημερωθεί η αγριότητα της απώλειας, να εξορκιστεί το άλγος της μοναξιάς, να συμφιλιωθεί η ζωή με το πένθος.

Στίχοι έμφορτοι από μνήμες και αισθήματα, πρόσωπα, εικόνες και όνειρα, αντλούνται από την βιωματική αίσθηση αλλά και συνάμα τη μετασχηματίζουν έντεχνα σε λεπτοδουλεμένα κοσμήματα λόγου.

Ποιήματα μικρά και μεστά, πλημμυρισμένα από συναισθήματα, γραμμένα με αλήθεια και καθαρότητα, επιζητούν τη λύτρωση, το φως, τη φλόγα της ελπίδας. 

Οι ίδιες οι λέξεις φτιάχνουν ελπίδες πενθώντας. Έρωτας, μοναξιά, εγκατάλειψη, προσμονή, ζωή και θάνατος σμιλεύονται με υπομονή,  αγγίζοντας την καρδιά και την ψυχή του κάθε αναγνώστη με διαφορετικό τρόπο.

Σκιές, καθρέφτες κι ομόκεντροι κύκλοι καδράρουν μια παλλόμενη ευαισθησία και διαμορφώνουν συνεχείς εκπλήξεις εικόνων και σχημάτων. Κλειδιά κι αντικλείδια ξεκλειδώνουν θύμησες που άλλοτε «μυρίζουν μπαρούτι» κι άλλοτε «βασιλικό και δυόσμο». Χάρτινες μαριονέτες - σύμβολα του  «χωματένιου κόσμου της φθοράς» και  «νερένιες νεράιδες» - σύμβολα του κρυστάλλινου κόσμου,  μεταδίδουν με μέσα απλά τα κινήματα της ψυχής και λειτουργούν σαν προσωπικό ημερολόγιο με διαυγείς εγγραφές.

Το πρώτο ενικό ρηματικό πρόσωπο, όταν χρησιμοποιείται, υπογραμμίζει εμφατικά τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα της συλλογής και τον ρόλο που διαδραματίζει το βίωμα, άλλοτε μεταφέροντας ανείπωτα μηνύματα σε μορφές αγαπημένες κι άλλοτε αφουγκράζοντας τη σιωπή των πραγμάτων, μέσα στην οποία προσγράφεται το αίσθημα μιας ανεπανόρθωτης απώλειας.

Η συλλογή ολοκληρώνεται  με μια προοπτική φωτεινής ανατροπής, μεταφέροντας με τo εξόδιο ποίημα της μια ανάσα αισιοδοξίας μέσα από το σκοτάδι των ημερών μας:

«Πάντα υπάρχει ο δρόμος.

Πάντα το μονοπάτι.

Όπου θα βρεις το φως.»

Το «Ακριβή μου μνήμη» είναι μια ξεχωριστεί ποιητική συλλογή, που μιλά σε όλους. Ένα ταξίδι σε δρόμους οικείους, σε προορισμούς και σταθμούς που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ στην ποιήτρια να συνεχίσει αυτό το ταξίδι με την ίδια ποιητική ευγένεια και ευαισθησία που έχει δείξει ως τώρα στα ποιητικά της πλάνα.

Βασιλική Δραγούνη

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής στο Polis Art Café, στις 23 Νοεμβρίου 2018