ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ

Πυροτεχνήματα στο τέλος του επόμενου

αργοπορημένου χρόνου

πέφτουν στον γιορτινό

κατακερματισμένο κόσμο μας.

Τα παρακολουθούμε από την τηλεόραση να εκρήγνυνται

ζαλισμένοι, μουδιασμένοι καθώς

μυστικοί κώδικες και φαρμακευτικές παρενέργειες

συνυφαίνονται με παραισθήσεις,

αυθεντικές απόψεις, αντιφάσεις,

εξαιρέσεις.

Είμαστε άτονοι, γκρι

όταν ξυπνάμε τρέμοντας απ' τον κρύο, ξηρό άνεμο

που φτερουγίζει στο δωμάτιο

από έναν άλλον κόσμο.

Σπαταλήσαμε ασύνετα το Φως

και πάλι αυτόν τον χρόνο

με τα ξενόφερτα δώρα παρελθόντων εποχών

και το ξημέρωμα, αργό και αμυδρό,

εύκολα χάνεται.

Πυροτεχνήματα αδιάσπαστα

ηχούν σαν εύθραυστες καμπάνες

στον θαμπό και πολυσύνθετο ουρανό μας

θρυμματίζοντας σε αμέτρητα κοφτερά θρύψαλα

την αποχαυνωμένη φαντασία μας.

Ας περπατήσουμε κατά μήκος της κορυφογραμμής

μέχρι ο κόσμος να ξαναγίνει αλώβητος

σαν το άπειρο των παιδικών μας χρόνων.

Ας αναρωτηθούμε αν ακούμε τον άνεμο

που μας καλεί αβαρής

σαν χελιδόνι επαναπατρισμένο

από μια ξένη γη.

Βασιλική Δραγούνη

2017 ΕΤΟΣ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Ο Έλληνας μυθιστοριογράφος και ποιητής Νίκος Καζαντζάκης (1883 - 1957) έγραψε μια σύγχρονη επική δημιουργία 33.333 στίχων, η οποία ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια της «Οδύσσειας» του Ομήρου. Η «Οδύσεια» του Νίκου Καζαντζάκη αφηγείται τις περιπέτειες και τα ταξίδια του Οδυσσέα αφ' ότου επέστρεψε στην Ιθάκη και μετά έφυγε ξανά, μέχρι τον θάνατό του στον Νότιο Παγωμένο Ωκεανό. Σύμφωνα με τον Καζαντζάκη, ο Οδυσσέας δεν βρίσκει τελικά αυτό που επιδιώκει, αλλά δεν έχει σημασία. Ενδυναμώνεται μέσω της ίδιας της αναζήτησης, στην οποία βρίσκεται και το νόημα της ζωής του. Στο τέλος ο Οδυσσέας αναφωνεί «Ψυχή μου, τα ταξίδια σου υπήρξαν η πατρίδα σου».

Κανείς ίσως δεν προβληματίστηκε βαθύτερα για τις επιθυμίες, την ελπίδα και το νόημα της ζωής από τον Καζαντζάκη. Στα πρώτα του χρόνια εντυπωσιάστηκε ιδιαιτέρως από το διονυσιακό όραμα του Nietzsche για την εξέλιξη του ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο όταν υπερβεί τα δεσµά που τον κρατούν υπόδουλο διαφόρων φιλοσοφικών θέσεων και θρησκευτικών δογµάτων και αποκτήσει ελεύθερη συνείδηση, καθώς και με την θεωρία του βιταλισμού του Bergson, την ιδέα δηλαδή πως μια ολοένα εξελισσόμενη ζωτική ενέργεια αποτελεί την κινητήρια δύναμη του σύμπαντος.

Από τον Nietzsche έμαθε ότι με καθαρή δύναμη θέλησης οι άνθρωποι μπορούν να είναι ελεύθεροι, εφόσον προχωρούν χωρίς φόβο ή ελπίδα ανταμοιβής. Ο Υπεράνθρωπος είναι το µέλλον που επιφυλάσσεται στον άνθρωπο όταν στηριχθεί αποκλειστικά στις δικές του σωµατικές και ψυχικές δυνάµεις, απαλλαγμένος από κάθε φόβο ή ελπίδα, όταν δηλαδή γίνει ελεύθερος...  Από τον Bergson διδάχθηκε στο Παρίσι ότι μια ζωτική εξελικτική δύναμη διαμορφώνει την ύλη, δημιουργώντας πιθανώς υψηλότερες μορφές ζωής.

Συνδυάζοντας τις ιδέες αυτές, ο Καζαντζάκης διατύπωσε την άποψη ότι βρίσκουμε το νόημα της ζωής παλεύοντας ενάντια στην καθολική εντροπία, μια ιδέα που συσχέτισε με τον Θεό. Για τον Καζαντζάκη η λέξη «θεός» αναφερόταν στην «αντι-εντροπική ζωτική δύναμη που οργανώνει την στοιχειακή ύλη σε συστήματα που μπορούν να φανερώσουν όλο και πιο λεπτές και εξελιγμένες οντολογικές και συνειδησιακές μορφές». Το νόημα της ζωής μας είναι να βρούμε τη θέση μας στην αλυσίδα που μας συνδέει με αυτές τις αδιόρατες μορφές ζωής.

«Όλοι προχωράμε μαζί, κινούμενοι από μια μυστηριώδη και αόρατη ώθηση. Πού πάμε; Κανείς μας δε γνωρίζει. Μην ρωτάτε τίποτα, συνεχίστε μόνο να προχωράτε! Ίσως να μην πηγαίνουμε πουθενά, ίσως να μην υπάρχει κανείς για να ανταμείψει στο τέλος τις προσπάθειές μας. Τόσο το καλύτερο! Γιατί έτσι θα μπορέσουμε να υπερνικήσουμε τον τελευταίο, τον μεγαλύτερο από όλους τους πειρασμούς -αυτόν της Ελπίδας».

Το επιχείρημα του Καζαντζάκη είναι ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην αναζήτηση καθώς και στον ειλικρινή και γενναίο αγώνα και όχι σε οποιαδήποτε προσδοκία άφιξης ή αγκυροβόλησης στο σπίτι. Όπως ο Οδυσσέας, το μοναδικό σπίτι που βρήκε ο Καζαντζάκης ήταν μέσα στην ίδια την έρευνα.

Στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας του «Αναφορά στον Γκρέκο», ο Καζαντζάκης ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να υπερβούμε τόσο την ελπίδα όσο και την απελπισία. Τόσο η προσδοκία του παραδείσου όσο και ο φόβος της κόλασης μας εμποδίζουν να επικεντρωθούμε σε αυτό που είναι μπροστά μας, στην πραγματική πατρίδα της καρδιάς μας, στην αναζήτηση του πραγματικού νοήματος. Θα πρέπει να είμαστε πολεμιστές που αγωνίζονται γενναία για να δημιουργήσουν νόημα, χωρίς να περιμένουν κάτι σε αντάλλαγμα. Θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την άβυσσο με γενναιότητα και να τρέχουμε προς αυτήν χωρίς φόβο. Θα πρέπει, εν κατακλείδι, να βρούμε τη χαρά, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη για τη ζωή μας -άφοβοι εν όψει της τραγωδίας. Η ζωή είναι ουσιαστικά ένας αγώνας και αν πρόκειται στο τέλος να κριθούμε, θα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, όπως έκανε και ο ίδιος ο Καζαντζάκης:

«Η μάχη φτάνει στο τέλος της  και ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου. Το πού και το πώς αγωνίστηκα. Έπεσα τραυματισμένος, έχασα το κουράγιο μου, όμως δεν εγκατέλειψα. Αν και τα δόντια μου χτυπούσαν απ' το φόβο, έδεσα το μέτωπό μου σφιχτά με ένα κόκκινο μαντήλι για να κρύψω το αίμα και έτρεξα στην επίθεση».

Σίγουρα η στάση του αποτελεί μια θαρραλέα και αξιοπρεπή απάντηση στη δοκιμασία της ανθρώπινης ζωής καθώς και στις υπαρξιακές αγωνίες που τη διαπερνούν -μείζον θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας- καθώς επίσης και μια οδυνηρή υπενθύμιση της αναπόφευκτης παρακμής των μυαλών και των σωμάτων μας. Η ουσία της ζωής βρίσκεται στις πράξεις μας, στους αγώνες μας, στις μάχες μας, στις περιπλανήσεις μας και στη διαδρομή μας. Δεν απευθύνεται σε τίποτα άλλο από ό,τι γνωρίζουμε και βιώνουμε και εκεί είναι που τελικά βρίσκει νόημα και ικανοποίηση.

Ακριβώς έξω από τα τείχη της πόλης του Ηρακλείου μπορεί κανείς να επισκεφθεί τον τάφο του Καζαντζάκη, που βρίσκεται εκεί καθώς η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνήθηκε την ταφή του σε χριστιανικό νεκροταφείο. Στο τραχύ, ραγισμένο, ακατέργαστο κρητικό μάρμαρο δεν υπάρχει χαραγμένο κανένα όνομα που να υποδηλώνει ποιος βρίσκεται θαμμένος εκεί, καμία ημερομηνία γέννησης ή θανάτου, μόνο μία επιτύμβια στήλη με μια σκαλισμένη επιγραφή:

«Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος».

Βασιλική Δραγούνη

7ο Ετήσιο Συνέδριο για την Ποίηση και την Πεζογραφία

Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης, Νοέμβριος 2017

ΚΑΡΜΑ

Σήμερα είναι σεφ, αλλά ο Ρατζίβ

ήταν κάποτε σουάμι σε μιαν άλλη ζωή

και μαγκούστα δυο φορές

σε άλλες ζωές, επίσης.

Όλα αυτά συνέβησαν στο Μπαγκαλόρ

πολύ πριν έρθει στο Σιάτλ

λέει στους πελάτες φέρνοντάς τους

φλιτζάνια με αχνιστό ινδικό τσάι

και κυπελάκια μάνγκο παγωτό

στα τραπέζια στο μικρό του μαγαζί

-μια όαση πολύχρωμη σε αυτές

τις λευκές Χριστουγεννιάτικες ημέρες.

"Πιείτε", λέει,

"δεν υπάρχει χρέωση στο τσάι

για την ημέρα των Χριστουγέννων".

Οι τακτικοί θαμώνες του έρχονται να αποδώσουν

φόρο τιμής στις κάρυ συνταγές του

καθώς και στις αποκαλύψεις του

για τις ζωές που έχει ζήσει,

τη μία μετά την άλλη,

μέσα στους αιώνες.

Κάθε φορά που πεθαίνει, λέει ο Ρατζίβ,

επιστρέφει ξανά με άλλη μορφή

και θα συνεχίσει να το κάνει, λέει,

έως ότου γίνει καλύτερος.

"Κάθε άνθρωπος επιστρέφει ξανά και ξανά

έως ότου γίνει καλύτερος.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος".

Έχοντας υπάρξει μαγκούστα δυο φορές

κι έχοντας σκοτώσει μία κόμπρα,

ο Ρατζίβ κάθε βράδυ προσεύχεται

την επόμενη φορά να επιστρέψει

σαν σπουργίτι…

"Γιατί τα σπουργίτια πάντα

έχουν να φάνε", λέει,

"πετούν τριγύρω, ζευγαρώνουν,

ταΐζουν τα μικρά τους και δεν πεθαίνουν ποτέ,

απ’ όσο ξέρω.

Έχετε δει καμιά φορά σπουργίτι

πεσμένο στο δρόμο;

Εγώ ποτέ κι ας έψαξα παντού".

Και ο Ρατζίβ συνέχισε να πιστεύει

πως τα σπουργίτια ζουν για πάντα, ώσπου μια μέρα

βρίσκει ένα σπουργίτι πεσμένο

κάπου στο δρόμο.

"Όχι, δεν είναι δυνατόν", λέει,

"κάποιος να μου πει πως είναι ψέμα

και θα γιορτάσει σαν μαχαραγιάς

με κοτόπουλο κάρυ, ρύζι μπασμάτι,

μάνγκο παγωτό και τσάι γιασεμί,

όλα κέρασμα από μένα!

Σε κανένα μαγαζί δε θα ‘βρισκε ποτέ

μια τέτοια προσφορά!"

Βασιλική Δραγούνη

Hyderabad, December 2016

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

Πλησιάζει με τα χέρια της γεμάτα ασημένιες λάμψεις

και χιονόμπαλες φτιαγμένες από κρύσταλλο

κι από ευχές λευκές και ακατέργαστες

-σαν δέσμες φωτός από έναν αόρατο φάρο

ενάντια στο μπλε του πρώιμου δειλινού.

Περιδιαβαίνει τα θαμπά σταυροδρόμια, τυλιγμένα με ομίχλη

και την πλατεία με τα αγριόχορτα

και τις περιπλανώμενες αναμνήσεις

-σε αναζήτηση του παρτενέρ που θα τις συνοδέψει

στις σκοτεινές εσπερίδες του εκλιπόντος χρόνου,

αφήνοντας αποτυπώματα διαμπερή

στου φεγγαριού τα ξέφωτα,

τις παγωμένες λίμνες, τους λόφους και τα δάση

που προκαλούν τη φαντασία με σκιές

φυλακισμένες στις ιστορίες του χειμώνα.

Πλησιάζει με τα χέρια της γεμάτα ασημένιες λάμψεις

και χιονόμπαλες φτιαγμένες από κρύσταλλο

κι από ευχές λευκές και ακατέργαστες

-απειροελάχιστη σκόνη στην κλεψύδρα του χρόνου.

Μας εύχεται καλή τύχη, καθώς συνεχίζουμε.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΓΡΑΦΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πιστέψαμε ότι θα βρούμε αστέρια

αλλά ο κήπος ήταν εγκαταλειμμένος

υπήρχε ένα κενό φως στο τέλος

του αγροκτήματος, σκοτάδι παραπέρα.

Ο μικρός λύκος αναπηδούσε πάνω

στο πρώτο χιόνι, αφουγκράζοντας

τον πάγο που θρυμματιζόταν στα κλαδιά

τη βροχή από κρυσταλλωμένες ψιχάλες.

Το δωμάτιο είναι ζεστό

κάποιος ξετυλίγει ένα πακέτο

ένα ξαφνιασμένο ελάφι ξεπροβάλλει

από το ασημένιο κουτί.

Οι κινήσεις του αργές σαν δείκτες ρολογιού

τα μάτια του θλιμμένα

βρίσκουν καταφύγιο στην άκρη ενός παραμυθιού

που δεν έχει γραφτεί ακόμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΧΑΙΡΕΙ Η ΦΥΣΙΣ ΟΛΗ

(για τη λογοτεχνική δράση "Χριστός Γεννάται" του

 "Λόγω Γραφής")

Τα όνειρά μας μοιάζουν με μικρά παιδιά

που ψέλνουν με τις σμιλεμένες τους φωνές

τα κάλαντα των Χριστουγέννων.

Θα μας ζητήσουν να χορέψουμε μαζί τους για λίγο

και η μουσική θα 'ναι ένα βαλς.

Θα δούμε τα Χριστούγεννα με τα δικά τους μάτια

και η μουσική θα απλώνεται

με φτερουγίσματα εκστατικά τριγύρω.

Θα μας ζητήσουν να σταθούμε στην κορυφή του λόφου

στη βορινή συστάδα των δέντρων

που χρησιμοποιούμε για καυσόξυλα το χειμώνα.

Ο άνεμος θα τρεμοπαίζει στα παλτά και τα κασκόλ μας

όπως κάνουν οι ψυχές μας όταν έχουν διαψευσθεί

όλες μας οι ελπίδες, μα οι μνήμες επιστρέφουν σε εκείνους

που θα μπορούσαν να μας βρουν

μες στα δικά τους όνειρα.

Και θα μας ζητήσουν να περπατήσουμε μαζί τους για λίγο

σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μια ταραγμένη νύχτα

για να μπορέσουμε να τα καληνυχτίσουμε μια τελευταία φορά

πριν η θάλασσα της λήθης τα καταπιεί σε άδυτα βάθη

και μείνουμε μόνοι μέσα στη μικρή βάρκα μας που παραπαίει

στην κορυφές των κυμάτων

και βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει πάνω στα χλωμά τους χείλη

και μοιάζουν σχεδόν σαν να μας μιλούν.

Βασιλική Δραγούνη

http://www.logografis.gr/%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83/

ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ

Ο αέρας κατρακυλά μέσα από την ομίχλη

και κάπου στο θάμπωμα των φώτων

τα φεγγάρια βρήκαν ένα μέρος να συγκεντρωθούν.

Απόψε το χιόνι είναι αστραφτερό και τα παιδιά

είναι ντυμένα με τα γιορτινά τους.

Έχουν παγώσει, αλλά τραγουδούν

όσο μπορούν καλύτερα και το τραγούδι τους

καταλαγιάζει τον νεφελώδη αέρα.

Ναι, τα αστέρια πλησιάζουν για να ακούσουν

αυτά τα λόγια, που σαν άλογα

καλπάζουν στον δριμύ άνεμο

και χλιμιντρίζοντας τινάζουν απ’ τις χαίτες τους

τα όνειρα, που δραπετεύουν απ’ τις λέξεις

σαν αστερόσκονη που πέφτει

απ’ την πορεία προς τον ουρανό.

Ω, αυτές τις μέρες ο κόσμος γεμίζει

με τέτοια οράματα και λάμψεις που απαλαίνουν

τα σκληρά χρώματα της δυστυχίας και της παρακμής.

Έως ότου η αστερόσκονη χαθεί απ’ τα ακροδάχτυλα

και τα άλογα γίνουν ξανά μικρές κουκίδες

αφήνοντας αυτόν τον κόσμο στα σκοτάδια του.

Βασιλική Δραγούνη

ΛΕΥΚΟ ΤΟΠΙΟ

Το χιόνι καλύπτει τα παράθυρα με έναν λευκό χορό

και τα παιδιά στροβιλίζονται γελώντας στο δωμάτιο.

Κάθε φορά που ο χρόνος παγώνει, βρίσκουμε έναν τρόπο

να μετατρέψουμε το ηλιακό ρολόι της ζωής μας σε μηχανικό.

Οι χιονάνθρωποί μας έχουν γίνει τοπικά τουριστικά αξιοθέατα.

Χαμογελούν με μια πρόσκαιρη δόση ευτυχίας στη θέα του ουράνιου θόλου

που στολίζει με νωθρές ανταύγειες άστρων

την άχρωμη χαρά της μοναξιάς τους.

Πώς θα μας βρείτε; Ανάβουμε μικρά κεριά στα παράθυρα

-τόσο όμορφα κάτω απ' το φως του χιονιού-

και γράφουμε ανάποδα το όνομά μας στο τζάμι.

Τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά, ακριβώς κάτω απ' το λόφο.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΕ ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΤΟΣΗ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ

Κουρασμένα παραμύθια της καθημερινότητας

επιδίδονται σε γιορτινές συνήθειες.

Εξαρτήσεις εναλλάσσονται τρεμοπαίζοντας

με θνησιγενείς χαρές σε τιμή ευκαιρίας

στις κατάφορτες από διακοσμήσεις βιτρίνες

του μικρόκοσμου των επιθυμιών.

Με τυφλώνει τόση λαμπρότητα.

Βουβά στιγμιότυπα απόγνωσης παγιδεύονται 

στον συνωστισμό των γιορτινών ημερών.

Ακούω τα απομακρυσμένα κάλαντα

από έναν ουρανό που χιονίζει αδιαφορία

κι αναρωτιέμαι για εκείνους που κοιμούνται

στο σκοτεινό τους κρύο.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΣΤΕΓΟΙ

Έχει γίνει τώρα

τόσο εύκολο

να μην βλέπεις

τους αστέγους

-μάζες κουλουριασμένες

στο παγερό κρύο-

να πεθαίνουν

αόρατοι...

Απλά γύρνα

το κεφάλι σου

από την άλλη

καθώς περνάς

αμέριμνα

από μπροστά τους

προσποιήσου ότι

δεν υπάρχουν...

Βασιλική Δραγούνη

Η ΖΩΗ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ

Τους βλέπουμε όλο και συχνότερα

έξω απ' τις βιτρίνες της κανονικότητας της γκρίζας πόλης:

εγκαταλελειμμένοι άνδρες και γυναίκες

μέσα σε στρώσεις κουρελιασμένων ρούχων

να απευθύνουν σιωπηλές εκκλήσεις στους περαστικούς.

Μυρίζουν φτώχεια

και μουχλιασμένα όνειρα.

Φαίνονται ηττημένοι, ξεχασμένοι

-μερικές φορές ελάχιστα ορατοί-

κυρτωμένοι από το βάρος μιας δεινής μοίρας.

Κανένα κουστούμι καθωσπρεπισμού

δεν έχει τσέπες αρκετά βαθιές για να καλύψει

την καχυποψία στο βλέμμα

ή τη σιωπή ενός άδειου τενεκέ που τον κρατά

ένα βρώμικο χέρι.

Τους διώχνουμε απ' τα πάρκα μας,

τους δρόμους μας, τις σκέψεις μας,

αναμένοντας ότι, με κάποιον τρόπο,

θα επιστρέψουν στις προηγούμενες ζωές τους.

Δεν μπορούν.

Μερικές φορές έχουν ένα αμάξι

σαν καταφύγιο για τη νύχτα

που δεν θα τρέξει ποτέ, μα έχει καθίσματα και στέγη

και κλειδαριές στις πόρτες,

γιατί η ζωή εξακολουθεί, έστω κι έτσι.

Εκτιμούν με ευγνωμοσύνη 

κάθε θερμό ρεύμα συμπόνιας,

κάθε μπουκιά σωτήριου γεύματος,

κάθε πρόχειρο κατάλυμα υπό βροχή

ή κάθε ήχο κέρματος στα άδεια κουτιά τους.

Βρίσκονται στον δρόμο

παρέα με αισθήματα ενοχής και αποκαρδίωσης

που ξεδιπλώνονται απαρηγόρητα σε μέρες γιορτινές

δίπλα στην μισοκρυμμένη απόρριψη που εγκαταλείπουμε

στα απορριμματοφόρα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

O άνθρωπος με το σακίδιο είχε ένα σπίτι κάπου

-αν το θυμόταν ή αν το είχε φανταστεί ποτέ-

ανάμεσα σε ερείπια έκθετα, γυμνά 
και σε κουρέλια φύλλων, ανυπεράσπιστα απ' τις θύελλες

και τους ανέμους της αλλαγής.

Περιπλανιέται σε μια αέναη, χωρίς σκοπό πορεία

μέσα σε αριστερόστροφους ανεμοστρόβιλους

ενάντια στην φτωχή ορατότητα των δύσκολων καιρών

με τις ρακένδυτες θύμησες να εισβάλλουν

σαν επελάσεις χλωμού φωτός.

Ευσεβείς πόθοι αγέλαστων ημερών,

ακατάληπτοι συμβολισμοί και αθλιότητες

κρέμονται στα συρματοπλέγματα του προτέρου εντίμου βίου

ζυγιάζοντας στον χρόνο και τον άνεμο

τα αδρά τους κελεύσματα.

Με την καρδιά ενός κλόουν

ψαλιδίζει, χωρίς μνήμη πια, τα συρματόσχοινα

της ασχήμιας των πεπραγμένων

για να μοιράσει με το ακορντεόν του απλόχερα στους ανέμους

ένα περιπλανώμενο τραγούδι,

που ανυψώνει μαγικά την ακτίνα της τροχιάς του

πάνω από απροσπέλαστες θαμπάδες

αναζητώντας ένα καινούργιο καταφύγιο

για να ξαποστάσει στο φως.

Ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ εκεί.

Όχι ακόμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΘΕΜΑ

Μια φιγούρα ενός ανθρώπου

που σέρνει πίσω του αλυσίδα

το κόκκινο, σε όλη τη ζωή του:

Το αίμα του, οι αγάπες του,

όλη η οργή και οι προσπάθειές του.

    

Τώρα στέκεται μόνος.

Στην εσχατιά του άχρονου παρόντος,

τα πάντα γύρω του γίνονται 
ένα κόκκινο βουητό της μνήμης

που τον ακολουθεί, ως ύψιστος κριτής. 

Δεν γυρίζει να κοιτάξει.

Ακουμπά το χέρι του στον τοίχο

που ήταν πάντα εκεί,

περιμένοντας το, κόκκινο σαν αίμα,

αποτύπωμά του.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Γελούν και λένε ότι είναι οι Μοίρες

και σου ζητούν να καθίσεις πλάι τους

καθώς αλλάζουν τις καρέκλες τους

γύρω από το μικροσκοπικό τραπέζι.

Θέλουν να τους αγοράσεις ένα ποτό

και να χορέψεις μαζί τους όταν αρχίσει η μουσική.

Θέλουν να ξέρουν αν τις βρίσκεις θελκτικές

και έχουν ανεπιφύλακτες συμπάθειες.

Γίνονται εριστικές και λένε ψέματα σωρό

στους σιωπηλούς καθρέφτες, τις σκιές και τους θαμώνες

καθώς κοιτάζουν εξεταστικά με το απαράμιλλα διαυγές

και κρυπτικό τους βλέμμα.

Αν δουν πως τις πιστεύεις

θα σε πνίξουν με μισές αλήθειες,

αβέβαιες πλάνες και γέλια συνωμοτικά.

Ξέρουν τι κάνουν.

Βασιλική Δραγούνη