ΑΝΟΣΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Ανυποψίαστα βιβλία καίγονται
σαν αρχεία καταγραφής
εμποτισμένα με παραφίνη,
σκυλιά εκδίκησης
δαγκώνουν πεινασμένα παιδιά
και το σενάριο επαναλαμβάνεται
εις το διηνεκές
έως ότου το επιχείρημα αλλάξει
καθώς οι σιωπηλές ομολογίες ανοχής
φαίνεται να έχουν ανοσοποιηθεί
στα βέλη της ενοχής μας.
Βασιλική Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΝΑΥΑΓΙΑ
19 Ιουνίου 2021, 23:00μμ, κάπου
στο μικρό νησιωτικό έθνος της Σιγκαπούρης:
Ο Joe Hawkins κάθεται σε μια σκοτεινή γωνιά ενός από την ατελείωτη σειρά των άθλιων μπαρ
της πιο κακόφημης περιοχής της Σιγκαπούρης. Τα μάτια του είναι καρφωμένα σε μια
μισοντυμένη νεαρή γυναίκα, γύρω στα είκοσι (ή και νεότερη... το σκοτεινό
περιβάλλον σε συνδυασμό με τα περιστρεφόμενα ντίσκο φώτα αποπροσανατολίζουν την
αντίληψη) που έκανε παρέα σε έναν ηλικιωμένο άνδρα, ο οποίος φρόντιζε να κρατά
τα χέρια του μονίμως απασχολημένα πάνω της.
Σε
αντίθεση με την αντίληψη των ξένων μέσων ενημέρωσης περί λήψης δρακόντειων
μέτρων από την πλευρά της κυβέρνησης για τον περιορισμό του κακόφημου εμπορίου,
όλοι ήταν εντούτοις εξαιρετικά ανεκτικοί... Συν τις χλιαρές επιδρομές από την
τοπική αστυνομία, όλοι φαίνονταν να το αγνοούν (και για τον επιπρόσθετο λόγο
ότι οι τα μπαρ αποτελούσαν ένα σταθερό έσοδο, από πλευράς φόρων).
Ο Joe Hawkins,
50 ετών, ανώτερος περιφερειακός διευθυντής, αδύνατος, μοδάτος και με εκείνον
τον αέρα που διαθέτουν μόνο τα υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη, φαινόταν ελαφρώς εκτός
τόπου. Θα ταίριαζε ίσως καλύτερα σε ένα κυριλέ εστιατόριο, αλλά κι εκεί ακόμη ο
Joe δεν θα ήταν στην καλύτερη
των διαθέσεων: η εδώ και δέκα χρόνια σύζυγός του είχε κάνει αίτηση διαζυγίου
και είχε να δει για τρία χρόνια τα παιδιά του, όντας εκπατρισμένος εδώ για
επαγγελματικούς λόγους. Μακριά από φίλους και οικογένεια, τα τρία χρόνια που
πέρασε σε αυτό το ξεχασμένο από τον Θεό μέρος του είχαν στοιχίσει την απώλεια
δεκαπέντε κιλών και έναν βαρύ εθισμό στο αλκοόλ (χωρίς αμφιβολία μια γενναία
αλλά μάταιη προσπάθεια να πνίξει τις στεναχώριες του) που τον έκαναν να δείχνει
λιπόσαρκος και σκληραγωγημένος.
Οι
ώρες περνούσαν καθώς παρατηρούσε τα πήγαινε-έλα και τις δοσοληψίες στο κακόγουστο
μπαρ, πίνοντας τη μπίρα lager
του, όταν ένα όμορφο κορίτσι τον πλησιάζει. Ο Joe χαμογελάει: τώρα, είναι απλά άλλος ένας
Καυκάσιος άνδρας για τα ατελείωτα πλήθη των ασιατικών γυναικών που τους βλέπουν
κυριολεκτικά σαν κινούμενες μηχανές χρημάτων, έτοιμες να λεηλατηθούν μέσα σε
μια στιγμή. Η σκέψη αυτή προκαλεί ένα ειρωνικό χαμόγελο στον Joe: η πολλή δουλειά τρώει τον
αφέντη...
Η
κοπέλα τον πλησιάζει, παρουσιάζει τον εαυτό της ως Rita, και ρωτά τον Joe αν θα έχει τη χαρά να
καθίσει μαζί του. Τα χείλη της καθώς και όλη η προκλητική της εικόνα του θύμισαν αφίσες της Marilyn Monroe (εκείνες τις ημέρες όταν
ήταν απλώς άλλο ένα κοκαλιάρικο παιδί στο σχολείο, που χάζευε κρυφά με τους συμμαθητές
του περιοδικά playboy).
Ώρα
να χαλαρώσει και να περάσει καλά...
20 Ιουνίου 2021, 09:00πμ, έκθεση της τοπικής αστυνομίας:
"Άνδρας,
Καυκάσιος, γύρω στα 50, βρέθηκε μαχαιρωμένος στην κοιλιά και ξαπλωμένος
μπρούμυτα σε ένα χαντάκι κοντά σε ένα μπαρ με το όνομα "Golden Dragon".
Το συγκεκριμένο μπαρ είναι διαβόητο για παράνομες δοσοληψίες, λαθραία ποτά και
ανήλικα κορίτσια που κερδίζουν τα προς το ζην "συνοδεύοντας" τους άνδρες πελάτες στα φτηνά μοτέλ στην απέναντι
πλευρά του δρόμου.
Η αστυνομία
χαρακτηρίζει την υπόθεση ως δολοφονία. Τυχόν αυτόπτες μάρτυρες του εγκλήματος όπως
προσέλθουν για να δώσουν τις καταθέσεις τους".
Βασιλική Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΦΩΣ ΣΤΟ
ΤΟΥΝΕΛ
Όλοι έχουμε γεννηθεί μέσα σε ένα τούνελ. Ακούμε συχνά πως
στην άκρη του υπάρχει ένα φως που μπορεί κανείς να φτάσει αν είναι αρκετά
γενναίος ώστε να κάνει αυτό που αγαπά. Αυτό άλλωστε λένε και τα αστέρια. Εκείνο
που δεν γνωρίζουν είναι ότι το κάθε τούνελ δεν έχει απαραίτητα κι από ένα φως στην
άκρη του. Ορισμένα τούνελ έχουν αδιέξοδα, ενώ άλλα συνεχίζουν βαθύτερα μέσα στο
σκοτάδι. Μια ρωγμή φωτός είναι πιο συχνά μια προειδοποίηση για ένα ακόμη
παρακλάδι παρά για μια διέξοδο.
Τα αστέρια βέβαια θα σου φωνάξουν "Συνέχισε να
προχωράς και έχε πίστη στον εαυτό σου. Κι εγώ αυτό έκανα!", σαν αυτό και
μόνο να δίνει ως δια μαγείας τη λύση. Ξεχνούν μάλλον πως κι εκείνα ήταν
φοβισμένα κάποτε, μα πάνω απ' όλα έχουν ξεχάσει πως τα περισσότερα ήταν τυχερά.
Λένε ότι όσοι ζουν μικρές ζωές πεθαίνουν και με
μικρούς θανάτους. Κάνουν λάθος. Δεν
υπάρχουν μικρές ζωές, μόνο πομπώδη, υπερφίαλα αστέρια που παρακολουθούν αφ'
υψηλού. "Συνέχισε να σκάβεις!", θα συνεχίσουν να φωνάζουν έως ότου
καταρρεύσεις. Εσύ ή το τούνελ. Δεν θα σε βοηθήσουν όμως στο σκάψιμο ούτε θα σε
σηκώσουν όταν πέσεις.
Το τούνελ είναι εκεί όπου θα ζήσεις και θα πεθάνεις. Κάνε
το σπίτι σου. Φτιάξε έναν χώρο δικό σου, βρες κάποιον που θα θελήσει να σκάψει
μαζί σου. Κάποιον που θα σε σηκώσει όταν πέσεις. Τότε θα μπορέσεις να
διακρίνεις και το φως στην άκρη του. Ένα φως μεγαλύτερο από εκείνο των άστρων.
Βασιλική
Δραγούνη
ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ
(Ending VAWG: Violence Against Women and Girls)
Κάτι μέσα στον ύπνο που αρνείται να ξυπνήσει
αναζητώντας την επιστροφή στο όνειρο -
κάτι εκτός πραγματικότητας
αιχμαλωτισμένο ανάμεσα σε δύο διαστάσεις.
Κάτι που δεν πάει καλά εδώ:
Μια λίμνη άυλη, χωρίς υφή
Μια γυναίκα που κοιτάζει την τρεμάμενη αντανάκλαση
Ένας άντρας που πλησιάζει μεταφέροντας ένα παιδί
Μια μικρή βάρκα που λικνίζεται επάνω στα γλυκά νερά
Μια λάμψη από χρυσόψαρα που αναβοσβήνει στο βυθό -
το παιδί, απλώνει και τα δυο του χέρια να την πιάσει
Μια διακοπή απ' τις κραυγές των γλάρων
Μια πνιγμένη κούκλα πάνω σε ένα μαξιλάρι
καλυμμένο από δάκρυα
Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που γέρνει σε ένα βάζο χωρίς
νερό
στην βαθιά, προστατευτική σκιά του δωματίου
Μια μπλε σύγχυση σκιάς που ισορροπεί τα σύννεφα
Ένας αιχμηρός πράσινος άνεμος στα φύλλα
Δονήσεις στον αέρα.
Η ηρεμία σταματάει, έρχεται βροχή.
Με μία πινελιά καφέ
το γκρίζο σπίτι αποκολλάται από τη γη.
Ο καλλιτέχνης υπογράφει το όνομά του.
Βασιλική Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΚΑΠΟΥ
ΑΛΛΟΥ
Οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι από τη φύση τους. Ακόμα και
σε μια ουρά του ενός ατόμου και σε μια αναμονή του ενός λεπτού, ο Διακομιστής
θα μπορούσε να τους μεταφέρει όπου ήθελαν. Και αυτό ακριβώς ήταν ό,τι
προτιμούσαν να κάνουν όλοι.
Στο κοσμικό κανάλι, ο ένας σέρφαρε στη ζωή του άλλου.
Υπήρχε πάντα ένα "κάπου αλλού" που θα μπορούσε
να είναι ο καθένας. Ο φόβος της αστοχίας επηρέαζε κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση.
Όταν για παράδειγμα κάποιος καλωσόριζε έναν φίλο, μπορούσε να διακρίνει στα
μάτια του τον ψυχρό, υπολογιστικό προβληματισμό -να μείνει ή να μεταφερθεί
κάπου αλλού, καλύτερα; Ή απλά να πάει για ποδήλατο;
Ο καθένας θα μπορούσε να δει τα πάντα, χωρίς όμως να
εκτιμά τίποτα. Να επισκεφθεί λόγου χάρη τις πυραμίδες μετά τη δουλειά, αλλά να
βρίσκεται στον καναπέ του λίγο πριν από την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα.
Δεν θα υπήρχε η τυραννία της απόστασης, η απόσταση θα
ήταν πλέον μια ευλογία. Αν κάποιος τηλεφωνούσε σε κάποιον άλλον για να δει αν
είναι σπίτι, ο άλλος θα μπορούσε να βρεθεί ξαφνικά στην πόρτα, πριν κλείσει το
τηλέφωνο. Ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά ποτέ μόνος. Δεν θα υπήρχε πλέον
καμία δικαιολογία για την παραμικρή καθυστέρηση. Οι αργοπορημένοι θα εκτίθεντο
ως ανεπαρκείς φίλοι ή σύντροφοι, που τοποθετούν τα θέλω τους μπροστά από όλους τους
άλλους.
Και αυτή ακριβώς ήταν και η πραγματική αποτυχία του
Διακομιστή, να απογυμνώνει δηλαδή τους ανθρώπους από όλα όσα έχουν στο βάθος του μυαλού τους. Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να τους μεταφέρει μακριά
από τον εαυτό τους. Έδειξε στους χρήστες τι πραγματικά ήταν, τι πραγματικά είμαστε
όλοι. Εγωιστές. Και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για αυτήν την αλήθεια...
Βασιλική Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
HOMO TRAVELLUS
Δώσε στους ανθρώπους αυτό που θέλουν και θα σου δώσουν
τον κόσμο, αυτό συνήθιζε να του λέει ο πατέρας του... εφηύρε λοιπόν τον Προσωπικό
Διακομιστή.
Εκ των υστέρων το μετάνιωσε βέβαια -οι άνθρωποι δεν
ξέρουν τι τους γίνεται- αλλά την πρώτη μέρα ήταν ήρωας. Καθόλου κίνηση στους
δρόμους το πρωί, κανένας συνωστισμός στα μετρό και στα λεωφορεία. Η κατανάλωση
βενζίνης έπεσε κατακόρυφα, το περιβάλλον διασώθηκε. Δεν υπήρχε πλέον η διαδρομή
από το σημείο Α στο σημείο Β, η ζωή δεν ήταν πια ένα ταξίδι αλλά ένας προορισμός.
Τη δεύτερη μέρα κάθε εργαζόμενος στα μέσα μαζικής
μεταφοράς ήταν περιττός, όπως και οι οδηγοί. Τα ταξί και οι δημόσιες
συγκοινωνίες έμειναν χωρίς επιβάτες, οι αεροπορικές εταιρείες καθηλώθηκαν στις
βάσεις τους και τα αεροδρόμια ερήμωσαν. Αποτέλεσμα: μαζική ανεργία.
Την τρίτη μέρα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι δρόμοι
άδειασαν -δεν υπήρχε λόγος να περπατά κανείς. Δεν υπήρχε ανάγκη για μίνι
μάρκετ, σούπερ μάρκετ ή υπηρεσίες παράδοσης έτοιμων γευμάτων στα γραφεία, όλα έκλεισαν. Γιατί
να πάει κάποιος να ψωνίσει τρόφιμα σε ένα σούπερ μάρκετ όταν θα μπορούσε σε
χρόνο μηδέν να μεταφερθεί σε μια υπαίθρια αγορά τροφίμων στη Νότια Γαλλία; Τα
ξενοδοχεία εγκαταλείφθηκαν από πελάτες -το υπνοδωμάτιο του καθενός, μέσω του Διακομιστή,
βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Οι κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις έβαλαν
λουκέτο.
Όταν είσαι πολίτης του παγκόσμιου χωριού, αν δεν είσαι
κάπου δεν είσαι πουθενά. Και το ενενήντα εννέα τοις εκατό του κόσμου αυτού ήταν
παντού και πουθενά. Ο Προσωπικός Διακομιστής έμαθε τους ανθρώπους να μην
μπορούν να περιμένουν.
Δεδομένης της πολυπλοκότητας του συστήματος, το όλο εγχείρημα
κατέρρευσε γιατί δεν μπορούσε να στηριχθεί στον ανθρωπολογικό τύπο του homo travellus. Το σύστημα δάγκωσε για μία ακόμη φορά την ουρά του.
Βασιλική
Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ
ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ
Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι 299.792.458 μέτρα ανά
δευτερόλεπτο.
Η ταχύτητα του ήχου στο επίπεδο της θάλασσας και σε
θερμοκρασία 15 βαθμών Κελσίου είναι 340,3 μέτρα ανά δευτερόλεπτο -ή 1 Mach.
Η ταχύτητα της θλίψης είναι αυτή ενός παγετώνα, αργή και
διαβρωτική, σκάβει τραυματικά μονοπάτια στο πέρασμά της.
Η ταχύτητα της παράνοιας είναι ακανόνιστη και υφέρπουσα.
Η ταχύτητα της αλλοφροσύνης του πλήθους είναι γρήγορη και
άγρια. Μεταδοτική, καταναλώνει τη λογική σαν προσάναμμα στη φωτιά της.
Η ταχύτητα του χρόνου είναι μεταβλητή και εξαρτάται από
τα επίπεδα της ευτυχίας ή της θλίψης.
Η ευτυχία δεν έχει ταχύτητα, δεδομένου ότι αποτελεί
επιταχυντή από μόνη της.
Ομοίως, η θλίψη λειτουργεί ως επιβραδυντής.
Επιδρούν στον χρόνο κατά τον ίδιο τρόπο που τα πεντάλ του
αυτοκινήτου επιδρούν πάνω στον κινητήρα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν είσαι εσύ ο
οδηγός αλλά το κιβώτιο ταχυτήτων, που θα έρχεται συχνά κοντά στη διάλυση καθώς ο χρόνος θα μετατοπίζεται βάναυσα μεταξύ αυτών των δύο ανταγωνιστικών
δυνάμεων.
Η ταχύτητα της λύπης είναι αλματώδης και ενδεικτική του
βάρους της.
Η ταχύτητα του γέλιου υψώνεται σαν παλιρροϊκό κύμα,
εκτινάσσεται και στη συνέχεια αποσύρεται μακριά σαν την άμπωτη.
Η ταχύτητα της ζωής είναι μια εξίσωση της έκθεσης ενός
ατόμου σε όλες τις παραπάνω παραμέτρους, αφαιρούμενη από έναν άγνωστο σταθερό
συντελεστή X.
Η ταχύτητα του θανάτου είναι ένας ατελείωτος και
αδιάσπαστος περίπατος.
Βασιλική Δραγούνη
ΓΝΩΣΤΑ ΚΛΙΣΕ
Το γνωστό κλισέ
πως όλοι αποβιώνουν
μοναχοί
εφαρμόστηκε ακόμα μια
φορά
με τη μέγιστη θανατηφόρα
ισχύ.
Το πιστοποιητικό θανάτου
έκανε μνεία
σε τοξική καριέρα
μα οι κραυγές ξαναεπιστρέφαν σαν ηχώ
που αντανακλάται από
πολύ μακριά
αργά, πίσω στη μέρα.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork:
George Papadimitriou "Isolation"
ΤΩΝ ΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ
Περνάει τον καιρό της στο αραχνιασμένο σπίτι
των ιστών και της σκόνης
διαβάζοντας ημερολόγια.
Όλα είναι γραμμένα εκεί.
Ολημερίς αναδημιουργεί αναμνήσεις.
Ολονυχτίς υποφέρει τους μετασχηματισμούς τους.
Δεν έχει ενέργεια για αράχνες
ή για τα έργα τέχνης τους.
Οι αράχνες δουλεύουν γύρω της
υπομονετικά απασχολημένες
καθιστώντας τις γωνιές του σκοτεινού σπιτιού
απροσπέλαστες.
Βασιλική Δραγούνη
Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΟΓΔΟΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Μετά την έβδομη ψυχή
η μαύρη γάτα έζησε
έστω και με μια θρόμβωση
και ένα σπασμένο πόδι
μα είχε ηλεκτρισμένο τρίχωμα
και μάτια αστραφτερά
που έσκιζαν το σκοτάδι
με νικητήρια αίσθηση αυτογνωσίας.
Σοφότερη απ' τον θάνατο
ανώτερη απ' την προσοχή
φλερτάρει τώρα περισσότερο
τον κίνδυνο από πριν
δοκιμάζοντας την επικείμενη
όγδοη εξέλιξη.
Βασιλική Δραγούνη
Surreal cat
Photograph by Nannie Van der Wal
ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ
Θυμάμαι το φίδι, χρόνια πριν,
κουλουριασμένο στην άμμο της ερήμου -
στίγματα και λέπια σαν αόρατοι οφθαλμοί
να αναπαράγονται στην τέφρα.
Χτυπάει η θύμηση στη μνήμη, αναβιώνει
σαν τυλιγμένη σπείρα γύρω από το πρώτο σοκ
και την σταματημένη ανάσα,
παρακολουθώντας τον αρχαίο μύθο
να έρπει στο συνειδητό μυαλό
κι ακόμη πιο μακριά, πέρα απ' τα όρια
του διαπερατού μεταλλικού φράχτη
της θνητής λογικής.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork by Marc
Chagall, 1947
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ
Εδώ θα βρεις τον εαυτό σου
για εβδομάδες και μήνες μετά -
ίσως και χρόνια:
Ξετυλίγοντας τις αναμνήσεις σου εκείνης της ημέρας,
αναλύοντας την διαδικασία επανάληψης,
κοσκινίζοντας πρότυπα ομαλότητας
σαν χρυσοθήρας που γυρεύει
την λάμψη μιας χαμένης ένδειξης
στο ρυθμό "μιας μέρας σαν τις άλλες"
στα αποχαυνωμένα προάστια.
Εδώ θα βρεις τον εαυτό σου:
Στον πίνακα από φελλό κατά μήκος του τοίχου
με τα καρφιτσωμένα αποκόμματα
και τις εκτυπώσεις φαινομενικά τυχαίων συμβολοσειρών
παραταγμένες στον βωμό της εμμονής.
Εδώ θα βρεις τον εαυτό σου,
σε σημειωματάρια γεμάτα θεωρίες:
μια ευκαιριακή παρατήρηση,
μια σχισμένη σελίδα,
μια περίεργη συμπεριφορά,
μια κλήση στη μέση της νύχτας
απαξιωμένη ως λάθος αριθμός,
ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στον απέναντι δρόμο
που
ξαφνικά απομακρύνεται.
Βασιλική Δραγούνη
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Η απόδραση φαινόταν να
'ναι
η μόνη λογική διέξοδος
από την μάταιη
προσπάθεια να τονώσουν
τις παλιές ορμόνες,
να τις αναζωογονήσουν
απ' το κώμα,
να διασώσουν την φαιά
ουσία από την άνοια,
να κρατήσουν ψηλά τον
πήχη των απαιτήσεων
που σπαταλήθηκαν από
ανήσυχους
κι από βαριεστημένους
απογόνους.
Ω αδερφέ, πήγαινε
σπίτι..
Ο διάβολος επιστρέφει
ξανά
και η μαγική ευδαιμονία
καταπίνει μύγες.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork:
René Magritte "Les valeurs personnelles" (Personal Values), 1952
ΤΟΜΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΟ
Τίποτα δεν ταιριάζει όπως θα 'πρεπε
ούτε καν η τελειότητα
με τα κρυμμένα ελαττώματά της.
Τα ψέματα γίνονται πιστευτά
και οι αλήθειες αμφισβητούνται -
η βεβαιότητα της συνύπαρξης,
οι παράγοντες ελέγχου,
οι διακόπτες, οι εντολές -
τι άλλο έχει απομείνει, αλήθεια;
Πόσες φορές
έχουμε ελέγξει
τα τρεμάμενα κάγκελα
των δικών μας κλουβιών;
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: René
Magritte "The Therapist", 1937
