SHORT STORY WEEK

ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ

 

Οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι από τη φύση τους. Ακόμα και σε μια ουρά του ενός ατόμου και σε μια αναμονή του ενός λεπτού, ο Διακομιστής θα μπορούσε να τους μεταφέρει όπου ήθελαν. Και αυτό ακριβώς ήταν ό,τι προτιμούσαν να κάνουν όλοι.

Στο κοσμικό κανάλι, ο ένας σέρφαρε στη ζωή του άλλου.

Υπήρχε πάντα ένα "κάπου αλλού" που θα μπορούσε να είναι ο καθένας. Ο φόβος της αστοχίας επηρέαζε κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση. Όταν για παράδειγμα κάποιος καλωσόριζε έναν φίλο, μπορούσε να διακρίνει στα μάτια του τον ψυχρό, υπολογιστικό προβληματισμό -να μείνει ή να μεταφερθεί κάπου αλλού, καλύτερα; Ή απλά να πάει για ποδήλατο;

Ο καθένας θα μπορούσε να δει τα πάντα, χωρίς όμως να εκτιμά τίποτα. Να επισκεφθεί λόγου χάρη τις πυραμίδες μετά τη δουλειά, αλλά να βρίσκεται στον καναπέ του λίγο πριν από την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα.

Δεν θα υπήρχε η τυραννία της απόστασης, η απόσταση θα ήταν πλέον μια ευλογία. Αν κάποιος τηλεφωνούσε σε κάποιον άλλον για να δει αν είναι σπίτι, ο άλλος θα μπορούσε να βρεθεί ξαφνικά στην πόρτα, πριν κλείσει το τηλέφωνο. Ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά ποτέ μόνος. Δεν θα υπήρχε πλέον καμία δικαιολογία για την παραμικρή καθυστέρηση. Οι αργοπορημένοι θα εκτίθεντο ως ανεπαρκείς φίλοι ή σύντροφοι, που τοποθετούν τα θέλω τους μπροστά από όλους τους άλλους.

Και αυτή ακριβώς ήταν και η πραγματική αποτυχία του Διακομιστή, να απογυμνώνει δηλαδή τους ανθρώπους από όλα όσα έχουν στο βάθος του μυαλού τους. Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να τους μεταφέρει μακριά από τον εαυτό τους. Έδειξε στους χρήστες τι πραγματικά ήταν, τι πραγματικά είμαστε όλοι. Εγωιστές. Και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για αυτήν την αλήθεια...

 

Βασιλική Δραγούνη