ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

O άνθρωπος με το σακίδιο είχε ένα σπίτι κάπου

-αν το θυμόταν ή αν το είχε φανταστεί ποτέ-

ανάμεσα σε ερείπια έκθετα, γυμνά 
και σε κουρέλια φύλλων, ανυπεράσπιστα απ' τις θύελλες

και τους ανέμους της αλλαγής.

Περιπλανιέται σε μια αέναη, χωρίς σκοπό πορεία

μέσα σε αριστερόστροφους ανεμοστρόβιλους

ενάντια στην φτωχή ορατότητα των δύσκολων καιρών

με τις ρακένδυτες θύμησες να εισβάλλουν

σαν επελάσεις χλωμού φωτός.

Ευσεβείς πόθοι αγέλαστων ημερών,

ακατάληπτοι συμβολισμοί και αθλιότητες

κρέμονται στα συρματοπλέγματα του προτέρου εντίμου βίου

ζυγιάζοντας στον χρόνο και τον άνεμο

τα αδρά τους κελεύσματα.

Με την καρδιά ενός κλόουν

ψαλιδίζει, χωρίς μνήμη πια, τα συρματόσχοινα

της ασχήμιας των πεπραγμένων

για να μοιράσει με το ακορντεόν του απλόχερα στους ανέμους

ένα περιπλανώμενο τραγούδι,

που ανυψώνει μαγικά την ακτίνα της τροχιάς του

πάνω από απροσπέλαστες θαμπάδες

αναζητώντας ένα καινούργιο καταφύγιο

για να ξαποστάσει στο φως.

Ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ εκεί.

Όχι ακόμα.

Βασιλική Δραγούνη