Η ΖΩΗ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ

Τους βλέπουμε όλο και συχνότερα

έξω απ' τις βιτρίνες της κανονικότητας της γκρίζας πόλης:

εγκαταλελειμμένοι άνδρες και γυναίκες

μέσα σε στρώσεις κουρελιασμένων ρούχων

να απευθύνουν σιωπηλές εκκλήσεις στους περαστικούς.

Μυρίζουν φτώχεια

και μουχλιασμένα όνειρα.

Φαίνονται ηττημένοι, ξεχασμένοι

-μερικές φορές ελάχιστα ορατοί-

κυρτωμένοι από το βάρος μιας δεινής μοίρας.

Κανένα κουστούμι καθωσπρεπισμού

δεν έχει τσέπες αρκετά βαθιές για να καλύψει

την καχυποψία στο βλέμμα

ή τη σιωπή ενός άδειου τενεκέ που τον κρατά

ένα βρώμικο χέρι.

Τους διώχνουμε απ' τα πάρκα μας,

τους δρόμους μας, τις σκέψεις μας,

αναμένοντας ότι, με κάποιον τρόπο,

θα επιστρέψουν στις προηγούμενες ζωές τους.

Δεν μπορούν.

Μερικές φορές έχουν ένα αμάξι

σαν καταφύγιο για τη νύχτα

που δεν θα τρέξει ποτέ, μα έχει καθίσματα και στέγη

και κλειδαριές στις πόρτες,

γιατί η ζωή εξακολουθεί, έστω κι έτσι.

Εκτιμούν με ευγνωμοσύνη 

κάθε θερμό ρεύμα συμπόνιας,

κάθε μπουκιά σωτήριου γεύματος,

κάθε πρόχειρο κατάλυμα υπό βροχή

ή κάθε ήχο κέρματος στα άδεια κουτιά τους.

Βρίσκονται στον δρόμο

παρέα με αισθήματα ενοχής και αποκαρδίωσης

που ξεδιπλώνονται απαρηγόρητα σε μέρες γιορτινές

δίπλα στην μισοκρυμμένη απόρριψη που εγκαταλείπουμε

στα απορριμματοφόρα.

Βασιλική Δραγούνη