ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ

Όπως σε μία χώρα χωρίς ακτογραμμή,

είναι το ίδιο δύσκολο κι εδώ να αναζητήσω

οδηγίες για τοποθεσίες

που σηματοδοτούνται από καμένα δέντρα

ή από το κλάμα ενός μωρού

μέσα από ένα φλεγόμενο ανοικτό παράθυρο.

Αυτό που λάμπει πάνω από τον ποταμό

κάθε Ιούλιο

ακίνητο, κενό και μόνο,

έχει το δικό του φεγγάρι.

Το νερό κάτω απ' τη γέφυρα

είναι απασχολημένο ακόμα.

Το παρακολουθώ για λίγο.

Ακούω την αναπνοή μου.

Τα μωρό σταματά το κλάμα.

Μια κουκουβάγια καταλαμβάνει τον χώρο.

Αφουγκράζομαι τα βήματά μου σαν να ήταν

ψίθυροι από ένα βιβλίο χρησμών.

Βασιλική Δραγούνη