ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Προσανατολίζομαι απ' του νερού το λίκνισμα

κι από τους γλάρους που φτερουγίζουν γύρω μου σαν σκέψεις

κάθε φορά που πάω στην ακτή να συναρμολογήσω

τους παιδικούς μου φόβους που σκορπίστηκαν στα αβυσσαλέα βάθη.

Πάντα με τρόμαζε η ψύχρα του γκριζωπού χειμώνα

που τυλιγόταν γύρω από τα ανήσυχα χρόνια μου

γεμάτα από παράφορα, παιδαριώδη δάκρυα

που εξακολουθούν να καιν το πρόσωπό μου.

Ήθελα το καλοκαίρι πίσω με όλες τις θαμπωτικές του εικασίες

το ψύχος του γαλάζιου, την καθάρια κίνηση,

τον αλμυρό αέρα, την αύρα του ωκεανού στο μέτωπό μου.

Ήθελα πάντα μια γραμμή ορίζοντα μακρύτερα απ' το βλέμμα μου.

Όμως η θάλασσα είναι ήδη πολύ μακριά

για να με αγαπήσει ξανά όπως και πριν

και ο χειμώνας μια κουραστική καθυστέρηση, όταν ακόμα γράφω

για καλοκαίρια που ήταν κάποτε δικά μου.

Βασιλική Δραγούνη