Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟ

Απεικόνιση δύο κόσμων:

γη - νερό - αέρας

κενό - ακινησία - βάθος,

αινιγματική ύλη που κατακρημνίζεται

μέσα στην καταστροφή του φωτός.

Ποιανού η πίστη φτάνει ως εδώ;

Ποιανού η αμφιβολία;

Κανένα παρεμβατικό μάτι δεν αναζητά

την ώσμωση των μορφών

στις τροπές της χαώδους ιστορίας.

Καμία καταπιεσμένη λέξη

δεν έχει αναδρομική ισχύ

στο συμπαγή χρόνο.

Σιωπή και μοναξιά ευθυγραμμίζονται

με τον κενό χώρο,

εκεί όπου το τελευταίο φως συμφιλιώνεται

με την ασταθή ουσία,

την πολυώνυμη εξορία,

την αδυναμία της επιστροφής.

Βασιλική Δραγούνη