ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΜΒΑΣ

Στους τοίχους της ανυποψίαστης φυλακής

διογκωμένα κενά παρουσίας

κλώθουν με κόπο τα ίχνη τους

πάνω στον μαύρο καμβά. 

           

Δύο κοράκια κάθονται στο άκαμπτο δέντρο της μιζέριας

εν μέσω μιας βροχής κυλιόμενου μουρμουρητού

που σημαδεύει αργόσυρτα με αιμάτινους λεκέδες

την άσπιλη μονοχρωμία του άνυδρου πατώματος.

Το δωμάτιο είναι δίχως οροφή

ο χρόνος μία διάσταση χωρίς διαστάσεις          

            

και τα κοράκια δύο φιγούρες ορφανές που ξεθωριάζουν

κι αρχίζουν να εξαφανίζονται.

Βασιλική Δραγούνη