ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΠΕΤΡΙΝΗ                                                                                       

Έρωτα ιχνηλάτη

είχες κλειστά τα μάτια σου

όταν ψηλάφιζες

το αβέβαιον της ύπαρξής σου…

Διατηρώντας τη χάρτινη θύμησή σου

ξεκίνησες  το ταξίδι, αχάραγα σχεδόν,

σπέρνοντας όνειρα και αυταπάτες στο διάβα σου

Σαν λάβα ηφαιστείου καυτή

ανακάτεψες

τους ούριους ανέμους της ζωής μου

κι εγώ,

είχα την πίστη

πως, ο γόρδιος δεσμός που συνέδεσε τις ανάσες  μας

δεν θα μπορούσε εύκολα να καταλυθεί

Αλλά, πόσο λάθος,

μέγα λάθος, ήταν αυτό,

γιατί είχα ξεχάσει εντελώς

το ασημένιο σπαθί του Αλέξανδρου

Τώρα οι θάλασσές μας χωρίστηκαν

και οι ουρανοί μας, γέμισαν σύννεφα θολά

Εξακολουθώ συνέχεια να σε ρωτώ:

-Πες μου θα βρέξει;

Θα βρέξει, το βλέπω,

γιατί τραβήχτηκαν τα πουλιά φεύγοντας  μακριά

κι η Πόλη τώρα,

ξερνάει θλίψη και μοναξιά

που καλύπτει ολόγυρά της τα πάντα

Άρχισε να ματώνει γύρω μου η απουσία…

Έπεσε η νύχτα και σήμερα

Ένας ποιητής πιο πέρα,

απεγνωσμένα προσπαθεί

να αρθρώσει τους άναρθρους στίχους του


Αρετή Γκιωνάκη, Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης