ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Πώς αναγνωρίζεις τη στιγμή;

Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα;

Όταν όλα τα κομμάτια του παζλ συμπληρώνονται

έτσι ώστε να μπορείς να διακρίνεις το τοπίο;

Ή μήπως όταν διαβάζεις

μια σπασμένη υπόσχεση;

Αυτή η πόλη είναι το σπίτι σου.

Μπορείς να αναγνωρίσεις τους δρόμους της;

Το αδιέξοδο παρόν της καθημερινότητάς της;

Τους λαβυρίνθους απομόνωσης

που τα σχήματα λόγου κατασκεύασαν

χρόνο με το χρόνο;

Όλες τις ανείπωτες λέξεις που αιμορραγούν;

Οι μέρες περνούν, οι λέξεις μένουν

πορφυρά λουλούδια βουτηγμένα στο βρόχινο νερό.

Και ακόμη και τώρα, που η βροχή σταμάτησε,

μπορείς να αισθανθείς τον ήλιο να ανατέλλει

πάνω από τον ώμο σου;

Μπορείς να κάνεις τις αγωνίες σου τραγούδι
-αντίδοτο στη νοσταλγία;

Το τραγούδι που ποτέ δεν θα ξεχάσεις;

Μπορείς να ακούσεις το βιμπράτο των χορδών

που διαπερνά το δειλινό, τον ήχο που ανυψώνεται 
από τη χορωδία

και μετατρέπεται σε χάδι ακόρεστο

νυχτερινού αέρα;

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτή τη στιγμή.

Βασιλική Δραγούνη