Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΜΠΛΕ

Πυροβόλησε και σκότωσε τρία άτομα

κατά τη διάρκεια ενός διαυγούς ονείρου.

Ήμουν εκεί, στη χορωδία, δίπλα σε μια σοπράνο

που σωριάστηκε στα πόδια μου.

Μπορούσα να ακούσω τα οστά της

να σπάνε απαλά μέσα στο δέρμα της.

Η ψυχή της ήταν μπλε και δεν μπορούσε

να αρθρώσει ούτε μια λέξη -τραγουδούσε, ωστόσο.

Ξύπνησα, καθώς ένα σμήνος πουλιών

πέταξε από ένα δέντρο και διασκορπίστηκε

σε πολλές κατευθύνσεις.

Το τραγούδι δεν σταμάτησε για ώρες

ούτε κι ο αέρας που χτυπούσε μανιασμένα τα παράθυρα.

Έπινα καφέ και ατένιζα έναν θολό ορίζοντα.

Είδα κάποιον που συνήθιζε

να με αγαπά για πάντα.

"Απομακρύνθηκες", μου είπε.

"Ναι, μετακόμισα δίπλα στον ωκεανό

για να ακούω τα κύματα καλύτερα."

"Βοηθάει αυτό το όνειρό σου;" αναρωτήθηκε.

"Όχι ακριβώς, πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται."

"Το περίμενα", μου είπε,

"Δεν μπόρεσα ποτέ

να βασιστώ σε σένα."

"Λυπάμαι", του απάντησα.

"Πάντα λυπόσουν", μου ψιθύρισε,

λίγο πριν πεθάνει.

Βασιλική Δραγούνη