ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Φυσικά και δεν υπάρχουν φαντάσματα,

εκτός από ένα μεγάλο

που ζει κάτω απ' το κρεβάτι του:

κοιμάται όλη την ημέρα

κάτω εκεί, ανάμεσα σε μόρια σκόνης

και φίλτρα από τσιγάρα,

τραβώντας τις γωνίες του παπλώματος

τα πληκτικά απογεύματα

και ενεδρεύοντας πίσω ακριβώς

από τη διερευνητική ακτίνα του φακού του.

Φυσικά και δεν υπάρχουν φαντάσματα,

έτσι λένε οι μουχλιασμένοι τόμοι της βιβλιοθήκης,

το πνιχτό βουητό της τηλεόρασης

το βράδυ που κοιμάται,

η θυελλώδης ηλιοφάνεια

και τα παιδιά που τον πειράζουν στο δρόμο.

Φυσικά και δεν υπάρχουν φαντάσματα,

τα νυχτερινά θροΐσματα κι οι ψίθυροι

είναι απλά ο άνεμος απ' τ' ανοιχτό παράθυρο,

ο χτύπος της καρδιάς του

που ακολουθεί τον χρόνο στο σκοτάδι,

η ξεφτισμένη άκρη ενός ονείρου

που δεν μπόρεσε ποτέ να αγγίξει.

Βασιλική Δραγούνη

ΝΕΜΕΣΙΣ

Απόψε ακρωτηριάζει η λογική τις ώρες

αφήνοντας απέξω τις μετέωρες στιγμές

ενός αμφίβολου απογεύματος.

Με τη λεπίδα στιλπνή στο σκοτάδι

τεμαχίζει ίχνη απατηλότητας και παίρνει την εκδίκησή της

διαλευκαίνοντας ανεξιχνίαστα τραύματα.

Απόψε η Νέμεσις χαράζει την τροχιά της έσχατης ποινής

πνίγοντας τα απόηχα των λυγμών

στους λαβυρίνθους των πιθανοτήτων.

Συνένοχη στο έγκλημα αόρατα ακτινοβολεί

και αναδύεται σαν ιερός ατμός

που γεμίζει το κενό με αναγκαιότητα.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ

Στο σύστημα των εθνικών αντιλήψεων των Ελλήνων για τον καθημερινό τους βίο το στίγμα του τοπίου είναι εμφανές και νομοτελειακό. Σ’ αυτό απεικονίζονται ευαισθησίες, εμπειρίες, ελπίδες, απογοητεύσεις, απαισιοδοξίες, πίκρες. O ήλιος, η θάλασσα, ο άνεμος, τα δένδρα, οι πέτρες εξυψώνονται σε σύμβολα της λογοτεχνικής γραφής, έτοιμα να υπηρετήσουν τον λογοτεχνικό σκοπό, το αισθητικό και ιδεολογικό δημιούργημα. Οι νεοέλληνες λογοτέχνες αντικρίζουν το ελληνικό τοπίο έχοντας εγκολπωθεί το στίχο του Σολωμού: «Πάντα ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου».

Η θάλασσα είναι ένα από τα αγαπημένα στοιχεία της φύσης για τον Σολωμό, την οποία και χρησιμοποίησε ως σύμβολο για την Μεγάλη Ιδέα, ένα στοιχείο καθαρά ελληνικό. Μέσα στα ποιήματα του, η φύση αναδεικνύει της αξίες του κόσμου. Αντιπροσωπεύει την ελληνική παράδοση, την ομορφιά και την αγαθοσύνη, ενώ παράλληλα της προσδίδει μεταφυσικές ιδιότητες.

Με τις ανεξίτηλες εντυπώσεις των παιδικών και νεανικών του χρόνων συνδέει και ο Ελύτης τη δική του βίωση της φύσης ως κληρονομιάς των προγόνων, ουσίας που διαποτίζει όλο του το είναι. Πολύ πριν από τις πρώτες ποιητικές δοκιμές ένιωσε μέσα του το σκίρτημα της μυθογένεσης, όπου το Αιγαίο δεν ήταν ένα γεωγραφικός τόπος αλλά η ίδια η μοίρα, «ένα είδος δακτυλικού αποτυπώματος». Η θάλασσα εκτός από στοιχείο της Ελλάδας, είναι αιώνια και ασταμάτητη, γι’ αυτό συμβολίζει τον χρόνο που περνά ασταμάτητος. Όμορφη και άγρια, γι’ αυτό συμβολίζει τον πόλεμο και την ειρήνη. Κρύβει μέσα της την σοφία των αιώνων και όμως ανανεώνεται συνεχώς, όπως και η νέα γενιά που πατάει πάνω στα χνάρια των προγόνων της. Για τον Ελύτη το Αιγαίο δεν είναι μόνο ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην ποίησή του αλλά και ένας αγνός τόπος, μια Κιβωτός όπου η Ρωμιοσύνη εναπόθεσε τους θησαυρούς της ώστε να επιζήσουν αιώνια.

Το μοτίβο αυτό, αν και περιορισμένο σε έκταση, έχει στο έργο του Σεφέρη μια ιδιαίτερη βαρύτητα και βρίσκεται σε άμεση ανταπόκριση με ένα δικό του «πολύ οργανικό συναίσθημα που ταυτίζει την ανθρωπιά με την ελληνική φύση». Ο Σεφέρης, όπως ο Σολωμός και ο Ελύτης, χρησιμοποίησε τη θάλασσα ως σύμβολο. Έγραψε στην κοινή νεοελληνική για τον θάνατο, τον πόνο και τη θλίψη, την αρχαία Ελλάδα και το Θεό. Τα ποιήματα περιέχουν εικόνες από τα ελληνικά νησιά και μνήμες από την αρχαιότητα. Στην ποίηση του Σεφέρη τα πολυσήμαντα σύμβολα της θάλασσας στρέφονται κυρίως προς την οικουμενική θέαση της ιστορικής μοίρας του ελληνικού κόσμου. Με αναφορές στο πέλαγο «τόσο πικρό για την ψυχή σου», κάποτε ο ποιητής στοχάζεται τις πίκρες από εθνικές ήττες και απώλειες και η μορφή της Γοργόνας που επιμένει να ρωτά για τον Μεγαλέξανδρο διαπερνά τους στίχους του και γίνεται το τυπογραφικό του σήμα.

Η μόνιμη ψυχοσωματική επαφή με τη θάλασσα ανοίγει τη διάσταση της απεραντοσύνης που αγγίζει όχι μόνο τις παραστάσεις του χώρου αλλά και κατηγορίες όπως η αιωνιότητα, η κίνηση, ο αγώνας, η αναζήτηση. Για τον Ρίτσο γίνεται επιπλέον σύμβολο αντίστασης στον θάνατο και στις βαριές οικογενειακές απώλειες. Έτσι ο Γιάννης Ρίτσος λέει: «Απ' την πληγή μας ξεκινάει το πέλαγος». Όπως κι η ελευθερία κόντρα στο θάνατο, καθώς ο ποιητής συνεχίζει: «Χαλκάς δε στέκει στους αστραγάλους της θάλασσας/ χαλκάς δε στέκει στη θαλασσινή καρδιά μας/ Αντίο αγάπες και πατρίδες».

Οι ποιητές στους οποίους αναφερόμαστε γεννήθηκαν δίπλα στη θάλασσα: ο Σολωμός στη Ζάκυνθο, ο Ελύτης στην Κρήτη, ο Σεφέρης στη Σμύρνη, ο Ρίτσος στη Μονεμβασιά. «…Για πολλούς από μας οι πλώρες των καραβιών έχουν μια θέση στο παιδικό μας εικονοστάσι» ομολογεί ο Σεφέρης και ο Ρίτσος στο όψιμο «Τερατώδες αριστούργημα» θυμάται πως έμενε ώρες και ώρες από μικρό παιδί στον βράχο της Μονεμβασιάς «με ασάλευτα τα βλέφαρά μου/ αγνάντια στη Μυρτώα Θάλασσα αντιγράφοντας τη στάση ενός μαρμάρινου Ποσειδώνα».

Αυτή τη θάλασσα ο λαός μας τη γνωρίζει από τα πανάρχαια χρόνια. Είναι «η θάλασσα του πρωινού», όταν την κοιτά ο Καβάφης, θέλοντας να γαληνέψει λίγο η ψυχή του απ' «τες φαντασίες» και «τα ινδάλματα της ηδονής». Η θάλασσα, όπως τη βλέπει ο Νάνος Βαλαωρίτης: «Τις νύχτες το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες». Άλλο, λοιπόν, ν' αγναντεύεις τη θάλασσα, καλοσυνάτη ή τρικυμισμένη, οραματιζόμενος «ν' αποκτήσεις» κάποτε στα λιμάνια του κόσμου «ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής» κι άλλο να τη βιώνεις από ανάγκη για τον επιούσιο, όταν το καράβι κόβεται στα δυο καταμεσής στο πέλαγος.

Η Ελλάδα μέσω της ποίησης έγινε το καράβι που ταξίδεψε καταμεσίς στο πέλαγος, υπομένοντας τις κατά καιρούς καταιγίδες και φουρτούνες. Ακόμα και όταν η γη κατακτήθηκε, καταστράφηκε και ρημάχτηκε, η θάλασσα παρέμεινε ελεύθερη, ανεξάντλητη και ανεξάρτητη, όπως και το ελληνικό ιδεώδες. Ήταν πάντα ένα σύμβολο αναγέννησης του λαού και όσων κάνεις δεν μπορεί ποτέ να κλέψει από κανέναν. Τότε που όλα δείχνουν πως το τέλος πλησιάζει και το παρόν είναι σκοτεινό, το παρελθόν μάς δείχνει την πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον.

Η θάλασσα δεν σταματά ποτέ να κινείται, μοιάζει με τον χρόνο που κυλά διαρκώς, τίποτε δεν σταματά όσα θα γίνουν και τίποτε δεν φέρνει πίσω όσα έγιναν. Είναι η ίδια θάλασσα με εκείνη που ταξίδεψαν οι πρόγονοί μας και που μας συνδέει μαζί τους, υπενθυμίζοντάς μας ότι όσο υπάρχει η ποίηση, τα εμπόδια που έρχονται δεν μοιάζουν απροσπέλαστα και ικανά να βουλιάξουν αυτό το καράβι.


Βασιλική Δραγούνη

12η Ετήσια Συνάντηση Σύγχρονων Ελλήνων Δημιουργών:

«Τη θάλασσα και το φως της Ελλάδας αγάπησα...»

Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης, Οκτώβριος 2018

ΑΙΦΝΙΔΙΕΣ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ

Η νύχτα παίζει με τις σκιές στον τοίχο

υπολογίζοντας τις πιθανότητες: πόσα ναι και πόσα όχι,

δίνοντας πεπερασμένες δυνατότητες

σε κάθε κύκλο ζωής να δραπετεύσει

από σχεδιασμένους προορισμούς.

Θα μπορούσα να επιβραδύνω την αναπνοή μου

με μισές προσπάθειες και αργούς ρυθμούς.

Θα μπορούσα να την εξαντλήσω

με λάθη και κακές αρχές.

Οι εφιάλτες σφύζουν στο κενό

βυθίζοντας τη λογική σε αδιανόητα σύμπαντα.

Κι έπειτα, η τηλεόραση,

ο ζωδιακός κύκλος, ο ευκαιριακός θυμός.

Είναι οι αιφνίδιες συγκυρίες που μετατρέπουν την κυριαρχία

σε θρυμματισμένο φύλλο,

η απόκρημνη παύση του ανέμου

που σπάει το στέλεχος του ηλιοτρόπιου.

Καθώς το σούρουπο αρνείται

κάθε απωθημένη ενόρμηση.

Καθώς το πρωί αποδέχεται

κάθε ξεπερασμένη ανάγκη.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Σαν ένα επίχρισμα του ζοφερού φωτός

που ακολουθεί το φόβο

σε κάποια σκοτεινή σπηλιά της σκέψης

κι εγκαταλείπει το παρόν σε άγνωστο χάρτη χρόνου 

σαν κάτι απατηλό που ξηλώνει λεπτοδείκτες

κι εκτός συνόρων μεταφέρει την ανάσα

κι αποκοιμίζει τύψεις με το γλυκό νανούρισμα της ανοχής

και εξαπλώνεται ως την τελευταία άρνηση και περιμένει

η Νέμεση, αρχίζει να μειδιά

μα σύντομα θα κλείσει τα μάτια και θα αφήσει

το ακριανό τόξο της Σελήνης

στα χέρια της πιο αδέκαστης από τις μοίρες.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Δέσμες φωτός ξετυλίγονται σε σκοτεινό τοπίο:

ο μακρύς δρόμος στο πουθενά,

ο χρόνος που χρειάζεται ως εκεί,

η σιωπή στο αυτοκίνητο,

ο τρόπος που όλα φαίνονται εξωπραγματικά

στην ακατάληπτη σιγή της απουσίας,

οι διαφημιστικές πινακίδες

-ασήμαντες στο σούρουπο.

Γιατί σιωπή τώρα;

Υπάρχουν τόσα πολλά να πει κανείς:

για την σκοπίμως απροσδιόριστη

διάρκεια της διαδρομής,

την πίστη στον προορισμό,

το θαρραλέο ταξίδι

-χωρίς καμία στάση για ανεφοδιασμό.

Το φεγγάρι σαν απόκοσμο ρολόι

πλησιάζει κι απομακρύνεται ασταμάτητα

σε νοητή ακτίνα.

Μόνο ένας γνώριμος, νυχτερινός αέρας

μπαίνει απ' το παράθυρο  

και κάποιοι τελευταίοι προβολείς

-αγλαείς στο σκοτάδι-

ξεπροβάλλουν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Βασιλική Δραγούνη

ΘΥΜΗΣΟΥ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ

Πήγαινε στο άγονο μέρος

-εκείνο με τους γκρίζους ουρανούς

και το ανεμοδαρμένο κτίριο που μάταια προσπαθεί

να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Οι δυσβάσταχτοι χάρτινοι όγκοι του

παραδέρνουν στην παραμικρή ριπή του ανέμου

και τα χωρίς ορίζοντα παράθυρα παράγουν

μη διαχειρίσιμο πανικό.

Διάλεξε το μονοπάτι

που σε πάει ίσια στη φθορά

μέσα από λαβύρινθους παρεξηγήσεων

όπου η έξοδος δεν υπάρχει.

Πάρε το χρόνο σου. Θα είσαι για πολύ εδώ.

Αποσιώπησε κρίσεις και παραιτήσεις

και το επόμενο πρωί θυμήσου τ’ όνειρο

κι απάντησε σε όλες του τις ερωτήσεις.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ

Καθόμαστε αντικριστά σε κουνιστές καρέκλες

όλες τυλιγμένες με ιστούς σιωπής.

Τα πάντα συντρίβονται γύρω μας

αν και το δωμάτιο δεν αλλάζει.

Αντιστεκόμαστε αδέξια στους κραδασμούς του κενού

που ανοιγοκλείνει πίσω μας.

Οι καρέκλες χωρίζουν

από τη δύναμη των διαφορών μας.

Η ασυνέπεια αιωρείται σαν παραφροσύνη.

Το χάος μας ευχαριστεί για τη συνεργασία.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΕΣ

Σταλμένες για να διεκδικήσουν

του πλανώμενου μυαλού τα ψεύτικα ταξίδια

μπρος και πίσω απ' την πραγματικότητα

των άδικα σπαταλημένων ημερών,

με ταχυδακτυλουργικές πράξεις της απελπισίας

διαλαλούν ρητά τις επαχθείς συνθήκες

της βουβής εκτέλεσης

υπόγειων σχεδίων πλεύσης.

Ω, ματαιότητες, πόσο έχετε δίκιο

να μένετε υπό την επήρεια των στιγμών

που σας σπρώχνουν βαθύτερα

στην άβυσσο της εξαφάνισης,

στο φοβερό κενό που υποπτευόσασταν

πως ήταν πάντα εκεί:

διαχρονικό, αιώνιο

και κούφιο ως τον πυρήνα.

Και τώρα, κοιταχτείτε στον καθρέφτη:

αδιαφανείς

και αποτρόπαιες

-αλλά με μία ακόμη αποστολή.

Βασιλική Δραγούνη

12η ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 
ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ: 

"Τη θάλασσα και το φως της Ελλάδας αγάπησα..."

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ

Τώρα θα πρέπει να εναρμονίσεις

τα χορευτικά σου βήματα

με την αντανάκλασή σου

που προβάλλει μεσούντος του φθινοπώρου

κάτω απ' τη συνοριακή γραμμή του υγρού δαπέδου

του στιλβωμένου από βροχή.

Ή θα πρέπει να σταθείς σε τέλεια ακινησία

και να κοιτάξεις προς τα κάτω την εικόνα σου

που αφημένη στο σκοτάδι σιωπηλά

σε περιμένει να διαλέξεις.

Θα μπορούσες να χαθείς εδώ

ανοίγοντας ατέρμονες διαπραγματεύσεις 
με τη λογική σου

προκειμένου να απελευθερώσεις

τον έναν εαυτό από τον άλλον

με μια απλή απόφαση της σκέψης

που δεν είναι ακόμα έτοιμη

να εκχωρήσει αυτήν την εξουσία.

Η ώρα έχει φτάσει

για την πρώτη αποσύνδεση.

Αλλά και τότε ακόμη

διστάζεις στην επιλογή

μεταξύ παράδοσης και αντίστασης.

Έτσι επιλέγεις τον χορό

και η θλιβερή σου αντανάκλαση

θα πρέπει να σε συνοδεύσει.

Βασιλική Δραγούνη

ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ

Μερικές φορές, τα πράγματα ξεφεύγουν

σαν πυροτεχνήματα ή βόμβες

ή σαν ιδιοσυγκρασίες παράφορες εκ πεποιθήσεως

μα εξ αρχής παραπλανητικές.

Αλλά ας τα αφήσουμε, τουλάχιστον για τώρα

που αναμένεται δελτίο θυέλλης

και η στάθμη του νερού ανεβαίνει

σαρώνοντας τα άβουλα κοπάδια.

Κι όταν ο ποταμός υποχωρήσει

μόνο τα κογιότ περιπολούν στις όχθες

ψάχνοντας για εύκολη λεία

μεταξύ των ξεβρασμένων κουφαριών

διογκωμένων από κάτι

που κανονικά τρέφει

όμως σε υπερβολή

σκοτώνει.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΑΡΟΧΟΙ

Έτσι λοιπόν, όπου κι αν πάμε

το τοπίο είναι αμείλικτα θολό

σαν να διαμορφώθηκε από έναν ίμο καλλιτέχνη

χωρίς καμία αγάπη για το χρώμα.

Τα φωτεινά μας ρούχα εξασθενίζουν

παίρνοντας τη λεπτή απόχρωση της στάχτης

και οι απόλυτα απτές μας ουτοπίες 

κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα

αμφιρρέποντας στο κέλυφος του σκοταδιού.

Είμαστε λίγο πιο ευτυχισμένοι τώρα;

Όχι. Είμαστε απλά γαλήνιοι

καθώς σέρνουμε με εφήμερη αφέλεια

ανούσιες μέριμνες και ερμαφρόδιτες αλήθειες

πίσω από τα επώδυνα ίχνη της ουσίας.

Δεν θα επιστρέψουμε στο σπίτι, ξέρεις.

Γίναμε οι πάροχοι των σιωπηλών συναινέσεων 

που τρέχουν κυνηγώντας τον ίσκιο τους

στην πορεία του ταξιδιού τους προς το αόρατο.

Η φαντασία μας αφήνεται να εξαχνωθεί

στους γοτθικούς ουρανούς

των τεχνητών μας παραδείσων

που μας καλούν ψιθυριστά τη νύχτα

σαν εφιάλτες που εναλλάσσονται.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΒΡΟΧΗ

Σ' ένα δωμάτιο γεμάτο βροχή

η προέλαση του φθινοπώρου

δύει στα θολά παράθυρα

όπου ο άνεμος αδυνατεί να ακολουθήσει.

Οι κουρτίνες, σε πρόσχημα διαφυγής,

σέρνονται στη μαλακή λάσπη του πατώματος

κι ο καθρέφτης μετράει τις στιγμές

καταγράφοντας τις ίδιες τις εικόνες σ' επανάληψη.

Οι τοίχοι, υδάτινα παραπετάσματα

τρεμάμενα στο ημίφως,  

κυματίζουν και αποσύρονται

ως σύμβολα κάποιας χαμένης διάστασης.

Το δωμάτιο είναι γεμάτο βροχή

-όχι ένα φουρτουνιασμένο χάος,

μόνο μια απαλή ζεστή βροχή

που αναδιατάσσει τον άγνωστο χάρτη του χρόνου.

Σ' έναν νοτισμένο πίνακα στον τοίχο

δύο πρόσωπα κοιτάζουν το δωμάτιο

που βυθίζεται αδιασάλευτα σε αρχαϊκή τελειότητα

και λαχταρούν σ' αυτό να επιστρέψουν.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Παιδικές εικασίες ταξιδεύουν στον άνεμο

που σφυρίζει μέσα απ’ τα εύθραυστα δέντρα 

στο καταφύγιο της Άννας Φρανκ

-τώρα ένα βιογραφικό μουσείο

δίπλα στο υδάτινο κανάλι.

Κοιτάζω προς τα πάνω,

προς το δωμάτιο των έγκλειστων λέξεων.

Κόκκινα και χρυσά φύλλα

καλύπτουν τα πόδια μου.

Η βροχή συνθέτει ένα χειμερινό προοίμιο

αφουγκράζοντας διστακτικά τον παγωμένο αέρα,

πυκνό από πνιγμένους ήχους…

Άννα, πέρασαν τα δύσκολα,

μπορείς να βγεις τώρα.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ

Είχε τίτλο: "Το Βιβλίο των Χρησμών".

Γύρισε τις σελίδες κι άρχισε

να αποκρυπτογραφεί τα μυστικά τους.

Έλεγαν πως θα ξυπνήσει το βουβό ηφαίστειο

και θα αποτινάξει το βασίλειο των ποντικών

θάβοντάς το στα έγκατα της γης

κάτω από βράχια και πηγμένη λάβα.

Έκλεισε το βιβλίο και το επέστρεψε

στο συνωστισμένο ράφι.

"Πόσο περίεργη είναι αυτή η ζωή" σκέφτηκε,

αμήχανα ταλαντευόμενος

ανάμεσα στον Ουρανό και στα Τάρταρα, 

περιμένοντας να ξυπνήσει

το ηφαίστειο που θα τον κατάπινε.

"Κι όμως, μόνο οι αφελείς πιστεύουν 

στο τέλος των μεγάλων αφηγήσεων"

είπε δυνατά σε όλα τα βιβλία

που τον κοίταζαν αφ' υψηλού.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Από εδώ που βρίσκομαι

μπορώ ανεμπόδιστα να διακρίνω

την εξελισσόμενη πλοκή

και τους ανατρεπτικούς ρόλους

των δευτεραγωνιστών

που ευτυχείς στην επίπλαστη πλάνη τους

αναπτύσσουν τις εικασίες τους

φλυαρώντας πλουραλιστικά

με θορυβώδη υπονοούμενα.

Η ώρα έχει έρθει πλέον

για τον από μηχανής θεό.

Η άφιξή του ιερή επίκληση

αυτού που δεν ξανάρχεται

μα ωστόσο αναμένεται να έρθει.

Θα επεξεργαστώ και πάλι την υπόθεση

αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά

-μην τυχόν απογοητευτεί και προσπεράσει.

Σχεδιάζω μια εικόνα της σκηνής

με ή χωρίς κομπάρσους.

Η κατάληξη είναι πάντα η ίδια.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ

Πόσο περίπλοκος είναι ένας ιστός αράχνης;

Μεταξωτές κλωστές γεωμετρημένες

σαν γάζα αιωρούμενη φιλτράρουν τον αέρα.

Το παράθυρο είναι ανοιχτό

σαν τέχνασμα καλωσορίσματος.

Το περίτεχνο μοτίβο εναλλάσσεται σε προοπτική διάσταση

σαν μεταβαλλόμενος οιωνός.

Πόσες οι πιθανότητες;

Η μοίρα είναι απρόβλεπτη, αδιαφανής

σαν το πρόσωπο της τύχης.

Βασιλική Δραγούνη