ΠΑΡΟΧΟΙ

Έτσι λοιπόν, όπου κι αν πάμε

το τοπίο είναι αμείλικτα θολό

σαν να διαμορφώθηκε από έναν ίμο καλλιτέχνη

χωρίς καμία αγάπη για το χρώμα.

Τα φωτεινά μας ρούχα εξασθενίζουν

παίρνοντας τη λεπτή απόχρωση της στάχτης

και οι απόλυτα απτές μας ουτοπίες 

κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα

αμφιρρέποντας στο κέλυφος του σκοταδιού.

Είμαστε λίγο πιο ευτυχισμένοι τώρα;

Όχι. Είμαστε απλά γαλήνιοι

καθώς σέρνουμε με εφήμερη αφέλεια

ανούσιες μέριμνες και ερμαφρόδιτες αλήθειες

πίσω από τα επώδυνα ίχνη της ουσίας.

Δεν θα επιστρέψουμε στο σπίτι, ξέρεις.

Γίναμε οι πάροχοι των σιωπηλών συναινέσεων 

που τρέχουν κυνηγώντας τον ίσκιο τους

στην πορεία του ταξιδιού τους προς το αόρατο.

Η φαντασία μας αφήνεται να εξαχνωθεί

στους γοτθικούς ουρανούς

των τεχνητών μας παραδείσων

που μας καλούν ψιθυριστά τη νύχτα

σαν εφιάλτες που εναλλάσσονται.

Βασιλική Δραγούνη