Phoenix

Phoenix
Our spirit artifacts tell more about ourselves than our confessions.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2025

ΠΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ

 

Η ιστορία μεταφέρεται από το βιβλίο στην οθόνη -

εδώ είναι η άλωση, εδώ η επικάλυψη:

Oι τεκτονικές πλάκες απορρίπτουν τη στοίβα

ο σεισμός μετατοπίζει τον φλοιό πάνω απ’ το έδαφος

με χάσματα, υψώματα, βουνοκορφές και πτώσεις.

 

Οι βαλβίδες των ηφαιστείων εκτοξεύουν φλόγες

πυροκλαστικά πετρώματα λάβας

αποθηκευμένη πίεση, λιωμένο μάγμα

στην καρδιά του πλανήτη, στον παλλόμενο πυρήνα.

 

Οι θερμοπίδακες εκτινάσσουν το πυροβόλο ύδωρ τους.

Το κυκλικό κλάμα της πλημμύρας, το σύννεφο των υδρατμών

εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα εδάφη,

από τους πολυεπίπεδους ορυζώνες

μέχρι τους αμμόλοφους της ερήμου.

 

Οι πύρινες λαίλαπες τροφοδοτούνται

από ριπές ανεμοστρόβιλων

που διαστρεβλώνουν τα μοτίβα τους - στόμια νερού,

συστροφή των διαβόλων της σκόνης.

Καθώς οι πυρκαγιές σβήνουν μάταια στο διάβα τους

ο άνεμος φυσάει γεωργικές λεπίδες με μακρόσυρτο συριγμό.

 

Γη, αέρας, φωτιά, νερό, εναλλαγή...

αφήνει τους ανθρώπους αβοήθητους, ανίσχυρους.

Το πρίσμα του ουράνιου τόξου, αποτύπωμα ηλίου και της βροχής

θυμίζει τη συνθήκη της δημιουργίας

επειδή τα βασικά στοιχεία - αν και υπό διαχείριση

ξεφεύγουν απ’ τον επιτήδειο έλεγχό μας.

 

Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 10 Μαρτίου 2025

ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΨΥΞΗ

 

Το νερό βράζει

και τα ψάρια πνίγονται

το πρωί στο ενυδρείο.

Η αγωνία ορμάει σαν γλυκιά συμφωνία,

αισθάνεται τη στοργή του μεταμοντέρνου κόσμου.

 

Μία κυκλική ζωή δεν τελειώνει με ένα κλικ,

είναι εφήμερη, ευμετάβλητη,

φορά τη μουσική των αστρικών γραμμών

και χύνει το ασημένιο αίμα της

στη βαθιά κατάψυξη.

 

Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 9 Μαρτίου 2025

ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

 

Οι μακρινές κορυφογραμμές διαβρώνονται σε ομίχλη,

τα περιγράμματα υποχωρούν στο χώρο και το χρόνο.

Προσπαθώντας να ξεφύγουν απ’ τον εναγκαλισμό

των κοιμισμένων δέντρων και της ετοιμοθάνατης βλάστησης,

σπρώχνουν πέρα ​​από τις αγκυλώσεις, τις αποφράξεις

και τους αιχμηρούς πόνους,

ανακαλύπτουν το κατώφλι του χειμώνα

που γίνεται άνοιξη.

 

Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 8 Μαρτίου 2025

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ

 

Αγαπητέ Αδάμ,

 

Θα αφαιρέσω ένα πλευρό μου - χωρίς αναισθητικό

και θα δώσω αυτό το αιματοβαμμένο κόκκαλο πίσω σε εσένα.

Μάζεψα όλα τα κομμάτια μου, ραμμένα με φροντίδα

Κάθε τρέμουλο του φόβου, κάθε στοιχειωμένο ίχνος

Κάθε καλυμμένη ουλή, κάθε πληγή που αποκαλύπτεται.

Με κάθε βήμα επιλέγω να επιμείνω, να αναπνεύσω στο παρόν

να χορεύω μες στις καταιγίδες χωρίς φόβο

Με κάθε χτύπο της καρδιάς, υφαίνω ένα νέο τραγούδι.

Αναδύομαι από τις στάχτες αβλαβής

Οι μάχες μου διαμόρφωσαν αυτό που είμαι -

τη δύναμη που ανακάλυψα, την ησυχία που εξημέρωσα.

Μέσα από τις κοιλάδες του σκότους, κουβαλάω το φως μου

Με τη ζεστασιά του πνεύματός μου κατακτώ τη νύχτα

Με την αγάπη ως πανοπλία και την ελπίδα για οδηγό μου

περιηγούμαι στη ζωή, με νέα δύναμη μέσα μου.

 

Εύα

 

Βασιλική Δραγούνη


Παρασκευή 7 Μαρτίου 2025

ΑΠΟ ΑΓΚΑΘΙ ΣΕ ΑΓΚΑΘΙ

 

Ένας άνεμος θυμού -

ένα παράθυρο κροταλίζει στο σκοτάδι

και κάτι άγριο

σπάει το ποτήρι και αφήνει το σημάδι του:

έναν σπασμένο ιστό

που εκτείνεται από αγκάθι σε αγκάθι,

τον ιδρώτα της δροσιάς, τη γουλιά του αίματος,

το καθημερινό ψωμί, το άκαμπτο ζύγι,

το μόχθο..

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Dream” by Amir Karimian


Πέμπτη 6 Μαρτίου 2025

ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

 

Κάποια στιγμή,

μετά το χτύπημα του ανεμοστρόβιλου,

άνθρωποι εμφανίζονταν στο πεζοδρόμιο για να δουν

τι είχε απομείνει από τους εαυτούς τους.

Το αποτύπωμα του ανεμοστρόβιλου

για ορισμένους ήταν αρκετά μεγάλο

για άλλους, όχι τόσο.

 

Ένα παλιό σπίτι βρήκε ένα νέο οικόπεδο.

Ένα δέντρο ντύθηκε

με το καλύτερο κοστούμι ενός αγρότη.

Ωστόσο, μερικά σπίτια παρέμειναν τόσο άθικτα

σαν να απέκτησαν μια στρώση φρέσκιας μπογιάς,

νέα στέγη και παράθυρα.

 

Κανείς δεν ξέρει γιατί κάποιοι τιμωρήθηκαν

και κάποιοι άλλοι όχι,

γιατί κάποιοι έχασαν τόσα πολλά

ενώ κάποιοι άλλοι γελούσαν

με το όλο θέμα.

 

Όχι, δεν είχε καμία σχέση με την αμαρτία ή την αρετή.

Όχι, δεν ήταν η οργή του Παντοδύναμου

ούτε ένα όραμα του τέλους.

Κι όμως… κι όμως…

υπήρχαν αυτά τα ιπτάμενα καπέλα.

 

Βασιλική Δραγούνη


Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025

ΕΚΤΟΣ ΟΠΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

 

Προσπάθησες να τοποθετηθείς

κάπου στη μέση

αλλά βρήκες ότι δεν υπήρχε μέση 

μόνο ξεχωριστά πεδία βαρύτητας

διαχωρισμένα από τεράστια κενά

στο οποία τίποτα δεν μπορούσε να επιβιώσει.

 

Τα πεδία βαρύτητας

ήταν μόνο εκεί

για να σε τραβήξουν μέσα

σε μια βίαιη αποτέφρωση

καθώς έμπαινες στην ατμόσφαιρα

με εκτυφλωτική ταχύτητα.

 

Τα βαριά φτερά

κρατήθηκαν για μια στιγμή

από τους ανέμους του τρόμου

για να καταρρεύσουν και να εμβαθύνουν ξανά

φλερτάροντας με την ομοιοκαταληξία

των σκοτεινών νερών

και τη γλυκιά αγωνία

εκτός οπτικού πεδίου.

 

Βασιλική Δραγούνη


Τρίτη 4 Μαρτίου 2025

ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

 

Τα παγόβουνα λιώνουν

τα διαμάντια διαλύονται σε άμμο

και συσσωρευμένη σκόνη - 

άνθρακες ο θησαυρός.

Τα αεράκια επιταχύνονται

σε ανέμους τυφώνα,

τα μαλλιά σου γκριζάρουν

όπως και των συγγενών σου,

οι ρωγμές στο πρόσωπό σου

ταιριάζουν με αυτές της γης,

αλλά αυτός ο τρεμάμενος ουρανός

σηματοδοτεί μια κοσμική αναγέννηση

οπότε μην ανησυχείς τόσο πολύ,

δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι.

Οι εξωγήινοι δεν θα σε βλάψουν.

Είσαι τυχερός που είσαι εδώ.

 

Βασιλική Δραγούνη


Δευτέρα 3 Μαρτίου 2025

ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

 

Μετά από τυφώνες κι ανεμοστρόβιλους

και πυρκαγιές που σάρωσαν και κατέστρεψαν,

οι άνεμοι άρχισαν να ελαττώνονται

και οι άνθρωποι χάρηκαν, ξεχνώντας

πως τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους

με τους κύκλους και τα ρεύματα

κι ότι οι νόμοι της φύσης υποκλίνονται

στην κλιματική αλλαγή.

 

Οι άνεμοι εξασθένησαν.

Χωρίς μία πνοή αέρα,

οι σημαίες κρέμονταν βαριές στους στύλους τους.

Πού ήταν οι θαλάσσιες αύρες και οι ζέφυροι,

οι πνοές του ανέμου που πετούσαν χαρταετούς,

τα θερμικά ρεύματα και τα τραγούδια του ουρανού;

Οι πόλεις έμειναν στάσιμες

κάτω από μολυσμένους ουρανούς.

Οι άνθρωποι φορούσαν μάσκες.

Τα ιστιοπλοϊκά έμειναν σε ακινησία

και οι ανεμόμυλοι πάγωσαν στο χρόνο.

 

Οι συγγραφείς μαράζωναν σε ύφεση

χωρίς ριπές έμπνευσης -

υποχωρούσαν στη μνήμη του ανέμου

που κάποτε έφερνε λέξεις και φράσεις στο μυαλό.

Τώρα όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ένα σύννεφο αποσύνθεσης

πλανάται στην επίδοξη στρατόσφαιρα

σφυρίζοντας μελωδίες εκτός κλίματος.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Surreal Climate Change by Michael Piepgras, 2023




Κυριακή 2 Μαρτίου 2025

ΚΥΝΟΔΟΝΤΕΣ

 

Δίπλα στον σπασμένο καθρέφτη

μια τούφα απ’ τα μαλλιά της Μέδουσας -

ένα κομμένο φίδι

με κυνόδοντες ενσωματωμένους

σε ένα πέτρινο χέρι

που κρατά ακόμα ένα σπαθί.

 

Βασιλική Δραγούνη


Σάββατο 1 Μαρτίου 2025

ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΕΡΩΤHΣΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ

 

Η υπόσχεση για μεγαλύτερη σαφήνεια

σε κάνει να μπερδεύεσαι -

σαν την επίκληση σε έναν θεό

που δημιούργησε την υπερμετρωπία

μόνο για να αποδείξει ότι βρίσκεται κοντά σου

κι όμως εξακολουθείς να κοιτάς με απορία

έξω από το παράθυρο

ελπίζοντας να διακρίνεις κάτι.

 

Σάββατο βράδυ, το αλκοόλ

είχε όλες τις απαντήσεις,

και το επόμενο πρωί ξυπνάς

ξεθωριασμένος σαν τα χρώματα

σε μια παλιά σημαία

μιας χώρας που δεν υπάρχει πια

αν και όλοι κάποτε λατρέψαμε.

 

Βασιλική Δραγούνη


Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025

ΜΙΑ ΑΥΡΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ

 

Μακάρι το κάθε

ευαίσθητο-ως-σεληνόφως

άτομο σε εξέλιξη

να συνεχίσει να σκορπά

μια αύρα περιπλάνησης

στο ταξίδι του

σε έναν ευγενικό

Παράδεισο.

 

Βασιλική Δραγούνη


Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΚΑΙ ΜΠΛΕ

 

Η αγάπη έχει το βάρος του Θεού

το βάρος του ανθρώπου

και νερό ανακατεμένο με αλάτι,

μια διάστικτη μετάλλαξη του δέρματος

που έχει λερωθεί από δάκρυα,

ο αναστεναγμός του ήλιου που διαλύει

το πορτοκαλί και μπλε της μέρας.

 

Βασιλική Δραγούνη


Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2025

H ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΡΑΤΟΥ

 

Απαλές, κακοφορμισμένες γραμμές

τα ίχνη που αφήνουμε

περνώντας μέσα από αυτή τη ζωή:

Κορυφές αμμόλοφων 

στην ερημιά της σάρκας,

χάρτες από νεκρό κρέας

από ανόητες πράξεις και παραπτώματα,

σύμβολα των αμαρτιών του παρελθόντος -

της παιδικής απροσεξίας

της εφηβικής απερισκεψίας

της απάθειας των ενηλίκων,

σημάδια των καλύτερων προθέσεων

ξεθωριασμένα απ’ το χρόνο,

απολιθωμένα απομεινάρια

με τη μονιμότητα

του ορατού.

 

Βασιλική Δραγούνη


Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2025

ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΞΕΣΠΟΥΝ ΣΑΝ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

Υπάρχουν κοράκια στην πόλη

πάντα θυμωμένα και ασυγχώρητα

που κράζουν πάνω στα τηλεφωνικά καλώδια

και στα πρωινά παράθυρα

με εξαγριωμένη, μπερδεμένη,

σφυροκοπημένη οργή.

 

Τα κοράκια ξεσπούν σαν πόλεμος

τρομάζουν το σκοτάδι

κάνουν κουρελιασμένες γρατζουνιές στο ρολόι

μετατρέπουν ένα ξέφρενο ξύπνημα σε τρόμο.

Τα κοράκια σπάνε τα σαθρά κλουβιά της νύχτας

κι ανασηκώνουν τις μαύρες φτερούγες τους

ρίχνοντας από μακριά

τους ρούνους της σκιάς.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “The Dance Eternal by J-Edward-Neill


Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2025

ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΦΑΡΣΑ

 

Είναι ακόμα γκρίζα έξω

η μέρα, γεμάτη με κακοδιάθετα κοράκια.

Αδρά και δυσδιάκριτα

σαν ασπρόμαυρα ενσταντανέ βουβής ταινίας

τσιμπολογάνε τα παράθυρα

με καλοταϊσμένη πείνα.

Όχι, δεν θα τα ταΐσω

άλλες μαύρες λέξεις.

Στις απαλές δίνες του χειμώνα

γλιστρούν κάτω από τις πόρτες

και πάνω στα πατώματα

φουτουριστικά και μεταφυσικά 

σαν παράδοξη φάρσα.


 Βασιλική Δραγούνη


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025

About Theocharis Stilos poetry, as presented in the book “Perle di poesia - Perles de poesie” Ediz. bilingue

Review by Vasiliki Dragouni

 

Weaving Threads of Beauty and Resilience:

The profound poetry of Theocharis Stilos

 

Theocharis Stilos’ poetry captures the ephemeral truths of life, offering a lens through which we perceive the sublime and the sorrowful. The thematic convergence of his poetics - rooted in notably lyrical imagery, love, mythology, life's struggles and hope - forms a timeless tapestry, each thread amplifying the emotional resonance of the human experience.

 

In his nature poem “VEDUTA DI SCOTINA”, we are transported to realms where nature and sensation intertwine, offering a sensory feast. In his verses:

“Vieni alle mie orecchie,

come un mormorio dell’Egeo.

Giungi sul mio viso, 

come un alito di meatemi.

Con il lamento

della tua veduta inesplorata, Scotina..”,

Scotina, for instance, becomes a metaphor for escapism, a vivid portrait that remind us of the sacredness in the mundane. It’s lyrical imagery transforms simple observations into universes of meaning.

 

No theme in poetry has endured as steadfastly as love. From the longing verses of the poems “AMORE A PRIMA VISTA” and “TI VOGLIO” to the blissful and devastating verses of the poems “HO PAURA” and “QUANDO ANDRÒ VIA”, love’s dual nature remains ever-compelling. His poem “CHE COS’È L’AMORE” exemplifies this beautifully, weaving desire and heartache into verses like:

“Amore è quando ti sforzi di sentire le donne,

facendo le ore piccole, giorni e notti infiniti,

anche quando, tu puoi,

con la forza del potere, uccidere gli amori.”


Theocharis Stilos’ verses highlight love’s multifaceted realities, blending passion, identity, and self-healing:

“No, non sei la Redenzione,

sei l’Inferno di Dante.

Desidero attraversarlo con te,

non ho più sonno...

Ma quando finirà tutto,

voglio nascondermi 

nel tuo abbraccio,

rifugio sicuro dell’Amore...” (“SOGNI INCORPOREI”)

 

The mythological undercurrent in Theocharis Stilos’ poetry lends a timeless gravitas to his themes. The poem “ASPIRAZIONE” embodies the writer’s journey to knowledge:

“Mi ha chiesto, “Lei scrive spesso?”,

ma questo è stupendo!

“Sono davvero lusingato”, ho osato dire.

“La ispiro io?”, ha continuato lei.

“Non è così semplice”, ho detto timidamente.

È necessario...

È necessario che io cavalchi l’Assillo

o che cavalchi Pegaso.”


In “STESICORO SALUTE A TE MUSA”, the poet channels mythological imagery to explore identity and transformation. Verses like:

“Avanti, comincia a cantare, tu, Musa,

con la tua voce melodiosa, 

invia inni ai nostri cari figli

di Macedonia,

visto che la lira ti è compagna”,

connect the ancient and the present in a seamless dialogue.

 

The struggles of existence have driven the poet to craft some of the most evocative and heartfelt verses:

“Insignificante la forza umana,

vani i nostri sforzi.

Nella nostra vita sfuggente,

tanti dolori, l’uno dopo l’altro.

La morte sicura,

sta sopra la testa di tutti

e si comporta allo stesso modo

sia verso i buoni che verso i cattivi.” (“LA FORZA UMANA”)


Additionally, poems like “HANNO SEPPELLITO IL MIO CUORE” and “FORZA” tackle personal anguish and resilience in the face of despair:

“Se tanti contro di te hanno lottato

e pochi ti hanno schiavizzato,

allora vale la pena di dirgli 

che hai la forza di molte tigri.” (“FORZA”) 

These works serve as mirrors, reflecting humanity’s relentless struggle and providing solace in shared suffering.

 

Amid pain and darkness, hope often emerges as poetry’s beacon. Theocharis Stilos’ poem “IL SALUTO DELL’AURORA” remains a testament to hope’s unwavering persistence, even in life’s harshest storms:

“Hai visto questa giornata?

È proprio la vita, la vita stessa della vita.

Nel suo breve cammino, ci sono tutte le varietà

e le realizzazioni della tua esistenza.

La felicità dello sviluppo.

La gloria dell’azione.

Lo splendore della bellezza.

Perché l’ieri è quasi un sogno

e il domani è solamente una visione.

Tuttavia, l’oggi, se lo vivi bene, rende ogni ieri

un sogno di felicità e di ogni domani,

una visione di speranza.

Perciò, guarda bene questa giornata.”


Similarly, his poem “VITA…” becomes an anthem of resilience, affirming:

“È nella serenità della notte,

che illumini, come se fosse il sole;

è dalla seminagione del piacere,

che sboccia nuovamente la vita.”

In hope we find both weep and refuge - reminders of the human capacity for renewal and perseverance.

 

The intersection of lyrical imagery, love, mythology, struggles of life and hope in Theocharis Stilos’ verses creates a multidimensional reflection of the human condition. These themes transcend cultures and epochs and offer solace and inspiration, allowing us to see ourselves more clearly.

Whether through the delicate beauty of imagery, the fervor of love, the power of myth, the acknowledgment of hardship, or the promise of hope, Theocharis Stilos’ poetry remains a sacred art form that speaks to the core of the human experience, capturing both its beauty and its pain.

 

Vasiliki Dragouni



Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2025

About “Gedichte zieht es in die Welt  Deutsche Gedichte in verschiedenen Sprachen” by Kurt F. Svatek

Book Review by Vasiliki Dragouni

 

The Interwoven Realms of Kurt F. Svatek’s Poetry: Imagery, Myth and Metaphysics

 

Kurt F. Svatek’s Poetry thrives in its ability to compress vast, often ineffable, experiences into precise, evocative language. At its best, it constructs bridges between the sensory and the abstract, the mortal and the divine, often drawing deeply from metaphysics, mythology and archetypes to give depth and resonance to its images.

The essence of his poetry often lies in its vivid imagery - a tapestry woven from words that evoke sights, sounds, tastes and sensations:

“Και το να διευθύνεις,

δεν σημαίνει άλλο από το

να δίνεις το κίνητρο στην ορχήστρα

να αναπνέει σωστά.

Υπάρχουν εικόνες,

για τις οποίες σκέφτεσαι ότι

τα χρώματα προέρχονται από έναν άλλο κόσμο,

διότι ο χρυσός πηγάζει από τα δάκρυα των Θεών.”

 

“And directing,

means nothing less than

to motivate the orchestra

to breathe properly.

There are images,

that you think about

the colors come from another world,

because gold comes from the tears of the gods.”

 

In his poem “Ένα πλοίο σαν ένα άλογο” – “A ship like a horse” the wild gallop of a horse becomes a fevered metaphor for liberation and transformation. Verses like:

“Πόσες χιλιετίες πέρασαν,

για να δει ο άνθρωπος ότι το άλογο δεν ήταν ένα άλογο,

αλλά ένα πλοίο.

Και πόσο γρήγορα γυρίζει η ζωή

ενός ρομαντικού, ενός ονειροπόλου, ενός οραματιστή,

ενός ρεαλιστή;

Όλα συμβαδίζουν.”

 

“How many millennia have passed,

for man to see that the horse was not a horse,

but a ship.

And how quickly life turns

of a romantic, a dreamer, a visionary,

a realist?

Everything goes together.”

 

transport readers into a visceral world where the physical and spiritual collide. Such imagery is not mere ornamentation, it serves as a portal to deeper realms of thought. Here, vivid images do not just describe, they immerse readers in the metaphysical terrain of existential awareness.


The poem “Ηώς” – “Eos” probes the enigmas of existence, blending scientific and existential musings.  The metaphysical elements transform the poem into a meditation on unity, distance and the nature of the soul. Verses like:

Μπορεί η αυγή

να σε κάνει να ξεχάσεις

τη θύμηση των εφιαλτικών ονείρων,

την εμπειρία την ανημποριάς, την αίσθηση ότι χάνεσαι μέσα

στον ίδιο σου τον εαυτό,

την αναταραχή του μυαλού;

Ο πρωινός ήλιος

υπόσχεται συχνά πολλά

και άλλες φορές προσφέρει τόσα λίγα.

Όμως στην ταξινόμηση των αστεριών,

o ήλιος μας είναι ακριβώς

ένας κίτρινος νάνος.

 

“May dawn

make you forget

the memory of nightmarish dreams,

the experience of helplessness, the feeling of being lost

within yourself,

the turmoil of the mind?"

...

"The morning sun

often promises much

and sometimes offers so little.

But in the classification of stars,

our sun is just

a yellow dwarf.”

 

echo the metaphysical, contemplating the universe with a sense of awe and human fragility. Exploration of cosmic vastness intertwines with questions of mortality and purpose, grounding the abstract in deeply personal reflection.


The poem “Υπάρχει κάτι” – “There is something” revisits the mythology of the Muses with an intimate, modern lens and reimagines the ancient tale as a meditation on loss, identity and the cycles of life and death, proving that mythology remains an inexhaustible source for poets seeking to explore the eternal through the personal:

Μελπομένη, Τερψιχόρη,

Ευτέρπη, Ερατώ, Καλλιόπη,

ή όπως αλλιώς ήταν το όνομα τους,

θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό από όσο θα

πίστευε κανείς;

 

“Melpomene, Terpsichore,

Euterpe, Erato, Calliope,

or whatever their name was,

could be it more real

than one would think?”

 

The interplay of vivid imagery, metaphysical inquiry and mythology in Kurt F. Svatek’s Poetry, speaks to the cyclicality of history and the foreboding of transformation. These elements allow his poems to transcend the limitations of language, creating works that resonate across cultures, exploring what it means to be human.

 

Vasiliki Dragouni