ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

Υπομονετικά σμιλεύω τη σκιά μου με τις λέξεις

δίνοντάς της νέα, ιδεατά σχήματα

ανταλλάσσοντας τον εαυτό μου με την αδιόρατη υφή της.

"Σκιά", της λέω, "μάθε με να μην αισθάνομαι".

Και η σκιά μου σχηματίζει έναν άμορφο χορό στον τοίχο

κάτω από το τρεμουλιαστό φως των κεριών.

Κι έπειτα η σκιά μου λέει:

"Μάθε με πώς να αισθάνομαι".

Και βυθιζόμαστε μαζί σε χειμαρρώδη δίνη.

Απόψε θα γίνω η σκιά μου.

Η σκιά μου θα οδηγήσει τα βήματα

αυτή τη φορά.

Βασιλική Δραγούνη

ΛΕΥΚΗ ΣΚΙΑ

Απόψε η λευκή σκιά της μοναξιάς

ρέει στο σιωπηλό δωμάτιο

και μελαγχολικά αναπολεί

στις φευγαλέες ώρες

κάτι που αναφέρθηκε

καιρό πιο πριν

ή κάθεται μόνο και ατενίζει

τις άδειες καρέκλες

ή παρασύρεται απλά 

μακριά από κάθε έννοια.

Στου τοίχου τον καμβά

ψάχνει να βρει παράθυρο

και εξαϋλωμένη

η λευκή σκιά εκτείνεται

στο σεληνόφως

όταν οι ώρες πυκνώνουν.

Απόψε, η λευκή σκιά της μοναξιάς μου

καταρρέει.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ

Επιστρέφοντας 
από την τελευταία διαφυγή μου

σε οικείο παρελθόν

βρήκα τον παλιό εαυτό μου

να πειθαρχεί στη νοσταλγία

ενός άλλου κόσμου

μεταξύ κέρινων ομοιωμάτων

και αντικειμένων χωρισμού

παραταγμένων με θρησκευτική ευλάβεια,

σαν ακριβές μνήμες φυλαγμένες

στις πιο κρυφές γωνιές της θύμησης

σαν ένα σημείωμα που άφησε κάποιος

που με αγαπούσε, όταν δεν ήμουν εκεί.

Επιστρέφοντας 
από τις αδιέξοδες οδούς

και τα μονοπάτια του χρόνου

βρήκα τον άνεμο να φυσά

μέσα από τις κουρτίνες

και ένα χαμόγελο

να κρέμεται στο δωμάτιο

και έναν μικρό θάνατο

φτιαγμένο από σιωπή

και υγρό άρωμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΕΡΙΝΗ ΦΙΓΟΥΡΑ

Το απόγευμα είναι τυλιγμένο

με τη μονοτονία των ωρών. Νιώθεις χαμένος,

έγκλειστος, άρρωστος από ανεπάρκειες

κι από αναρίθμητες προσπάθειες

να ξεχάσεις το αυτονόητο.

Αποσυντίθεσαι επαναπαυμένος

σε ένα στατικό κενό αποδοχής

προσπαθώντας να σκοτώσεις την πλήξη

με μεγαλεπίβολα, ανούσια σχέδια.

Μάλλον είσαι μόνος.

Θα ήθελες να βρεις το θάρρος

να συγχωρήσεις τον εαυτό σου

-παγιδευμένος ήδη στα μέσα μέρη του εγώ

και στις άκρες ενός δυσοίωνου

σκοταδιού συνωμοσίας.

Θα ήθελα να έχω

την κέρινη φιγούρα σου στα χέρια μου

πάνω από μια φλόγα κρατημένη  

για να εξετάσω πόσο γρήγορα θα λιώσει

το παγωμένο σώμα σου.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΑΝΑΡΧΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Η μεταμόρφωση κάνει τις κάμπιες να ελπίζουν

πως της πεταλούδας το άναρχο πέταγμα

αφήνει βελουδένια ίχνη αθανασίας.

Ω, πεταλούδα,

θυμήσου πως πονάει πάρα πολύ

να 'σαι σοφός και αδαής συγχρόνως.

Ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση,

σε συνθλίβουν οι μιζέριες της ζωής

σαν αποξηραμένο φύλλο.

Βασιλική Δραγούνη

ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ: 
ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΙΑΣ

ΥΠΕΡΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ο Σουρεαλισμός γεννήθηκε από την επιθυμία για θετική δράση, από την τάση να αρχίσει και πάλι να χτίζεται κάτι μέσα από τα ερείπια του Νταντά. Ο Σουρεαλισμός βασίζεται σε μία ανώτερη πραγματικότητα ορισμένων παραμελημένων ως τώρα μορφών συνειρμού, στην παντοδυναμία του ονείρου, στο ανυστερόβουλο παιχνίδι της σκέψης.

Γεννήθηκε στο Παρίσι και αναπτύχθηκε στο διάστημα 1919-1924, ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής, κυρίως από την ομάδα που διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό "Litterature", Louis Aragon, André Breton και Philippe Soupault, διαμορφώνοντας την τάση που αργότερα οδήγησε στη δημοσίευση ενός Μανιφέστου που ανήγγειλε τη δημιουργία ενός νέου κινήματος.

Από το Μάρτιο του 1922 ο Breton ανέλαβε αποκλειστικά τη διεύθυνση του "Litterature" και οδήγησε στην οριστική ρήξη του περιοδικού με την πρωτοπορία της εποχής όπως και με τον ντανταϊσμό, τον οποίο αποκήρυξε δημόσια (Littérature, no. 2, Απρίλιος 1922). Επιπλέον ανακοίνωσε τα σχέδιά του για ένα Διεθνές Συνέδριο που θα καθόριζε την «κατεύθυνση του νεωτερικού πνεύματος» και στο οποίο θα συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των κινημάτων της Μοντέρνας τέχνης, όπως του Κυβισμού, του Φουτουρισμού, του Νταντά. Κατατάσσοντας έτσι το Νταντά στην ιστορία της τέχνης, ο Breton ήταν σαφές ότι εξέδιδε και τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του.

Η χρονιά της επίσημης ίδρυσης του κινήματος είναι το 1924, όπου και ιδρύθηκε το Γραφείο Σουρεαλιστικών Ερευνών, δημοσιεύτηκε το Μανιφέστο του Σουρεαλισμού του Breton και κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού La Revolution Surrealiste. Η ατμόσφαιρα ευφορίας και μεγάλων προσδοκιών που επικρατούσε είχε ως αποτέλεσμα να συνδεθούν με το νέο κίνημα αρκετοί νεαροί συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Βασικές επιρροές αυτής της πρώιμης υπερρεαλιστικής ομάδας υπήρξαν οι Rimbaud, Lautréamont και Mallarmé, αλλά και σύγχρονοι λογοτέχνες της εποχής όπως ο Guillaume Apollinaire και Pierre Reverdy. Η προσφορά του Mallarmé «που έσπασε το σκληρό μπετόν ενός φρουρίου που θεωρούσαν απόρθητο: της σύνταξης» δεν είναι αμελητέα.

Ο Lautréamont υπήρξε πραγματικά, όσο κανένας άλλος, ο εμπνευστής του κινήματος. Στο έργο "Les Chants de Maldoror" αναφερόταν o Breton, όταν έγραφε εκείνη τη φράση-κλειδί της σουρεαλιστικής δράσης: «τώρα ξέρουμε πως η ποίηση πρέπει κάπου να βγάζει». Οι σουρεαλιστές χρειάζονταν την εγγύηση του Lautréamont για να «ικανοποιήσουν τη θέληση της δύναμης στον λογοτεχνικό χώρο».

Η φυσιογνωμία που υπήρξε υποδειγματική για τους σουρεαλιστές ήταν ο De Sade, του οποίου η ζωή ήταν ένα πραγματικό «μαύρο μυθιστόρημα». Γι αυτούς αποτελεί το συγκλονιστικότερο πρότυπο. Η αναζήτηση του απόλυτου στην απόλαυση σ’ όλες τις μορφές της και ιδιαίτερα στην σεξουαλική, η περιφρόνησή του για τις καθιερωμένες αξίες και για εκείνους που τις εκπροσωπούσαν, το χάρισμα του οραματιστή, συνθέτουν την ιδανική εικόνα του ανθρώπου όπως τον έβλεπαν.

Άλλες σαφείς επιρροές προήλθαν από τον γερμανικό Ρομαντισμό αλλά και το αγγλικό γοτθικό μυθιστόρημα. Πυρήνα των υπερρεαλιστικών ιδεών αποτέλεσαν παράλληλα οι θεωρίες του Freud, αν και οι υπερρεαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τις θεραπευτικές δυνατότητες της ψυχαναλυτικής μεθόδου, αλλά για τα όνειρα, ως καταστάσεις απελευθέρωσης της ανθρώπινης φαντασίας. Oι γάλλοι σουρεαλιστές ασπάζονταν τις θεωρίες του Freud σαν μια δυνατότητα έκφρασης της «πραγματικής λειτουργίας της σκέψης». Η καθημερινή πρακτική κάποιων συλλογικών παιχνιδιών το 1922 όπως τα «πειράματα υπνωτισμού» είχαν σημαντικά ενισχύσει την συνοχή της ομάδας.

Ο ορισμός του Σουρεαλισμού δίνει έμφαση στο στοιχείο του αυτοματισμού, ενώ μεγάλο μέρος είναι αφιερωμένο στα όνειρα -άμεση έκφραση του ασυνείδητου κατά τον Freud, όταν το συνειδητό χαλαρώνει κατά τη διάρκεια του ύπνου. Σουρεαλιστές όπως ο Breton, ο Eluard, ο Aragon, ο Robert Desnos, ο  René Crevel, πειραματίζονταν ήδη με τις δυνατότητες του αυτοματισμού και των ονείρων -εκείνο που χαρακτήριζε τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν η προσφυγή στον υπνωτισμό και τις ναρκωτικές ουσίες.

Αν και δεν ομολογείται στο Μανιφέστο, ο αυτοματισμός όφειλε επίσης πολλά στα μέντιουμ και την «αυτόματη γραφή» τους και αυτό υποδηλώνεται όταν ο Breton υπογραμμίζει την παθητικότητα του υποκειμένου: «Στα έργα μας γινόμαστε βουβοί δέκτες τόσων και τόσων ήχων, απλοί μηχανισμοί καταγραφής».

Οι σουρεαλιστές καλλιτέχνες επηρεασμένοι από τους εκφραστικούς τρόπους του Ντανταϊσμού, όχι όμως από τον μηδενισμό του, αλλά και από τις εμπειρίες ενός παράλογου πολέμου, την πτώση των αξιών, την αποξένωση και την ψυχολογία του υποσυνείδητου, στράφηκαν στον εαυτό τους, στο υποσυνείδητο, στο όνειρο, στη φαντασίωση και στο παράλογο, σε μια προσπάθεια να δώσουν μορφή σ’ ένα «καθαρά εσωτερικό μοντέλο».

Σε κάποια σουρεαλιστική προκήρυξη όπου πλέκεται το εγκώμιο της καθημερινής αφήγησης των ονείρων από τους γονείς στα παιδιά τους, ο Paul Eluard και ο Roger Vitrac διακηρύσσουν πως «αν ο ρεαλισμός είναι το ξεχορτάριασμα των δέντρων, ο σουρεαλισμός είναι το ξεχορτάριασμα της ζωής».

Το κατεξοχήν θέμα των σουρεαλιστών, ερώτημα που υπάρχει και διατυπώνεται αδιάκοπα και που οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες άφησαν αναπάντητο είναι το αιώνιο θέμα του προορισμού του ανθρώπου, του «γιατί γεννηθήκαμε; τι μπορούμε να δεχτούμε να υπηρετήσουμε; πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα;» Οι σουρεαλιστές φιλοδόξησαν να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά με την ποιητική στάση. Σαν τον Rimbaud θέλουν να «πάνε να χτυπήσουν στις πόρτες της δημιουργίας» με το πλεονέκτημα των λιγότερων ψευδαισθήσεων.

Ο Σουρεαλισμός επιδιώκει την αποτύπωση, είτε λεκτική είτε εικονική, αυθόρμητων συναισθημάτων και σκέψεων που δεν έχουν κοινή λογική. Παρά το ότι οι εικαστικές τέχνες κατείχαν δευτερεύουσα κατά κάποιον τρόπο θέση στη σουρεαλιστική ιεραρχία και το ενδιαφέρον του Σουρεαλισμού επικεντρωνόταν στην ποίηση, τη φιλοσοφία και την πολιτική, εντούτοις ο Σουρεαλισμός έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό κυρίως μέσω των εικαστικών τεχνών.

Η μελέτη των σουρεαλιστικών έργων παραπέμπει σε μια άλλη πραγματικότητα, μια υπερπραγματικότητα, όπου η κοινή λογική καταργείται και εισάγονται στοιχεία του παραλόγου που όμως, αν τα παρατηρήσουμε και τα αναλύσουμε, δεν θα μας φανούν τόσο παράλογα.

Οι Σουρεαλιστές προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το υποσυνείδητο και να ερμηνεύσουν τα «μυστικά» του. Δεν τους απασχολεί η ορθή ερμηνεία των ευρημάτων τους αλλά η ανακάλυψη και η αποκάλυψη της αβύσσου που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος.

Κατέχουν το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε δύο κόσμους, την πραγματικότητα και την υπερπραγματικότητα. Είναι αυτοί που προσπαθούν να φέρουν στο φως την «αλήθεια» του ανθρώπου με όποια μέσα διαθέτουν. Γιαυτό στα πρώτα χρόνια του κινήματος χρησιμοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την ύπνωση και τις ναρκωτικές ουσίες, επιδιώκοντας να έρθουν πιο κοντά σε αυτήν την υπερπραγματικότητα που τόσο αναζητούσαν.

Ο Σουρεαλισμός αποτελεί το κίνημα που προσπαθεί να συλλάβει το «ασύλληπτο» και να το αποτυπώσει είτε με λέξεις είτε με εικόνες στο χαρτί. Οι υψηλοί στόχοι και προσδοκίες που έχει θέσει ως κίνημα είναι κάτι που θα το βοηθήσει να κρατηθεί στην αιωνιότητα.

Βασιλική Δραγούνη

1^ο Φεστιβάλ Λόγου, Τέχνης & Δημιουργίας

Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης, Ιούνιος 2018

ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ

Τυχαιότητα και νομοτέλεια

απαιτούν εξισορρόπηση στο νέο περιβάλλον

και αγκαζέ προχωρούν προς την επόμενη μέρα

σε μια αέναη εξόρμηση

κατάστικτη από σταθερές παρεμβολές.

Προγράμματα και διαγράμματα ροής

κι εξελικτικοί αλγόριθμοι της χωροθέτησης κελιών

που δεν επιδέχονται προσθαφαιρέσεις

μορφοποιούν το σχήμα της προοπτικής

και διακόπτονται από άλλα σχήματα.

Αποκόμματα στιγμών και σκέψεων διασχίζουν το κενό

με την ταχύτητα που η μεταβολή επιβάλλει

χαρτογραφώντας διανοητικά μονοπάτια

για να εκφράσουν ελεύθερα τον εαυτό τους

σε άλλους χώρους.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΤΙ ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ

Ο τυχοδιώκτης της πολυθρόνας

θα ξυπνήσει κάποια μέρα

με παπούτσια σκονισμένα 
και μαλλιά αφρόντιστα

κουβαλώντας χάρτες άγνωστων χωρών

από μέρη που δεν μπόρεσε να πάει.

Γνωρίζοντας τον εαυτό του

όχι από τις πράξεις μα από τα λόγια,

ξεφυλλίζει το βιβλίο της ζωής του

υπογραμμίζοντας κάθε αφυπνιστική στιγμή της διαδρομής

και σχεδιάζοντας αμετακίνητα περιγράμματα

στα περιθώρια των σελίδων

σαν υποσχέσεις χαραγμένες σε περγαμηνή

με αόρατο μελάνι 

και ύστερα το τοποθετεί ξανά στο σκονισμένο ράφι

ενώ από μέσα ξεγλιστρούν σελίδες 
με ανεκμυστήρευτες αγάπες και απώλειες

που δεν περιμένει πια να ξαναζήσει,

επιμύθια ανομολόγητων φόβων

που δεν πρόκειται να ομολογήσει,

μέρη της πλοκής του σεναρίου

που δεν χρειάζεται να επινοήσει,

τυχάρπαστα κομμάτια ενός παζλ

που θα πρόσθεταν κάτι περισσότερο

σε αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψει,

κάθε λογής απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση

δεν χρειάζεται πλέον να απαντήσει

και επιστρέφει στη δική του αλήθεια

που ίσως δε συνάδει με τις επικρατούσες

αλλά μπορεί μονάχα να επινοηθεί

από κάποιον που είναι πρόθυμος

να παραμένει αμετακίνητος στο πέρασμα των εποχών

μέσα σε μια πραγματικότητα

που δεν προτίθεται ποτέ να αμφισβητήσει.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ

Έχει αναγάγει την τοποθέτηση

πραγμάτων σε λάθος θέση

σε υψηλή τέχνη

σαν μέσα του να υπάρχει

ένα σκανταλιάρικο μικρό παιδί

που κάνει μια φάρσα σε έναν φίλο

αποκρύπτοντάς του

ένα κομμάτι χαρτί,

μια κλειδοθήκη,

κάτι ελάχιστης σημασίας

και στη συνέχεια διασκεδάζει

παρακολουθώντας τον εαυτό του

να το ψάχνει ξέφρενα.

Δεν θα ήθελε να ξέρει

πόσο χρόνο ξόδεψε

σε όλες αυτές τις άκυρες στιγμές

ψάχνοντας για κάτι

που πίστευε πως είναι εκεί που δεν ήταν

γιατί ήταν όντως εκεί

ένα λεπτό πιο πριν.

Δεν θα ήθελε να ξέρει

πόσο συχνά επανέλαβε τα βήματά του,

επανεκτέλεσε τη δουλειά του,

επανεξερεύνησε την ψυχή του,

προσπαθώντας να βρει τον πολιούχο άγιο

των απολεσθέντων αντικειμένων

που θα σηκώσει το κουτί

των ξεχασμένων θησαυρών

και των παραπεταμένων μπιχλιμπιδιών

πίσω από έναν αόρατο πάγκο,

για να θυμηθεί επιτέλους

τι έψαχνε μανιωδώς

και μ' ευγνωμοσύνη και ανακούφιση

να του πει "ευχαριστώ".

Βασιλική Δραγούνη

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Οι δημιουργοί των καινοτόμων θεσμών

δεν προσπαθούν να επιβάλουν πλέον στους συντάκτες

το άκαμπτο σενάριο της τάξης:

"Τέλος χρόνου! Τα μολύβια κάτω!

Δεν επιτρέπονται αλλαγές στις απαντήσεις!"

Στην πραγματικότητα,

όσοι αντιλαμβάνονται την διαφωνία

μόνο σαν παιχνίδι εξουσίας

έχουν ακριβώς αντίθετες προθέσεις:

"Επανεξετάστε τις απαντήσεις

και τροποποιήστε τις όσο χρειάζεται

αποφεύγοντας κάθε επίμονη

και επαναλαμβανόμενη τυχαιότητα

ή απλά διορθώστε τις προσεκτικά

αλλά χωρίς παρεμβάσεις στις ρυθμίσεις

του παιχνιδιού των χρηστών της “λογικής”

και της “κοινής αίσθησης”."

Βασιλική Δραγούνη

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ

Πιστεύεις πως είναι πιθανόν

να ζούμε σε ένα γιγαντιαίων διαστάσεων

γυάλινο μπουκάλι

-σαν κάποια μέθοδο θεραπείας

και σωφρονισμού μαζί-

χωρίς να υπάρχει πουθενά

το βέλος της εξόδου;

Νομίζεις ότι είναι δυνατόν

η εμφανής αδιεξοδικότητα

και η παρακρατημένη ελευθερία κινήσεων

να εμποδίζουν την απόδραση

της ελάχιστης πιθανότητας

που διασφαλίζει την ίαση;  

Τίποτε πιο απατηλό από τα προφανή

"ενδεχομένως" και "ίσως".

Ακόμη και το "μάλλον"

πιθανώς υπεκφεύγει.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΘΥ ΜΟΒ

Τι είναι ακόμα πιο άδειο

από μια μέρα που δαπανάται;

Ίσως ένα ακαθόριστο κενό 
που περιμένει τον νέο κάτοχο.

Η βεβαιότητα της  συνύπαρξης

με βαθύ μοβ

ζωγραφίζει τους τοίχους,

τα παράθυρα κρατούν

την θέα για τον εαυτό τους

εμποδίζοντας τις πτώσεις

στο ανικανοποίητο

και το ταβάνι δεν στάζει πια

απολύτως τίποτα

για να γλιστρούν οι μέρες.

Η δύναμη της συνήθειας

στερητική ποινή

και η έκτισή της

διαρκής μετατόπιση.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ

Πειράζει λίγο στην αρχή, σαν περιττή ενόχληση,

μα γρήγορα εξελίσσεται σε κρίση πανικού

και καταστρέφει τις καλύτερες προθέσεις

επιβάλλοντας μη διαπραγματεύσιμα όρια

που διαφοροποιούν τα πάντα έως ότου

η εξοικείωση θαφτεί στην αρχαιότητα.

Η μνήμη δεν εξυπηρετεί πλέον καλά,

μόνο οι γραπτοί κατάλογοι και οι λίστες

που εξακολουθούν να περιμένουν υπομονετικά

κάτω από γραφικές όψεις σπειροειδούς σκόνης

ή μέσα σε χάρτινα κιβώτια, στοιβαγμένα

στα πιο ψηλά ράφια, στα πιο σκοτεινά δωμάτια.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

Λένε

να σώζεις πρώτα

εκείνους που κλαίνε

και απαντώ ναι, βέβαια

αλλά όχι πάντα...

σώσε πρώτα εκείνους

που κλαίνε για τους άλλους

και άσε τους μεμψίμοιρους

να περιμένουν.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

Υπήρχαν "κοινωνικά συμβόλαια",

γραπτές δηλώσεις

κι ενυπόγραφες (δημοσιονομικές) δεσμεύσεις,

όλα όμως έχουν παραμεριστεί

σαν σπασμένα μολυβένια στρατιωτάκια.

Άσε το παιχνίδι να συνεχιστεί έτσι,

είμαστε "εμείς" εναντίον "αυτών" για πάντα.

Οι αληθινοί πολεμιστές αποτυγχάνουν

μόνο αν ξεμείνουν από εχθρούς.

Κυνήγησέ τους, σπρώξε τους,

πιάστους από το λαιμό,

δείξε τους ποιος είναι ο αρχηγός

-πρόσεξε όμως μην λερώσεις

τις γυαλιστερές σου μπότες

γιατί έχουν ήδη ανακαλύψει

ευφάνταστες εκφράσεις

με διφορούμενο περιεχόμενο

για την αποτροπή των ισχυρών εχθρών

από το θεμελιακό δικαίωμά τους

να 'ναι χαμένοι στη χαρά της μάχης.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΜΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΗΣ ΜΕΡΑΣ

Τι μπορείς να εμπιστευτείς

αν όχι το τέλος του κόσμου;

Παλιρροϊκά κύματα; Φλόγες;

Πυρηνικές δοκιμές; Την οργή των θεών;

Τους τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης

που έρχονται καταπάνω σου με ποδοβολητά;

Ναι, ειδικά αυτό.

Προς τι όμως οι κραυγές κι οι ιαχές;

Δεν είναι καλύτερα

να κατεδαφιστούμε με στυλ;

Σήκωσε το ποτήρι και κάνε πρόποση

στο επερχόμενο τσουνάμι.

Κάνε άλμα μέσα στη ρωγμή της γης.

Αγκάλιασε το χάος.

Τράβηξε μια καρέκλα στο γκαζόν

καθώς ο μετεωρίτης κατεβαίνει

και κάθισε απλά να χαλαρώσεις

απολαμβάνοντας την θέα.

Είχες μια δύσκολη μέρα, φίλε μου;

Υπομονή. Σχεδόν τελείωσε.

Βασιλική Δραγούνη