ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ – ΜΑΪΟΣ 2024

ΚΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

 

Καλησπέρα, στα πλαίσια του λογοτεχνικού φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, θα παρουσιάσω την ποιητική μου συλλογή «Κρόνος Χρόνος», την τρίτη από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, μετά από τον «Φαινότυπο» και την «Ανάδρομη Αμφιλύκη».

Ο Κρόνος και ο Χρόνος είναι λέξεις και έννοιες συναφείς. Εκπροσωπούν τις αρχετυπικές επιδράσεις που προέρχονται από τα αρχικά, εξελικτικά στάδια της ανθρωπότητας και έχουν καταγραφεί πλέον στο DNA της. 

Η ποιητική συλλογή «Κρόνος Χρόνος» εκθέτει με σουρεαλιστικό τρόπο ένα σύνολο αντινομιών: εικόνα και απεικόνιση, παράδοση και αρχέγονο, παραστατικό και απτικό, τον κόσμο και τα θραύσματά του. Βαδίζει στην άβυσσο του μηδενισμού, εξερευνώντας τις αφηγηματικές αποστάσεις και τη queer γραμμικότητα του αποκαλυπτικού σύγχρονου κόσμου, ακόμη κι όταν τα θολά όρια διαταράσσουν τον ανοιχτό ορίζοντα.

Ένα ερώτημα παραμένει, ωστόσο: δεν θα έπρεπε η απόσταση που εμπλέκεται στην όραση να είναι επαρκής σε έναν κόσμο που ξεθωριάζει; Η διάβαση αυτής της απόστασης επιτυγχάνεται με αιρετική προσέγγιση, δίνοντας μία προσομοίωση ενόρασης. Δεν δίνει την απάντηση στο πρόβλημα, μα σου ζητά να βρεις έναν δημιουργικό τρόπο για να το επιλύσεις.

Ο «Κρόνος Χρόνος», αναφέρεται σε ζητήματα πίστης και θνησιμότητας σε μία εποχή που πολλά στον κόσμο φαντάζουν εξωπραγματικά, απάνθρωπα και κούφια. Καταπιάνεται με το πνευματικό όσο και με το ανθρώπινο, με τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα όσο και με τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής – μερικές φορές ταυτόχρονα, δίνοντας ένα είδος κοσμικής σημασίας σε αυτά τα κοινά σύμβολα, εξετάζοντας προσπάθειες διάσωσης μιας μη σωματικής, «υπερβατικής» διάστασης της ανθρώπινης ταυτότητας από αναγωγικά υλιστικές προοπτικές.

Ξεκινά με μια σύντομη εισαγωγή για τον «θάνατο του Θεού» στη δυτική κουλτούρα, προτού προβάλλει τη δική της αντίσταση – μια θαρραλέα υπεράσπιση του υπερβατικού ανθρώπινου «νοήματος». Τέλος, συζητά τις θετικές ανακατασκευές μιας «κάθετης» πτυχής του ανθρώπινου εαυτού που υψώνεται πάνω από τις δεσμεύσεις και τους προμηθεϊκούς αγώνες του ξεπεσμένου σύγχρονου κόσμου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό το συστατικό της ανθρώπινης ταυτότητας αντανακλά μια κοσμική έννοια της «συνείδησης», αναπτύσσει, ωστόσο, και έναν αιρετικό, «μανιχαϊκό» μύθο μιας υπερβατικής σπίθας του εαυτού, που ρίχνεται στη φυλακή της επιβίωσης.

Η δυνατή ποίηση δεν απευθύνεται μόνο σε εποχές κρίσης. Μια τέτοια ποίηση υπάρχει για όλες τις εποχές, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε ή να αγκαλιάσουμε την καθημερινή αλλαγή και αναστάτωση. Θα μας μιλήσει επίσης όταν τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει, για να μας βοηθήσει να παραμείνουμε ζωντανοί στον κόσμο και πιστοί στον εαυτό μας.

Η σωτηρία πρέπει να αναζητηθεί παραμένοντας στην κόλαση, με μια ατσάλινη θέληση να την κατακτήσουμε. Μια κοινωνία που είναι μοιραίο να χάσει το δρόμο της είναι πάντα καταδικασμένη να τον χάσει: ένα πρόσωπο, ποτέ.

 

Βασιλική Δραγούνη