“ЗАХАР НА ГЛАВНИЯ ПЪТ” Василики Драгуни
ΖΑΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟ - Βασιλική Δραγούνη
Ποιητική
συλλογή για τα πρόσωπα της σύγχρονης γυναίκας
Εκδόσεις Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου
Η
«Ζάχαρη στην Κεντρική Οδό» είναι μία ποιητική συλλογή που κινείται στο
μεταίχμιο μεταξύ ορατού και αόρατου, εξωτερικού φανταχτερού κόσμου και
εσωτερικής πάλης, μία συλλογή που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να χαρτογραφήσω
τις σιωπές και τις αντιφάσεις που κουβαλά η σύγχρονη γυναίκα, όχι ως μία ενιαία
ταυτότητα, αλλά ως πολλαπλότητα. Ως μια σειρά χαρακτήρων που μιλούν, σωπαίνουν,
στολίζονται, τραυματίζονται και επιβιώνουν - συχνά ταυτόχρονα.
Γιατί
«Ζάχαρη στην Κεντρική Οδό» θα ρωτήσετε εύλογα; Γιατί η ζάχαρη - το σύμβολο της
γλυκύτητας, της γυναικείας αποδοχής, της αβρότητας - όταν χυθεί στον δρόμο,
γίνεται κάτι άλλο: ένα ίχνος από κάτι ευάλωτο που εκτέθηκε. Κάτι που θα λιώσει
κάτω από το φως του ήλιου ή της κοινωνικής θέασης.
Τι
συμβαίνει όταν πίσω από τις κουρτίνες και τα στολίδια, πίσω από το μακιγιάζ και
τις λάμψεις, κρύβονται πληγές, φωνές και κόσμοι; Όταν η γυναίκα δεν είναι μόνο
ρόλος, αλλά σώμα, μνήμη, φωνή και σιωπή;
Οι
γυναίκες αυτής της συλλογής ζουν πίσω από κουρτίνες, κάτω από μακιγιάζ, μέσα σε
σατέν ελπίδες. Είναι γυναίκες υπομονετικές, αλλά όχι ακίνδυνες. Αόρατες, αλλά
όχι ανύπαρκτες. Τρυφερές, αλλά όχι αθώες. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω μερικές:
Η
Ζάχαρη, που ζει απομονωμένη σε ένα εσωτερικό παλάτι, περιστρέφεται γύρω από την
τελειότητα του εαυτού της μέσα σε έναν κόσμο αποστείρωσης και σιωπής. Είναι ένα
πορτρέτο γυναικείας απομόνωσης και ματαιότητας, που υπονοεί μια υπαρξιακή
μελαγχολία κάτω από την επιφανειακή πολυτέλεια. Ενώ τοποθετείται σε κεντρικό,
δημόσιο χώρο, την «Κεντρική Οδό», το ποίημα περιγράφει μία ζωή αυστηρά
ιδιωτική, κλειστή, σχεδόν ξεχασμένη.
Στη
γυναίκα του «Glitter και Φυσαλίδες» έχουμε μία ισχυρή αντίθεση ανάμεσα στην
εξωτερική, κραυγαλέα σχεδόν εμφάνιση (glitter, στρας, έντονο μακιγιάζ) και τον
εσωτερικό πόνο και την αγωνία. Η χρήση σωματικής εικόνας ("βασανισμένες
φουσκάλες", "λίμνες αίματος") δημιουργεί μία σχεδόν φεμινιστική
κραυγή, ενάντια στη βία της κοινωνικής προσποίησης.
Η Ελπίδα
με φόρεμα σατέν που υπόσχεται και χάνεται θολώνοντας το βλέμμα, προσωποποιείται ως ένα άπιαστο πλάσμα που
αφήνει πίσω της μόνο το ίχνος της - όμορφο αλλά αδρανές. Η χρήση του σατέν ως
υφή λειτουργεί πολυαισθητικά: συμβολίζει την απαλότητα και τη λάμψη, αλλά συγχρόνως
τη γλιστερότητα και τη διαφυγή.
Η Αμφιλύκη, η πιο ενδοσκοπική φιγούρα, είναι μια ύπαρξη που ζει στην παύση, στο ενδιάμεσο, στη σιωπηλή σοφία της μετάβασης. Είναι η στιγμή που η γυναίκα βλέπει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι - ο συμβολισμός του βατράχου/πρίγκιπα στο τέλος του ποιήματος προσθέτει έναν μυθολογικό υπαινιγμό, με παιχνιδιάρικη αλλά συγχρόνως προειδοποιητική διάθεση.
Η
συλλογή «Ζάχαρη στην Κεντρική Οδό» είναι ένας χάρτης διαδρομών που αποτυπώνουν
τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας. Μία ζωή που ισορροπεί ανάμεσα στην επιφάνεια και
το βάθος, στο κατασκευασμένο και το αυθεντικό, στην καταπίεση και την
αντίσταση.
Η
«Ζάχαρη στην Κεντρική Οδό» δεν επιδιώκει να εξηγήσει ή να επιλύσει. Αντίθετα,
επιχειρεί να δώσει φωνή σε ό,τι κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες, κάτω από τα
στρας, στο ημίφως της αμφιλύκης.
Δεν προσφέρει καταλήξεις, μόνο στιγμές αποκάλυψης. Είναι μια περιπλάνηση μέσα από γυναίκες που στέκονται άλλοτε στο φως, άλλοτε στη σκιά, όλες τους όμως κουβαλούν κάτι κοινό: την επιμονή να υπάρξουν με τους δικούς τους όρους, έστω και σιωπηλά.
Αν
μέσα σε αυτές τις σελίδες αναγνωρίσετε κάτι γνώριμο, ένα βλέμμα, ένα ράγισμα, μία
φωνή που σας μίλησε ψιθυριστά, τότε η ζάχαρη δεν χάθηκε στον δρόμο. Έλιωσε όπως
πρέπει, για να αφήσει πίσω της το ίχνος της.
Σας
ευχαριστώ που δίνετε χώρο στην ποίηση και χρόνο σε αυτές τις ψιθυριστές φωνές
να ακουστούν.
Βασιλική
Δραγούνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.