ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2025

«Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ»

 

Καλησπέρα, είναι χαρά μου που παρευρίσκομαι για ακόμα μία φορά στις Όψεις του Φανταστικού, για να σας παρουσιάσω την τέταρτη κατά σειρά ποιητική μου συλλογή από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, την «Κραυγή του Μανδραγόρα». «Η Κραυγή του Μανδραγόρα» είναι ένας λυρικός θρήνος για έναν κόσμο που διαλύεται, μια φωνή που αναδύεται από το χώμα, τις ρίζες, τις απώλειες. Ο μανδραγόρας έχει κατά καιρούς υπάρξει αντικείμενο φόβου αλλά και λατρείας μέσα στην ιστορία. Σε πολλούς μύθους περιγράφεται σαν ένα έμψυχο ον με δική του θέληση και δύναμη. Συνδέεται με τη γονιμότητα λόγω του ανθρωπόμορφου σχήματός του αλλά και με τον θάνατο λόγω των τοξικών του ιδιοτήτων. Αυτή η δυαδικότητα αντανακλά την ανθρώπινη εμπειρία της δημιουργίας και της θνητότητας. Σύμφωνα με τη λαογραφία, όταν ο μανδραγόρας ξεριζώνεται ουρλιάζει τόσο δυνατά, που μπορεί να σκοτώσει ή να τρελάνει όποιον ακούσει την κραυγή του.

Στην ποιητική συλλογή «Η Κραυγή του Μανδραγόρα», το μυθικό αυτό φυτό φόβου και λατρείας, γίνεται σύμβολο της ίδιας της φύσης που εκτοπίζεται, σωπαίνει αλλά συνεχίζει - με έναν τρόπο άναρθρο και σπαρακτικό - να ζητά να ακουστεί.

Κάθε ποίημα λειτουργεί ως ένα θραύσμα της θλίψης του μανδραγόρα, η φωνή του είναι συνυφασμένη με τη φθορά του φυσικού κόσμου. Οι πυρκαγιές καταναλώνουν πνεύμονες πρασίνου, οι πλημμύρες παρασύρουν πόλεις στα βάθη τους, η ξηρασία ραγίζει τη γη σαν εύθραυστο οστό. Αυτές οι καταστροφές δεν είναι μακρινές τραγωδίες, αλλά το άμεσο αποτέλεσμα αλόγιστων επιλογών, κατανάλωσης χωρίς συνέπειες. Στην «Κραυγή του Μανδραγόρα» βρίσκουμε τόσο την κατηγορία όσο και τη θλίψη, τόσο την προειδοποίηση όσο και το κύκνειο άσμα. Αλλά ακόμη και μέσα στην απόγνωση υπάρχει μία παράξενη και επίμονη ομορφιά, γιατί μια κραυγή, ακόμη και πνιχτή, είναι πάντα απόδειξη ζωής.

Αυτό που ίσως αγγίξει περισσότερο τον αναγνώστη, είναι αυτή η φωνή - όχι τόσο του ποιητή όσο του ίδιου του κόσμου που χάνεται. Η φωνή που δεν ακούγεται συχνά: του δάσους, του δέντρου, της γης. Η φανταστική λογοτεχνία μάς επιτρέπει να μιλήσουμε μέσα από σύμβολα και μύθους για ό,τι είναι οδυνηρά αληθινό. Γιατί επιτρέπει στο σκοτεινό να μεταμορφώνεται σε αφήγηση. Γιατί δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε για την απώλεια, την ανάγκη, την ελπίδα, μέσα από το παράδοξο, το μαγικό, το αλλόκοτο.

Η μεγαλύτερη πρόκληση κατά τη συγγραφή της «Κραυγής του Μανδραγόρα» ήταν να δώσω φωνή σε κάτι που, από τη φύση του, είναι άφωνο - στο φυτό που εξαφανίζεται, στο έδαφος που στεγνώνει, στο δάσος που σωπαίνει. Ήθελα να αποτυπώσω τον θρήνο της φύσης χωρίς να πέσω ούτε στην παγίδα της διδακτικότητας, ούτε σε μια ψυχρή καταγραφή της καταστροφής. Αναζητούσα μια ισορροπία ανάμεσα στη συμβολικότητα και τη συναισθηματική αλήθεια, ανάμεσα στο μύθο και την οικολογική πραγματικότητα.

Ήταν επίσης πρόκληση το να γράψω για την απώλεια χωρίς να παραιτούμαι από την ομορφιά. Γιατί ακόμη και στην πιο σπαρακτική κραυγή, υπάρχει κάτι ποιητικό - και αυτό ακριβώς ήθελα να αναδείξω.

Ελπίζω σε αυτούς που θα διαβάσουν τα ποιήματα αυτά, να μείνει μια μικρή, αλλά ουσιαστική αίσθηση: πως αν αφουγκραστούμε προσεκτικά, ίσως μέσα από τη φαντασία να ανακαλύψουμε έναν τελευταίο δρόμο επιστροφής. Ένα ίχνος λύτρωσης.

 

Βασιλική Δραγούνη