ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Τοπίο μετά τη βροχή

και η πόλη χάνεται ξανά

στον ξέφρενο, χαοτικό πυρετό της
στις ανεξιλέωτες αμαρτίες της
στην κουστουμαρισμένη τρέλα της.

Τα κόκκινα και πράσινα φώτα των φαναριών

ένα κολάζ σύγχυσης.

Αθέατες όψεις κάτω από μαύρες ομπρέλες

βιαστικά, θολά πρόσωπα που διασταυρώνονται αδιάφορα

σε αποπροσανατολισμένες κατευθύνσεις.

Χρώμα πάνω στο χρώμα

κίνηση στην κίνηση

ήχος πάνω στον ήχο

καθώς ουρλιάζουν οι σειρήνες

ψάχνοντας διευθύνσεις που κρύβουν

μικρές καθημερινές τραγωδίες

-προσωρινούς περισπασμούς ενόχλησης και περιέργειας

που η πόλη καταπίνει αδιάφορα

πριν επιστέψει ξανά

στις εμπλοκές

και τις διασυνδέσεις της.

Και σε μια λακκούβα φωτός

ένα τρομαγμένο μικρό ζώο

αναζητά εμπιστοσύνη

και στη συνέχεια, για να γλιτώσει απ’ τη βοή,

γλιστρά στη λήθη.

Είναι Κυριακή.

Δεν θα ’πρεπε να υπάρχουν σειρήνες...

Βασιλική Δραγούνη