ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ας ανακαλέσουμε την εποχή που ήμασταν παιδιά

τότε που με μια ιδιότυπη αρμονία λέξεων

αναμειγνύαμε τους εαυτούς μας στις συνομιλίες της ζωής

πριν ο καθένας βιώσει την προσωπική του τραγωδία.

Πώς συνεχίστηκε άραγε αυτή η συζήτηση,

με ευχέρειες συνειρμών που υλοποιούσαν αενάως τη σκέψη 

ή με πολυεπίπεδες αλήθειες που ανέπτυσσαν δυνάμεις αντίρροπης έλξης 

πριν καταρρεύσουν στο κενό μιας -ομολογουμένως- υπαρκτής τραγωδίας;

Μπορούσαμε να γνωρίζουμε πραγματικά τους εαυτούς μας ως παιδιά,

χωρίς κάποιο απαύγασμα οδυνηρής σιωπής

να εγγυάται μοναξιά, αντίσταση και ισορροπία

σε κάθε ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας νέας τραγωδίας;

Στην πραγματικότητα, ελάχιστα θυμόμαστε από τους εαυτούς μας ως παιδιά,

μεταβάλλοντας αφηρημένες σκέψεις σε υπολογισμούς και γενικεύσεις 

και αφήνοντας κενά στο νόημα της κάθε συζήτησης

όπου υπάρχει πάντα περιθώριο για μία επιπλέον τραγωδία.

Πρώτος αποδέκτης της αλήθειας μας το φθαρμένο σανίδι

ετεροχρονισμένων παραστάσεων και η οδυνηρή συνειδητοποίηση

πως γρήγορα ξεθωριάζουν οι λέξεις, οι σκέψεις και οι λοιπές συζητήσεις

που αποκαλύπτουν πώς είμαστε -ή όχι- άξιοι μιας αέναης τραγωδίας.

Βασιλική Δραγούνη