ΞΥΠΝΗΜΑ

Ο τρόπος που ραγίζαν οι φωνές

μετά τα μεσάνυχτα

παραδομένες στο αμφίδρομο ταλάντεμα

του νυχτερινού ανέμου

σκορπίζοντας της μνήμης το φορτίο

στις δίνες του χρόνου

και τη λησμονιά,

τρόμαζε τα όνειρά μας.

Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από παλιό ξύλο.

Πολύ παλιό, όπως αυτό των πλοίων

εδώ και αιώνες βυθισμένων

στους ωκεανούς της ουτοπίας.

Ξεθωριασμένες αναμνήσεις

πασχίζαν να χωρέσουν

ανάμεσα στους τοίχους

κάτω από αόρατες στέγες.

Χάνονταν σε σουρεαλιστικές διαδρομές

ονείρων -τίποτα περίεργο σ' αυτό

υπάρχει λόγος που ο ύπνος

τα έχει ως καταφύγια.

Κι επέστρεφαν κρατώντας στο ένα χέρι

χάρτες ανύπαρκτων τόπων

και στο άλλο χέρι ένα απαρηγόρητο

ξύπνημα.

Βασιλική Δραγούνη