ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑ ΣΤΙΓΜΗ

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως μια παρατεταμένη σιωπή

θα κάλυπτε τη θλιβερή απόσταση.

Δεν θέλω να επιστρέψω στην άδεια αίθουσα.

Έζησα άραγε στ' αλήθεια εκεί

μια σουρεαλιστική φάρσα

ή μια πραγματικότητα παγιδευμένη

μέσα σε αγέρωχα σύμβολα και νυχτωμένες μνήμες

των παιδικών μου χρόνων;

Δεν πρόκειται για συμβατικές αποστάσεις

μεταξύ τυχαίου και αναπόδραστου.

Δεν πρόκειται για άδειες αίθουσες

και υπόγειους θαλάμους προσποίησης.

Δεν πρόκειται για εξόρυξη αναμνήσεων

από της λήθης το βαθύ πηγάδι.

Πρόκειται για αυτή τη στιγμή,

την ήδη απολεσθείσα.

Είδα μία γυναίκα, με δάκρυα στα μάτια της.

Το πρόσωπό της ήταν μια μάσκα.

Με κοίταξε και είδα πόσο ήταν το βλέμμα της

άδειο από ζωή.

Ήταν άραγε η παγερή ματιά της;

Η γκρίζα σκιά που κάλυπτε το πρόσωπό της;

Ο απατηλός ήχος της φωνής της;

Ή μήπως ήταν ο κενός καθρέφτης που κρατούσε;

Οπισθοχώρησα, κάνοντας πως δεν είδα τίποτα

και έκλεισα την πόρτα.

Βασιλική Δραγούνη