ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Τι ζει στα ποιήματα;

Φαντάσματα.

Σκιές.

Πράγματα που δεν μπορούν πλέον

να μιλούν για τον εαυτό τους.

Θυμός.

Άνθρωποι που συναντιούνται

σε δρόμους της νύχτας.

Μοναξιά.

Άδεια σπίτια που αντιλαλούν

ήχους κουδουνιών.

Δωμάτια γεμάτα γρίφους

και κρυμμένα αντικείμενα.

Φωνές που κόβουν τους ίσκιους στα δύο.

Ψίθυροι από κόσμους μακρινούς και αλλόκοτους.

Θύελλες που περιέχονται σε μεμονωμένες γραμμές

και διακόπτονται από τελείες και κόμματα.

Παραμύθια τρέλας και σκληρότητας.

Εικόνες βουλιαγμένες στην ακατέργαστη ουσία

των αδιαμόρφωτων ψυχών.

Κείμενα ενσωματωμένα σε πυκνή ομίχλη

που ζωντανεύει από τα φευγαλέα χρώματα

της παιδικής ηλικίας.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα.

Το βάρος της αμετάβλητης απώλειας

που συντρίβει τα ρεφραίν.

Οι ακαθόριστες επιθυμίες

που ενεδρεύουν στις στροφές.

Τα αμέτρητα διλήμματα

που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους στίχους

με κινήσεις αφανείς,

ανεπηρέαστες από κάθε λογική

ή αναγκαιότητα.

Εκεί θα αναζητήσω

την καταπιεσμένη νοσταλγία του φωτός

τις μυστικές ώρες της ημέρας και της νύχτας.

Εκεί, στης ψυχής τις απόρρητες κρύπτες,

όπου τα ανυπότακτα όνειρα μιλάνε

την παλμική γλώσσα της σιωπής.

Βασιλική Δραγούνη