VASILIKI DRAGOUNI FEATURED IN QUILL COMPENDIUM 2024

Link: https://www.facebook.com/photo/?fbid=994294202733615&set=a.473228604840180

We extend our heartfelt congratulations to Vasiliki Dragouni for being featured in the prestigious Quill Compendium 2024, published as part of the Panorama International Literature Festival. This remarkable achievement stands as a testament to your exceptional talent and dedication. We are confident that the magazine will showcase your brilliance to readers worldwide.

The book is now available on Google Play Books and in printed format.
Google Play Book: https://tinyurl.com/mssbvb64

Writers International Edition

www.writersedition.com

#QuillCompendium #PILF2025 #PanoramaLiteratureFestival #LiteraryExcellence #GlobalLiterature

Review – Google Books

Prophecies Untold: Bilingual Poetry Collection

by Vasiliki Dragouni

Writers International Edition, 1 Οκτ 2023 - 100 σελίδες

 Link: https://books.google.gr/books/about/Prophecies_Untold.html?id=QNzfEAAAQBAJ&redir_esc=y

The poetry book "ΑΛΕΚΤΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ – PROPHECIES UNTOLD" is a captivating collection that delves into the essence of the human experience through a diverse array of poems. Each piece invites the reader into a realm where emotions, dreams, and reflections intertwine. From 'Μια αδέκαστη προφητεία' ('A Failed Prophecy') to 'Αναρτήσεις λευκές' ('White Posts') and 'Σφάλμα απόδοσης' ('Performance Error'), Vasiliki Dragouni's work navigates through the nuances of existence, drawing attention to both the known and the undiscovered. With verses like 'Το λυκόφως των ωρών' ('In the Twilight Hours') and 'Μία πόρτα ερήμωσης' ('A Desert Door'), she artfully explores the thresholds of our reality, offering a profound insight into the depths of the human psyche. These poems, such as 'Τα πάθη του ανέμου' ('Passions of the Wind') and 'Αρχαίες τελετές' ('Ancient Rites'), evoke a sense of universality, embracing themes of love, loss, introspection, and resurrection. 'Η στιγμή' ('The Moment') and 'Μία σελίδα αναγέννησης' ('A Renewal Page') signify the perpetual cycle of life, urging readers to contemplate the intricacies of existence. This compilation is an odyssey through the human condition, offering an immersive journey through time, emotions, and the myriad shades of our shared reality.

Πληροφορίες βιβλιογραφίας

Τίτλος	Prophecies Untold: Bilingual Poetry Collection
Συγγραφέας	Vasiliki Dragouni
Εκδότης	Writers International Edition, 2023
ISBN	6188675820, 9786188675827
Μέγεθος	100 σελίδες

Πίνακας εξωφύλλου: Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κριτική του συγγραφέα Θεοχάρη Στύλου 

για το νέο βιβλίο της Βασιλικής Δραγούνη 

"Μία Καλοκαιρινή Υπέρβαση / A Summer Transcendence"

από τις εκδόσεις Edizioni Universum

 

Σε κάθε εποχή, η ποίηση η οποία χρειάζεται τον προσωπικό χρόνο της σιωπής για να δημιουργηθεί και τον χώρο της εσωτερικής ειρήνης για να μεταγγιστεί, αντιμετωπίζεται με μια μυστηριακή στάση, που αφενός υποβάλλει τον σεβασμό από θαυμασμό και αφετέρου την απόσταση από άγνοια.

Στις μέρες μας, ιδιαίτερα, που ο θαυμασμός εξέπεσε στον εντυπωσιασμό, η άγνοια εκτάθηκε σε θράσος και ο λόγος θρυμματίστηκε σε λόγια, μπορεί η ποίηση να φαίνεται περιθωριοποιημένη, αλλά είναι αυτή που μπορεί να στηρίξει το όνειρο, να δώσει νόημα στους χτύπους της καρδιάς, να ανοίξει τους ορίζοντες της ζωής στο φως και να υπερασπίζεται την αγάπη και την ελευθερία, εξασφαλίζοντας στον άνθρωπο τη δυνατότητα πτήσης, έστω και μετά από πτώσεις. Γι’ αυτό η αληθινή ποίηση δεν εξυπηρετεί σκοπιμότητες, δεν διευκολύνει τη λήθη, ούτε εξαντλείται σε δημόσιες εξομολογήσεις. Ίσα-ίσα, διαθέτει τη δύναμη της γλώσσας για να μεταφέρει συναισθήματα, αγωνίες και να φωτίζει –πάντα πλαγίως– επιθυμίες και ματαιώσεις και να διεγείρει το πάθος για όνειρα και αγάπες και για ειλικρινείς συναντήσεις προσώπων και στόχων.

Η Βασιλική Δραγούνη δεν διεκδικεί δάφνες εμπρηστικού ρήτορα ούτε δόξα εφήμερου προφήτη. Την μοναξιά και την ελπίδα της εκφράζει μέσα από τα ποιήματά της.

Με την ποιητική αυτή συλλογή της, δημιουργεί ένα αυτοσχέδιο κοκτέιλ ατίθασου σκότους και ανελέητης χαραυγής. Με άλλα λόγια, διαλέγει να πει αλήθειες με τον τρόπο της άρνησης και της αντίθεσης, αποδεχόμενη την αναγκαιότητα μιας λυτρωτικής σύγκρουσης με τον εαυτό μας προπάντων. 

Διαβάζοντας τα ποιήματα της συναισθάνεσαι λες και η ποιήτρια αναζητεί συνοδοιπόρους στο ποιητικό της ταξίδι, οι οποίοι ελεύθερα θα συνταξιδέψουν μαζί της, αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την ιδιώτευση και την περιχαράκωση στο εγώ τους. Η Βασιλική Δραγούνη είναι η ποιήτρια που δεν φοβάται να συνταξιδέψεις νοηματικά μαζί της, είναι η ποιήτρια που παλεύει μέσα από έναν διαρκή αγώνα να σου δημιουργεί συνεχώς εικόνες μέσα από τα ποιήματα της. Η ποιητική αυτή συλλογή της αποτελεί ουσιαστικά ποιητική σύνθεση υψηλής ποιότητας νοημάτων και τεχνικής της γραφής.

Ταυτόχρονα κατορθώνει να σου μιλά για την μοναξιά χωρίς να την φοβάται και χωρίς να φοβάται το μέλλον. 

/Είμαι το δικό μου έρημο νησί,

η μοναδική ψυχή μες στο μυαλό μου.

Δεν έχω χρόνο να ξοδέψω ή να γεμίσω

με παρελθόν και μέλλον

μα θα σιωπήσω τη φωνή μου 

για τρεις ιερές ανάσες,

θα χαμηλώσω τα μάτια μου και θα τα θωρακίσω

με μια ανάμνηση απ’ το παλάτι του αύριο. σελ.10/

Συνθέτει και πλέκει τους στίχους των ποιημάτων της με μοναδικό τρόπο, έτσι που αν και κάποια μιλούν για μοναξιά και για το μοναχικό ταξίδι της ζωής μας να υπάρχει η ελπίδα της συντροφικότητας. Και το πετυχαίνει με καθαρότητα γνώσης και ειλικρίνεια. Η ποίησή της έχει την προφορικότητα του θάρρους και την εντιμότητα της αποφασιστικότητας. Γράφει από πρόθεση και τρυφερά από διάθεση, προτάσσοντας την αξία των συναισθημάτων όχι ως συμβατική υποχρέωση αλλά ως σταθερή αξία του ατόμου με συνείδηση πολίτη. Αναρίθμητες οι εικόνες της μοναξιάς. Οι δε εικόνες που συνοδεύουν τα ποιήματα της, έργα της κόρης της Τζωρτζίνας είναι εξαιρετικές και ντύνουν όμορφα και μοναδικά τα ποιητικά της λόγια.

/Μία ακίνητη εικόνα

με καθαρό προσκήνιο

και θολό φόντο:

μία έντονη ομίχλη

χωρισμένη πάνω σε μαρμάρινη σελίδα

μου άγγιξε τον ώμο

με τον ύπνο στο χέρι.… (σελ.16) σημειώνει.

Γιατί ξέρει ότι η εικόνα μπορεί να γίνει πηγή, η απάθεια συγκίνηση, το μέτριο σπουδαίο και η ύπαρξη ζωή.

Σκάβει, λοιπόν, η ποιήτρια μέσα της για να φτάσει στη ρίζα που τρέφει τη συμπαντική μνήμη. Θάβει το περιττό, το άχρηστο, που συντηρεί την ψευδαίσθηση της εικόνας. Μας καλεί όλους σε εγρήγορση, ζει, εξιστορεί και ελπίζει στην εξέγερση των ερωτημάτων και των συναισθημάτων μας, χωρίς απαίτηση απάντησης και ανταπόκρισης. Γιατί ξέρει τελικά ότι η ζωή είναι η πηγή και η απάθεια συγκίνηση, το μέτριο σπουδαίο και η ύπαρξη ζωή. 

Η Βασιλική Δραγούνη, ως γνήσια ποιήτρια, «μετατρέπει το ορατό σε αόρατο και το αόρατο σε ορατό». Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συλλογή της, διανύει την απόσταση από την αγωνία μέχρι την απάθεια και από την κοινωνία της πληροφορίας μέχρι τη μοναξιά της φλυαρίας με συναίσθηση θα έλεγε κανείς πολιτικής ευθύνης, πιστεύοντας δηλαδή ότι το εγώ και η κοινωνία είναι αξεχώριστες έννοιες. Είναι ζήτημα φωτός, βέβαια, και φωτισμού, ή αλλιώς, επείγει να αναμετρηθούμε μέσα από τα ποιήματα της με τις σκιές, με τον φόβο και με το σκοτάδι.

Κλείνω το σημείωμα της κριτικής μου, παραθέτοντας δύο στίχους που δίνουν αντιστικτικά το ποιητικό κλίμα και τον ποιητικό στόχο της Βασιλικής Δραγούνη.

/Νιρβάνα είναι

να μην μπορείς να θυμηθείς

την τραγωδία της γέννησης,

να μην συγκλονιστείς

από την κωμωδία του θανάτου

και να μπορείς μακάρια να αγνοείς

μοναχικά άλματα

και ζωηρές πτώσεις

στο ενδιάμεσο/.

 

Θεοχάρης Στύλος

Πίνακας εξωφύλλου: Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

ΑΠΙΣΤΗ ΛΟΓΧΗ

 

Μεγαλειώδης αυταπάτη της αφθαρσίας, στάσου δίπλα μου

έξω από τα τείχη της γειτονικής μας Τροίας.

Το δυνατό σου δόρυ από εξαγριωμένο μέταλλο

προς τον θωρακισμένο Αχιλλέα εκτόξευσες

συγκεντρωμένο σε αγωνιώδη λάμψη.

Το μαλακό το μέρος του λαιμού του στόχευσες

μα λοξοδρόμησες, ανάβλυσες στην άκρη.

 

Άπιστη λόγχη, στο σκληρό πέτρινο χώμα

σιώπησε τη μοίρα που ρευστοποιεί το πέλμα του,

εμπόδισε το ηρωικό του τρέξιμο γύρω απ’ τα τείχη.

Όνειδος, που ακόμα πολιορκείς την πόλη μας

σαν αιματοβαμμένη τάφρος,

μεγαλειώδης αυταπάτη της αφθαρσίας,

ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ σε εσένα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η γλώσσα µου, η δύναµή µου

Ανθολογία Ποίησης & πεζόμορφου στοχασμού

Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου ΣΠΕΚ

Περιγραφή:
Η γλώσσα, αυτός ο θεµελιώδης πυλώνας του πολιτισµού, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα µέσο επικοινωνίας. Είναι ο τρόπος µε τον οποίο νοηµατοδοτούµε τον κόσµο, αποτυπώνουµε τις εµπειρίες µας και διασώζουµε τη συλλογική µας µνήµη. Μέσα από τη γλώσσα χτίζουµε γέφυρες ανάµεσα στις γενιές, ενώνοντάς τες µε την πλούσια παράδοση και την κληρονοµιά µας. Και η ελληνική γλώσσα, µε την ιστορία της που χάνεται στα βάθη των αιώνων, αποτελεί φάρο πολιτισµού, σκέψης και δηµιουργίας.

 

Εκδόσεις: Αρχύτας

ISBN: 978-618-5664-92-3

Έτος έκδοσης: 2024

ΒΕΛΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

 

Κάθεται στη ραπτομηχανή

προσπαθώντας να συρράψει τη ζωή της.

Επέλεξε ολομέταξο ύφασμα και δυνατή κλωστή

και έκοψε το υλικό προσεκτικά για να ταιριάζει

με τον τρόπο που θα ήθελε να ζήσει.

 

Πρέπει να διατηρήσει τον έλεγχο

καθώς τροφοδοτεί με ύφασμα τη μηχανή

καθοδηγώντας το και κάνοντας πεντάλ,

γιατί η βελόνα βάζει ράμματα

πιο γρήγορα από όσο κανείς

μπορεί να φανταστεί.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Sewing Machine with Umbrellas in a Surrealist Landscape” by Salvador Dali, 1941

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

 

Τι κάνουν οι αναμνήσεις

χωρίς καμία φυσική οδό μεταφοράς

ή αποθήκευσης

για να εγκατασταθούν;

Μήπως αντεπιτίθενται

σε κάποιον άλλο τόπο

όπου οι ενέργειες

που έχουν μείνει ορφανές

ζουν;

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Metamorphosis Muse: A Portrait of Butterflies” by Oana Rinaldi

ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ

 

Το παρελθόν εξαφανίστηκε

σε ένα μονοπάτι στρωμένο με παραπλάνηση.

Η θολούρα της πανσελήνου άφησε το νεκρό της σκαρίφημα

στα αιμοπετάλια του ηλιοβασιλέματος.

Το παρελθόν αναζητά παρηγοριά

σε τετραγωνισμένες παραμέτρους:

γωνίες σταθερές, εύκολα κατανοητές,

διαπραγματεύεται τη μεταμόρφωσή του σε ένα νέο σχήμα 

- ένα οβάλ είναι στην κορυφή της λίστας -

συγχωνεύει διαγωνίους,

παραμορφώνει τρίγωνα και κύκλους,

καταλήγει σε μια νέα έλλειψη...

 

Η πρωινή ομίχλη στηρίζεται σε μια γωνιακή πινακίδα.

Ένα πιάνο χτυπάει σ’ ένα σκονισμένο σαλόνι,

το πεντάλ του ελευθερώνει τις κατάλληλες συγχορδίες

για μεγάλες στιγμές.

Το φως της διάβασης αλλάζει

και οι πινακίδες του δρόμου κοκκινίζουν,

με διαβεβαιώνουν ότι είναι πολύ αργά

για να επανεξετάσω το σχήμα της απόστασης.

Κάνω πρόποση στους αστρικούς χάρτες 

με μισοάδειο φλιτζάνι καφέ

και το πρόσωπό μου ακτινοβολεί ξανά

πίσω από μία μερική έκλειψη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

 

Βαθιά μες στον πυθμένα

ενός πηγαδιού

υπάρχουν σκοτεινά μυστικά

που κανένα δεν θα πει...

Μικρά ψαράκια που γλιστρούν

και αγγίζουν τα πτερύγιά τους

και φλυαρούν για ιστορίες

ανοιχτών ωκεανών,

για αρκτικά παγόβουνα

και τροπικούς καταρράκτες

και για θαλάσσια κήτη

στο σκοτάδι της αβύσσου.

Πανούργα, μικρά ψαράκια

σε ένα σκοτεινό πηγάδι

ζουν τις μικρές τους ζωές

με μυστικά

τόσο σκοτεινά,

που κανένα δεν θα πει.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΕΖΟΝ

 

Ένα θαύμα εφιαλτικού κόσμου

δίπλα σε μια πυραμίδα της Γκίζας

ή απλώς χαιρετισμοί της νέας σεζόν;

Ξεκινά η ακανόνιστη ζωή:

Τηλεφωνήματα

αναζητήσεις στο Google

υπεκφυγές

περίπλοκες ρυθμίσεις

συναντήσεις

δεύτερες σκέψεις

διαβουλεύσεις

e-mail

περσινές ευχές.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΑΞΙΔΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

 

Αστρικό φως του φεγγαριού

εσωτερικό φως

φωτισμός σκηνής σε τέσσερις διαστάσεις

φως του ήλιου..

Ήρθα πίσω

μέσα απ’ τη σήραγγα

και είδα το φως

στην αρχή του.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ

 

Ο βασιλιάς των ξωτικών

μπήκε από την καμινάδα.

Ήταν ντυμένος στα πράσινα -

πράσινο παλτό, παντελόνι και καπέλο,

και έτοιμος να εκπλήξει περιπαικτικά

τις οπτικές αισθήσεις.

Μες στον απόηχο των φώτων του διαδρόμου

είδα μια πράσινη σκιά να εξαφανίζεται.

Ο βασιλιάς των ξωτικών

μου έκανε νεύμα να σιωπήσω.

Αντικατέστησε το χριστουγεννιάτικο δέντρο

με έναν κάκτο αιχμηρό,

πράσινο σαν τη σκιά του.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

 

Η ευκαιρία -

όποια κι αν είναι η ευκαιρία,

μου λέει:

«Έλα εδώ»

και αν ακούω καλά,

με ρωτάει:

«Αντέχεις…;»

Αυτή την ήρεμη στιγμή πριν την απάντηση,

η σιωπή μπερδεύτηκε ξανά

στις κόκκινες γραμμές της αντοχής μου.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

 

Αμφιβάλλεις για την πραγματικότητά σου

καθώς οι προπομποί του νέου κόσμου

ξεδιπλώνουν τη γλυκιά τσιρίδα τους

σε παλιά τοπία ερημιάς και περιπλάνησης;

Ποτέ μην αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου,

ρίξε την πέτρα στα μάτια της ήττας.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

 

Το ρυάκι δε ρέει σχεδόν καθόλου,

τα πεσμένα φύλλα επιπλέουν αδιέξοδα

περιμένοντας βροχή.

Το πνεύμα σπάει την πόρτα του συναισθήματος,

ανοίγει παλιούς, ατακτοποίητους λογαριασμούς,

μοιράζεται το θαύμα σε μια τρυφερή φλέβα

ή τη φρίκη που γεννιέται από ανθρώπινο σφάλμα.

 

Αντίθετο με τα παιχνίδια του μυαλού

στο μονοπάτι του χάους, επεκτείνει το λεξιλόγιό μας

επιτρέπει στο παιχνιδιάρικο λεξικό

το εύρος από το μυαλό μέχρι το δέρμα,

την απόσπαση της προσοχής από τη θλίψη και τον τρόμο,

την απελευθέρωση από τον πειρασμό του τελευταίου βήματος

όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους

στο καθημερινό ημερολόγιο λογικής.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΜΙΑ ΠΛΑΤΙΝΕ ΚΟΡΔΕΛΑ

 

Η σεληνιακή λάμψη διαπερνά το εβένινο σύμπαν

και γλιστρά στους σιωπηλούς υγροτόπους

διαγράφοντας μια πλατινέ κορδέλα

στην οψιδιανή λίμνη.

Όλη τη νύχτα, ο δρεπανοειδής πλανήτης

σκιαγραφεί την αστρική οροφή,

σκορπίζει ασήμι πάνω σε ελικοειδή μονοπάτια

και υποκινεί το τραγούδι των βατράχων

από τη λιμνοθάλασσα του εσπρέσο.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΓΙΚΕΣ ΟΠΛΕΣ

 

Μονόκεροι τραβούν το έλκηθρό της

γλιστρώντας κομψά μέσα στο χιόνι.

Η πριγκίπισσα του παγωμένου Βορρά

κάθεται τυλιγμένη σε ένα λευκό σύννεφο

υφασμένο από τρίχες πολικής αρκούδας.

Το στέμμα από παγετό λάμπει εκτυφλωτικά

στα σκοτεινά βάθη της παγωμένης νύχτας

όπου μόνο τα αστέρια ρίχνουν φως.

 

Τα μαγικά πόδια των μονόκερων

δεν αφήνουν καθόλου σημάδια

αν και καλπάζουν τόσο γρήγορα.

Ταξιδεύοντας προς τον Βόρειο Πόλο,

τη μεγάλη επετειακή χιονόμπαλα,

δεν αφήνουν ούτε ίχνος τρύπας

σε όλη την τεράστια χιονισμένη ερημιά,

ούτε το παραμικρό ίχνος.

 

Βασιλική Δραγούνη

HAPPY NEW YEAR 2025!

 

Let’s welcome the year which gives hope,

Let’s welcome the year which gives happiness,

Let’s cherish each moment it beholds.

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

 

Στο λαβύρινθο των σκέψεων

βρίσκει ξανά το δρόμο της.

Επισκέπτεται και πάλι

αυτό το φανταστικό μέλλον,

εκείνη την εκδοχή του εαυτού

που είχε ξεχάσει -

δεν ήταν τόσο μακριά:

φήμη, όχι

επιτυχία, ναι

πλούτος, όχι

αγάπη, ναι - αρκετές σειριακές αγάπες

ομορφιά, εν συντομία,

υγεία, κυρίως,

σεβασμός, ναι.

Χαιρετίζει αυτές τις αναμνήσεις,

κλείνει το ημερολόγιο.

Αισθάνεται τη συγχώρεση του νεότερου εαυτού της.

Τόσο το παρελθόν όσο και το παρόν

είναι μουτζουρωμένα με φως.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΥΟΥ

 

Η μέρα είναι φτιαγμένη από φως.

Η νύχτα είναι η σκιά στην οποία μεταλλάσσεται.

Και τα δύο είναι η ίδια εναλλακτική ενέργεια,

συνυφασμένη και ξεχωριστή.

 

Ένα δόλιο όνειρο υπόσχεται παρηγοριά

κι εξαφανίζεται στο απαλό φίλτρο της μυστικότητας.

Η μουσική ακολουθεί όπως οι παλιές ηχώ,

οι φωνές, οι χαμένες λυπημένες κραυγές και οι επαναλήψεις.

 

Μπλε πάγος - λευκός πάγος - μαύρος πάγος,

η ουλή της εμπειρίας

έχει χάσει προ πολλού το νόημά της,

έγινε το συνεχές μπλε

μέσω του οποίου υπαινίσσεται ένα άλλο χρώμα.

 

Ο πόνος του κρύου περιμένει

για να τερματίσει αυτή τη ματαιότητα,

συστρέφεται για να υποδηλώσει την αγωνία του εαυτού,

δανείζεται φως για να επισκευάσει το φως.

 

Η μουσική εκτείνεται πέρα ​​από τη σιωπή.

Ο χρόνος ετοιμάζεται να αποχωρίσει.

Χειροκροτήματα.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΚΟΥΙΝΤΕΤΟ

 

Άνεμος και δυνατή βροχή

απογυμνώνουν απ’ τα φύλλα του χρυσού και τη σκουριά

τα αιωνόβια δέντρα χωρίς τύψεις.

Μέσα στο μακρύ χειμώνα, ξεχασμένα

στέκονται σπασμένα, ραγισμένα,

χτυπημένα από ψυχρούς ανέμους και λαχτάρα,

περιμένοντάς τους να φυσήξουν

απαλές νότες στον νεκρό κήπο.

 

Τα φύλλα στριφογυρίζουν και χορεύουν

έναν τρελό, βαθυκόκκινο, μακάβριο χορό

πάνω στο παγωμένο γρασίδι.

Σταγόνες βροχής κρέμονται αιωρούμενες

από μαύρα, άγονα κλαδιά

διαμάντια στο αυτί ενός ετοιμοθάνατου εραστή.

 

Η σκληρή ομορφιά του τριαντάφυλλου αποκαλύπτεται,

γυμνοί μίσχοι, οδοντωτά, σπασμένα αγκάθια

έτοιμα να βυθιστούν στην απαλή σάρκα

χωρίς τα καλοκαιρινά αρωματισμένα πέταλα

που κρύβουν το σκουλήκι στην καρδιά.

 

Το μελαγχολικό σκοτάδι του νεκρού κήπου

απαλύνεται από νιφάδες χιονιού.

Κόκκινα μούρα, σύμβολο του πάθους

βρίσκονται κρυμμένα μέσα σε σκοτεινά, αγκαθωτά φύλλα.

Κατά μήκος της υδρορροής αστράφτουν παγωμένα μαχαίρια,

ο λαμπρός ιριδισμός τους συγκαλύπτει τα κλαδιά

που καρφώνονται στην παγερή καρδιά της γης.

 

Γυμνά κλαδιά ιπποφαούς,

σκελετωμένα δάχτυλα του φθινοπώρου,

σκληραίνουν στην παγωμένη λαβή του χειμώνα.

Κάτω από τις σκληρές γραμμές των νεκρών φύλλων

βρίσκεται η ομορφιά της χρονιάς που πεθαίνει.

 

Βασιλική Δραγούνη