ΝΤΑΜΑ ΚΟΥΠΑ ΑΝΑΠΟΔΑ

 

Ντάμα κούπα ανάποδα,

η προδοσία των καρδιών.

Σίγουρα ξέρει να αποφεύγει

κάθε είδους αυτοανάθεση

και λυρικές μεγαλοστομίες

για να μην αποσπαστούν οι ακροατές

με τη μεγαλοπρέπεια

κι αφήσουν τους ευσεβείς τους πόθους

να περιπλανιούνται αχαλίνωτοι

σε πεδία άκαρπης φαντασίας.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Queen of Hearts” by Michelle Mackie

ΣΕ ΣΙΓΑΣΗ

 

Σε έναν κόσμο που σωπαίνει

η πραγματικότητα εκφορτίζει

ένα πυροβόλο όπλο

αφήνοντας φόβο στους αμάχους

αφήνοντας παιδιά ορφανά χωρίς σπίτι

αφήνοντας τραυματίες να αιμορραγούν

αφήνοντας αμέτρητα επιχειρήματα σε σίγαση

από τους μεσίτες εξουσίας που χειραγωγούν

το Σύνταγμα προς όφελός τους.

Σε έναν κόσμο που σωπαίνει

δεν υπάρχει θέση για το δίκαιο.

Γιατί ο νικητής τα παίρνει όλα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Twilight” by Jeremy Hush

ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΗΠΕΙΡΟ

 

Ο άνεμος και οι χορδές των αιματόφυρτων καιρών

συνθέτουν μία πένθιμη μουσική υπόκρουση

καθώς διαβάζεις τα πρωινά νέα στο laptop.

Σε μια άλλη ήπειρο, ο Ποσειδώνας

συντονίζει το πιρούνι του για τηλεκινητικές συγχορδίες

και υδατώδη ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα.

Χωρίς τηλεμεταφορά σε αυτό το σενάριο,

είμαστε στο έλεος του τόπου που βρισκόμαστε.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ Η ΣΤΑΧΤΗ

 

Χαίρετε

ιερά ψέματα,

χαμένες ευχές,

νέα βροχή,

παλιά σκόνη.

Το αλάτι και η στάχτη

είναι στο πάτωμα.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΓΝΩΡΙΜΟ ΜΠΛΕ ΜΟΤΙΒΟ

 

Μια παράδοξη φθινοπωρινή φάρσα

το φθαρμένο κουτσομπολιό του θαλάμου.

Κόσμος μπαινοβγαίνει, φλυαρεί για το ένα ή το άλλο,

παραγγέλνουν τα συνηθισμένα τους

με τα τζάμια να θολώνουν γύρω.

Τα παράθυρα στο παρελθόν και το μέλλον έχουν κλείσει.

Το βρώμικο εμπορικό κέντρο έξω από το κτίριο

έδωσε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να κρατήσει.

Ο καιρός δεν σώζει ούτε χαλάει.

Μάτια συναντιούνται και μιλούν

για τους ανθρώπους στη ζωή τους,

για τα συγκεκριμένα μονοπάτια που πορεύονται,

για κτίρια που γεμίζουν,

για πόλεις που δεν μπορούν να κατοικήσουν.

Περιμένουν τη βροχή, το γνώριμο μπλε μοτίβο.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΤΑΙΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ

 

Ο μετρονόμος

το ηλιακό ρολόι

και το εκκρεμές,

η μάταιη εξάρτηση

που παίρνουμε μαζί μας

για να αναλογιστούμε

και για να τιμήσουμε

τον υπομονετικό μας θάνατο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ

 

Περιφράξεις από διακοσμητικά τουβλάκια

περιβάλλουν χώρους εποπτευόμενης χρήσης

διάσπαρτους από ψηλά ορθογώνια κλουβιά

προστατευμένα με μεταλλικές πύλες

και κωδικούς ασφαλείας.

 

Περιστασιακά πλάσματα μπορεί να αναδυθούν

με εξαγριωμένο βλέμμα και υψωμένα νύχια

προτού επιστρέψουν απελπισμένα στα κλουβιά τους

ελπίζοντας πως δεν υπάρχει κάποιος αντιπερισπασμός

που μπορεί να τα αφήσει εκτεθειμένα

στον τρόμο του απρόβλεπτου -

περιστάσεις που μπορεί να προκύψουν

από το ενδεχόμενο της μη επιστροφής.

 

Χαμένες ψυχές που ψάχνουν

πράγματα ευτελή

μέσα ή έξω

από τον ζωολογικό τους κήπο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

 

Φωταγωγημένες σε έναν στιλπνό τοίχο

οι μαριονέτες χορεύουν,

συγκρούονται,

πέφτουν,

κρέμονται υπάκουα

ενάντια στις χορδές...

Στο σκοτάδι, ένα κοινό κοιτάζει επίμονα

την ιδιοτροπία του πραγματικού,

τη δική του ζωή,

τη σύγκρουση, τον κίνδυνο

γελώντας

με τη σπασμωδική απόδοση της μαριονέτας,

τη θλιβερή ανακούφιση της μεταφοράς…

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Surreal composition with marionettes by Gisela Sedatis-Grosser

ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΔΥΣΗ

 

Ανεβαίνεις τη σκάλα από τον μεταμεσονύκτιο ύπνο.

Γνωστοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι,

καθησυχαστικές επαναλήψεις,

εικόνες, λέξεις και φωνές συνωμοτούν

για να αποχαυνωθεί, να σβήσει το ζωηρό μυαλό.

Η νέα μέρα είναι μια βουτιά από ψηλά.

Είσαι ο Σίσυφος, είσαι ο βράχος, είσαι ο λόφος.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ

Μνήμες – Θραύσματα, της Ντορίνας Μάλλιου

 

Μνήμες, η σωτηρία των αισθήσεων

Μνήμες-θραύσματα, μέσα στο χρόνο, πληγές ανοιχτές και ασυγχώρητες

Μνήμες, πέπλα σαν πουλιά που πετούν, κοντοστέκονται για λίγο και αναχωρούν στα βάθη του ασυνείδητου

Μνήμες θολές αμυδρές και αβέβαιες

Μνήμες-εμμονές στην ευτυχία της στιγμής

Μνήμη, συλλογική

Μνήμη Ιστορίας

Μνήμες καταφύγιο παρηγοριάς και άγκιστρο ύπαρξης

Μνήμες συντροφιά

Μνήμες εμπειρία

Μνήμες παιδικές

Μνήμες χαμένες και σκοτεινές

Μνήμες, κειμήλια της οικογένειας και ριζώματα τόπων

Μνήμες προσωπικής ιστορίας, ενθυμήματα φυλαχτά και σύμβολα μνήμης

Μνήμες μουσικές και μνήμες αρώματα

Φωτογραφικές μνήμες και αντικείμενα, όλα στο σεντούκι της ύπαρξης

Ράμματα-θραύσματα, τρυπήματα που αφήνουν το χρόνο να τα γιατρέψει

Και μια κόκκινη γραμμή να διαπερνάει τη μνήμη σαν κοντυλοφόρος στο βιβλίο της Ζωής.

 

Artwork: Memories will Follow, μεταβλητές διαστάσεις, 53 βαμβακερά φύλλα khadi, σινική μελάνη, νήμα, 2022.

ΠΡΟΣΟΨΕΙΣ

 

Ήταν πάντα σέπια

οι παλιές φωτογραφίες

και ελαφρώς ομιχλώδης

η τεχνική.

Αλλά, αν και σέπια,

έμοιαζαν σκοτεινές

στημένες και σκηνοθετημένες,

τα πρόσωπα δεν χαμογελούσαν

ακόμα και τα ζώα έμοιαζαν

θλιμμένα και ακίνητα.

Όλα ήταν σε κλουβί

στην αυστηρότητα του σκηνικού,

στην αυστηρότητα της εποχής.

Όταν μια όρθια πρόσοψη

έκρυβε το σκοτάδι πίσω της

η σέπια σκοτείνιαζε,

γινόταν καφέ σαν αρχέγονη λάσπη

σε έναν τρομακτικό αρχαίο βάλτο.

Τόσα πολλά έχουν αλλάξει.

Τώρα έχουμε χρώματα,

χαμογελάμε στην κάμερα.

Ακόμα και τα ζώα φαίνονται ζωηρά

νατουραλιστικά

ελεύθερα

αλλά όλα εξακολουθούν να είναι μια πρόσοψη

που κρύβει ακόμα το σκοτάδι

στο παρασκήνιο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Photography by Mish Aminoff: Street Art and Reflected Architecture in London’s East End

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ

 

Δεν άφησε αποτυπώματα στο χιόνι

ούτε κατάθλιψη στο κάθισμα της πολυθρόνας

που αποκαλεί δικιά της.

Στην άκρη του χειμερινού τοπίου των παγοκρυστάλλων

και του σωρού των βράχων 

νιφάδες κοσκινίζουν κρύα έμπνευση

στα χείλη και τα δάχτυλα.

Είναι αυτή μια μέρα για να μείνει μέσα

πληκτρολογώντας μαύρα γράμματα σε μια λευκή σελίδα;

Είναι έξω περπατώντας

αφήνοντας το χιόνι να καλύψει τα ίχνη της.

Ωστόσο, υπάρχει πάντα η ευκαιρία

μιας τυχαίας συνάντησης με τη Μούσα -

αλλά μόνο αν εκείνη το επιλέξει.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: "Treasure", surreal digital art by Mario Nevado

ΓΑΙΑ ΜΗΤΗΡ 

 

Τα κλάματά της είναι οι σκληρές κραυγές

του απολεσθέντος χρόνου.

Ο χορός της είναι εξιλεωτικός.

Χορεύει μέχρι το στρίφωμα του φορέματός της

να καταλήξει ριζικά ερειπωμένο.

Τα κοράκια του ελέους τρέμουν γύρω της.

Πάει κοντά τους στην έκσταση της ύπαρξής της

για να γιορτάσει τις ταξινομημένες δυστυχίες της.

Τα μαλλιά της, βαθύ καστανό για δεκαετίες,

τώρα χιόνι λευκό στα χειμωνιάτικά της χρόνια

μαγικό, μυστηριώδες, όμορφο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Illustration by Kevin Tong

ΜΙΑ ΦΟΥΡΚΕΤΑ ΣΕ ΣΧΗΜΑ ΚΛΕΙΔΙΟΥ

 

Ήρθε στην πόρτα - μάτια γάτας

κόκκινα ατίθασα μαλλιά,

και του ψιθύρισε:

«Ο ποιητής μου είναι κλεισμένος στον πύργο του.

Κανείς δεν ενοχλεί την εικοστή πέμπτη ώρα του».

 

«Πώς τον γνώρισες;» τη ρώτησε.

Εκείνη χαμογέλασε.

«Με συνέθεσε μια μέρα

όταν ήταν μεθυσμένος από την ομοιοκαταληξία.

Του άρεσε ο ήχος και η μεταφορά μου,

μου άρεσε η αίσθηση του χιούμορ του».

 

«Τι κάνουν τα παιδιά σου;»

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους.

«Κόβουν και ράβουν λέξεις

από αυτά που λέμε, κάνοντας έρευνα

για τον πατέρα τους.

Αλλά εκείνος επιμένει

να ξεχνά τα ονόματά τους».

 

«Θα με ξεναγήσεις στον κήπο του πύργου;»

Εκείνη προειδοποίησε:

«Κάτι βαρύ πλανάται στον αέρα.

Κανένας δεν μπορεί να αναπνεύσει

αυτό που μεγαλώνει.

Η νύχτα είναι επικίνδυνη

μα εγώ θέλω να ξέρω».

 

«Θα του πεις πως ήρθα…»

αλλά η Μούσα ήδη στροβιλίζει τα γατίσια μάτια

ανεβαίνοντας τη σκάλα,

τραβώντας μια φουρκέτα σε σχήμα κλειδιού

από τα ατίθασα μαλλιά της.

 

Βασιλική Δραγούνη

Painting by Henri de Toulouse-Lautrec, 1887

ΣΤΟ ΕΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΚΤΑΒΑΣ

 

Είναι τόσο ματαιόδοξη..

Πώς θα μπορούσες να αντέξεις

να σε κοιτά κατά πρόσωπο

από καθρέφτη σε καθρέφτη

αναπνέοντας στο εύρος της οκτάβας.

Πιασμένη στην ησυχία του χρόνου

ζει στο αίνιγμα του τώρα.

Η σιωπή είναι αρκετά δυνατή για να επιβιώσει.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

 

Οι άνθρωποι θα πρέπει να κερδίσουν τον κυνισμό

ή τον μηδενισμό τους

αντί να τα κληρονομήσουν

όπως οι παππούδες τους,

γιατί τώρα η ζωή είναι μια στοίβα

από πολύτιμα μικροαντικείμενα

που διεκδικούνται μετά τον θάνατο κάποιου

αφήνοντας τους ανθρώπους τόσο σίγουρους

ότι έχουν δίκιο

ώστε είναι πρόθυμοι να χάσουν χρόνια

ξοδεύοντάς τα στην κόντρα

όταν η ψυχραιμία θα ήταν

η πιο επικίνδυνη επένδυση

της μόνης αγοραστικής αξίας 

που πραγματικά διαθέτουν.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Playing in the Dark”, Salvador Dalí, 1929

ΜΟΡΦΕΣ

 

Υπάρχουν μορφές ζωής

κάτω από εμάς

γύρω μας

πάνω μας, μέσα μας

πέρα από εμάς,

μορφές ζωής που δεν μπορούμε να δούμε

ούτε να κατανοήσουμε,

ζωές μίλια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας

ζωές σε σκοτάδι βαθύ.

Περιβαλλοντικοί ιοί, απελευθερωμένα zeitgeist

η ζεστασιά του φρέσκου αίματος

η επιβίωση του ισχυρότερου -

δεν έχει σημασία ποιος ή τι κινεί τα νήματα

συνωμοσία ή Θεός - τίποτα πριν, τίποτα μετά.

Η ζωή είναι αυτό που φαίνεται:

ένας κύκλος αυτοεξυπηρέτησης.

Είσαι αυτός που είσαι, προτού αναλωθείς..

Εσύ, ο εαυτός σου, το ψέμα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

 

Τα ψάρια κολυμπούν ακριβώς έξω απ’ την πόρτα,

σέρνοντας παλιές πετονιές μέσα από ακουαρέλες.

Στους κυματισμούς του βαθέως ορίζοντα

υδάτινα λάβαρα κι εξαπτέρυγα

ιχνηλατούν την επιφάνεια της βραδιάς.

Ανήσυχο στην άκρη του νερού, το σπίτι

κατακλύζεται στο ηλιοβασίλεμα

κι ο λόφος πίσω φλέγεται

με το άλικο το χρώμα της σκουριάς.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΙΑΣ

 

Η γη και ο ουρανός

πορτοκαλί φλόγες

που μαγνητίζουν τον αέρα,

απανθρακώνουν τα πνευμόνια.

Τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας

ο σκληραγωγημένος στη θηριωδία

κόσμος καταρρέει.

Η αλλαγή είναι στον αέρα.

Η θλίψη είναι πυκνή,

αιμορραγεί κόκκινα δάκρυα.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: From the book “Relazione dell’ Ultima Eruzione del Vesuvio”, 1779

ΣΠΙΘΕΣ ΣΤΗ ΧΟΒΟΛΗ

 

Στη φωτιά της μέρας μου η ανάσα θα καεί,

τα γραπτά μου λόγια και οι υποσχέσεις

θα γίνουν σπίθες στη χόβολη.

Και τα έργα που έχουν γίνει στάχτη

θα γεννηθούν ξανά

και θα ανασάνουν τη φωτιά.

Και η αναπνοή μου θα κοπεί 

για άλλη μια φορά

και η καινούργια μέρα θα μου δώσει άλλη μια.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

 

Σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

επτά μητέρες ντυμένες στα λευκά,

χορός σε ένα πρωινό νεκροταφείο.

Παρατεταγμένα δεξιά κι αριστερά

παραδομένα στη γαλήνη της πέτρας,

παιδιά του πολέμου.

Υπάρχει ακριβής απόσταση

μεταξύ των ψυχών.

 

Τα δέντρα στάζουν ελαφριά βροχή,

ο ουρανός βουβός, κοιτάζει επίμονα.

Οι επιτύμβιες στήλες συγκλίνουν,

αιωρούνται βαριά

πάνω απ’ το παραδεισένιο γρασίδι.

 

Όλη τη νύχτα ο ουρανός έβρεχε αίμα

και όλο αυτό το διάστημα

επτά θαρραλέες μητέρες ντυμένες στα λευκά

κάνουν κύκλους, τραγουδούν νανουρίσματα

καθώς χορεύουν.

Όλη τη νύχτα νικούσαν τη γη με τον χορό τους.

Η αυγή τις λυτρώνει.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ

 

Όπως τυλίγει τα λαχανικά

ή το ψωμί μίας ημέρας

σε πλαστικό,

έτσι ακριβώς θέλει να διατηρήσει

την ομορφιά της.

 

Εξουδετερώνει την φθορά

με πλαστική χειρουργική.

Τυλίγει τα μαλλιά της

σε πλαστικά ρολά.

Ζωγραφίζει στο πρόσωπό της

μια πλαστική μάσκα

για να κρύψει κάθε ατέλεια.

 

Πρόσφατα αγόρασε

ένα πλαστικό Στόουνχεντζ

για να διατηρήσει

τα κόκκαλά της,

τα όμορφα κόκκαλά της.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΙ ΕΙΔΕ

 

Τόσο αποφασισμένη να συλλάβει

με την κάμερά της την στιγμή -

λουλούδια να ξεπηδούν απ’ τις ρωγμές

σε αποχρώσεις του ροζ και του φούξια,

δεν είδε το νερό της υδρορροής

να ορμά σαν φρενιασμένος πίδακας στο μονοπάτι

απειλώντας να την παρασύρει.

Δεν είδε τους βράχους κι από τις δυο πλευρές,

έτοιμους να την συντρίψουν.

Η φωτογραφία της έκανε επιτυχία στο Facebook,

αποτυπώνοντας ό,τι εκείνη αγνόησε.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “A Haunting of Roses” by Paul Watson