AUTUMN WEEK

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου, όπου τα ηλιοτρόπια κοιτάζουν προς τα κάτω, μακριά από το φως. Μια δροσερή, αναζωογονητική βροχή θα τα έκανε να κοιτάξουν ξανά τον ήλιο. Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο που αντικρίζεις κάθε μέρα στον καθρέφτη.

Έχει κλειδώσει τον εαυτό του ενάντια στην αδιακρισία του κόσμου, έχει εγκαταλείψει τις παλιές του πεποιθήσεις. Το μόνο που του έχει μείνει είναι η προσδοκία, που έρχεται σε αυτόν κάθε πρωί, τραυματίζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και πεθαίνει αργά το βράδυ.

Αν δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τον άνθρωπο στον καθρέφτη, αυτό σημαίνει πως κι εκείνος έχει αλλάξει, σαν τα ηλιοτρόπια. Είναι όμως καλό που βρίσκεται ακόμη εκεί. Ίσως να ξέρει κάτι που να μπορείς να μάθεις. Ίσως κάτι για τη βροχή.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

JACKPOT

Όταν τελικά βρήκε και ερωτεύτηκε ένα άλλο τηλεπαθητικό άτομο, η σύνδεσή τους έγινε απερίγραπτα βαθιά. Ο καθένας ήταν σε θέση να ολοκληρώνει τις σκέψεις του άλλου. Ο καθένας ήταν σε θέση να ζει τα συναισθήματα του άλλου. Ο καθένας απέκτησε τα ταλέντα του άλλου.

Εκείνος μπορούσε τώρα να μαγειρεύει παστίτσιο, να φροντίζει έναν λαχανόκηπο και να πλέκει γάντια για τους ανθρώπους που αγαπούσε. Εκείνη μπορούσε να συζητά τα έργα των Γερμανών φιλόσοφων, να ασχολείται με κινητήρες ντίζελ και να χακάρει δίκτυα. Εκείνη απέκτησε την γενική και ειδική του γνώση κι εκείνος τα επιδέξια χέρια της και την ίδια, ολόκληρη. Το τζάκποτ. Δεν απέκτησε όμως τον καρκίνο της.

Όταν ο σύντροφός σου πεθάνει, λένε, χάνεις το άλλο σου μισό. Δεν έχουν ιδέα.

Βασιλική Δραγούνη

Από την συλλογή μικροδιηγημάτων «Το κόκκινο φοριέται στην καρδιά», Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, Αθήνα, 2020

AUTUMN WEEK

ΨΥΧΡΟ ΜΕΤΩΠΟ

Μια φορά κι έναν καιρό στο Φρούριο του Ωμ, μέσα στην καρδιά ενός σύννεφου cumulonimbus, ζούσαν οι πολεμιστές που φέρνουν τις αστραπές και τις καταιγίδες. "Ψυχρό μέτωπο" το αποκαλούσαν οι εξαπατημένοι μετεωρολόγοι στον επιφανειακό κόσμο παρακάτω. "Δρόμο του πολέμου" το αποκαλούσαν οι Ωμ.

Κάθε γενιά έχει τους ριζοσπαστικούς φιλοσόφους της, αλλά οι Ωμ είχαν τους πιο θανατηφόρους. "Γιατί πρέπει να ζούμε με τέτοια βιαιότητα;" αναρωτιούνταν οι σύντροφοι μέσα στους σκοτεινούς, παγερούς διαδρόμους. "Γιατί να λατρεύουμε τις ψυχρές θύελλες; Γιατί όχι την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία;"

Οι κεραυνοί τους συσσωρεύτηκαν αχρησιμοποίητοι. Οι ελάχιστοι σύντροφοι που ακόμα πίστευαν στην αξία της αλληλεγγύης, πέθαναν από χαλάζι και παγετό και οι υποστηρικτές τους, όσοι πρόλαβαν, περνώντας μέσα από διογκωμένα κενά ματαιότητας, ακολούθησαν ηρωική πορεία εξόδου.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

ΤΟΞΙΚΗ ΒΡΟΧΗ

Η βροχή ήταν ζωντανή. Μπορούσε να αισθανθεί τα μικρά της σταγονίδια να του γαργαλούν τα αυτιά, εισβάλλοντας μέσα στο μυαλό του με τα γλυκά τους λόγια. Τα υπόλοιπα έπεφταν πάνω του, ποτίζοντας τα ρούχα του αργά και δελεαστικά. Κρύα, βρεγμένα δάχτυλα τυλίγονταν γύρω από κάθε μέρος του κορμιού του, χαϊδεύοντάς τον απαλά.

Η ηδονή ήταν συντριπτικά μεθυστική, μέχρι που άρχισε ο βασανιστικός πόνος. Τα μικροσκοπικά δόντια των σταγόνων της βροχής άρχισαν σιγά σιγά να τον τρώνε ζωντανό. Το νερό στο στόμα του κατέπνιξε και τις τελευταίες, αγωνιώδεις κραυγές του.

Ο ήλιος παρακολουθούσε τη σκηνή υπομονετικά. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η βροχή θα απορροφούσε τα πάντα και τότε εκείνος θα άρχιζε να στεγνώνει τα άσαρκα οστά, έτοιμος για μια τραγανή γιορτή.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

ΟΤΑΝ ΜΙΛΗΣΑΝ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ

Ήταν κάτι αναμενόμενο από τότε που οι λύκοι είχαν πρώτοι εγκαταλείψει το κοπάδι, ακολουθώντας τη φωτιά που ο άνθρωπος είχε εξημερώσει.

"Τι θα πει σκέφτομαι;" παρατήρησε ένας Νεάντερταλ, εκφράζοντας μια ερώτηση που θα άντεχε στο πέρασμα του χρόνου.

Και τότε συνέβη, μόνο για μια μέρα. Οι σκύλοι μίλησαν.

Ήταν ένα τεράστιο λάθος. Μερικές πληγές δεν επουλώνονται ποτέ και κάποιες φορές το γαύγισμα είναι χειρότερο από το δάγκωμα. Λοιπόν, τα σκυλιά κατέστησαν σαφείς τις σκέψεις τους, οι οποίες δεν ήταν απλά δυσάρεστες, αλλά και άξεστες επίσης.

Όταν συνειδητοποίησαν το λάθος τους επέλεξαν να σταματήσουν να μιλάνε, μα η στιγμή είχε ήδη περάσει και μετά δεν ειπώθηκε τίποτα άλλο πια.

Ο κάθε σκύλος ήξερε ότι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στον κόσμο της λογικής.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Δακρύβρεχτο είναι το χρώμα της βροχής, τόσο απαλό, σχεδόν ημιδιαφανές, σαν τραγουδά το πικρό της τραγούδι πάνω σε τσίγκους, ηλεκτρικά καλώδια και τσιμεντένιες γέφυρες.

Μερικές φορές, όταν τα πράγματα γίνονται ανυπόφορα, γεμίζει λίμνες με τα δάκρυά της. Καταπιεσμένα από οργή εκβάλλουν στις ωκεάνιες πλατείες καταποντίζοντας αρχαίες αγορές κι αγάλματα ή κατρακυλούν σαν καταρράχτες ξεπλένοντας πόλεις, δρόμους, ερείπια και υπονόμους.

Εκείνο που γνωρίζει είναι μυστικά που πρέπει να ειπωθούν, έτσι τα λέει στα φρεάτια των ομβρίων για να οδηγηθούν στη θάλασσα, σαν ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι που θα μείνει κλειστό για πάντα.

"Σ' αυτήν την πόλη ο καθένας ζει τον εφιάλτη του. Κι όλοι μαζί τον ίδιο", είπε σε ένα υπόγειο όρυγμα τόσο ψιθυριστά, ώστε κανείς άλλος δεν κατάφερε να ακούσει.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

ΡΩΤΗΣΕ ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ

Ο αδύναμος ήλιος της φθινοπωρινής ισημερίας μάταια προσπαθεί να διαλύσει το αειθαλές σκοτάδι. Σμήνη από κοράκια πετούν σε σχηματισμό πάνω από βοσκοτόπια, χωράφια από κολοκύθες και δρύινα βαρέλια, αναζητώντας το σκιάχτρο του φθινοπώρου ντυμένο με κουρέλια και παραγεμισμένο με άχυρο.

Στην άκρη της περίφραξης, το σκιάχτρο κροταλίζει μια προειδοποίηση: μετασχηματισμοί, μεταφορές, σύμβολα και τέχνες που προέρχονται από τα σκουπίδια της ζωής κι από επεξεργασμένα απομεινάρια μνήμης, σαν αποκόμματα λέξεων κατρακυλούν στους λόφους. Και καθώς τα σύννεφα συγκλίνουν σκοτεινιάζοντας το φως με καταιγίδα και πέφτουν οι σκιές, κοράκια και ρακούν εξαφανίζουν κάθε φρούτο από τα δέντρα.

Ρώτησε το σκιάχτρο, αν και δεν θα σου πει. Το σκιάχτρο κρατά τα πάντα για τον εαυτό του, τα οικογενειακά μυστικά πρέπει να μένουν στο σκοτάδι.

Βασιλική Δραγούνη

AUTUMN WEEK

ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ

Αυτό που δεν ήθελαν με τίποτα ήταν το χρώμα, το χρώμα ήταν κάτι ύποπτο, κάτι από το παρελθόν, εκτός από τις λίγες εβδομάδες της άνοιξης, όπου ακόμη και η έρημος κλείνει το μάτι  γοητευτικά. Τότε ήταν ασφαλές γι αυτούς να μεταμφιέζονται σε χωράφια παπαρούνας.

Αν και, ως γνωστόν, η μιμητική φύση της επιθυμίας οδηγεί σε σύγκρουση, στη συγκεκριμένη περίπτωση η επιθυμία τους να γίνουν ένα με τη φύση και να εξαφανιστούν ήσυχα πίσω από τα σιωπηλά μυστικά της έγινε το καλύτερο καμουφλάζ επιβίωσης.

Μπορούν να γίνουν οτιδήποτε θελήσουν, επιτέλους! Σωροί από φύλλα, φθινοπωρινές κολοκύθες, χειμωνιάτικα κούτσουρα, νεκρά χόρτα, άνυδρες έρημοι, ακόμα και χιόνι. Για να μην αναφέρουμε την τελευταία λέξη της μόδας, τη νύχτα. Η νύχτα φοριέται πολύ αυτές τις μέρες.

Βασιλική Δραγούνη

15η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ

15η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ 2019
PROJECT INTERNATIONAL OF IDEOPNOON 2019-2020

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΤΡΙΑΝΤΗ

ΑΓΑΠΗΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Ω, Αγαπημένη μου,

Είσαι μια χώρα αστεριών

μέσα σε μια χώρα σκοταδιών

Είσαι μια χώρα πίστης

μέσα σε μια χώρα παλιανθρωπιάς

Είσαι μια χώρα ατρόμητη

μέσα σε μια χώρα χαχόλων

Είσαι μια χώρα καθαρή

μέσα σε μια χώρα χυδαίων

Είσαι μια χώρα λέξεων

μέσα σε μια χώρα άλαλων

Είσαι μια χώρα δακρύων

μέσα σε μια χώρα ευτυχίας

Ω, Αγαπημένη μου,

Είσαι μια χώρα με θάλασσες

μέσα σε μια στέρφα χώρα

Είσαι μια χώρα με ήλιους

μέσα σε μια χώρα με πάγους

Είσαι μια χώρα με στράτες

μέσα μια χώρα με κλουβιά

Είσαι μια χώρα με λουλούδια

μέσα σε μια χώρα με σκιάχτρα

Είσαι μια χώρα που γιορτάζει

μέσα σε μια χώρα που φθονεί

Ω, Αγαπημένη μου,

Είσαι η χώρα μου

μέσα στη χώρα της Ανάγκης.

Χριστόφορος Τριάντης

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 40x60cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΘΡΗΝΕΙ

Όταν

τα δέντρα πεθαίνουν

και το πράσινο

παίρνει μια όψη

πένθιμου απολογισμού

όταν

η γη ψηλαφίζει τις πληγές της

και το χώμα γερνάει

μέσα σε μια νύχτα

όταν

ο ουρανός ασφυκτιά

κι ο καπνός

απλώνεται ολοένα

κι ανεβαίνει ψηλά

σαν την κραυγή

του απελπισμένου

όταν

ο άνεμος

κουβαλάει στην πλάτη

το στίγμα της συμφοράς

όταν 

η ζωή

στην άκρη της θάλασσας

εκλιπαρεί

για μια στάλα νερό

όταν 

η σιωπή γίνεται ένα με τις σκιές

που περιδιαβαίνουν τα ερείπια

για να συλλέξουν

σε πλαστικούς

αδιαφανείς σάκους

καρβουνιασμένα τεκμήρια

προηγούμενης παρουσίας

όταν

τα πουλιά φεύγουν μακριά

τινάζοντας

τα καψαλισμένα φτερά τους

όταν

οι συνειδήσεις

των απλών ανθρώπων

καταγράφουν

με ανεξίτηλα γράμματα

στη μνήμη

την ημέρα της οδύνης

τότε

ένας άγγελος θρηνεί

πάνω από τα χαλάσματα

του χρόνου.

Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 50x70cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΣΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗ

ΧΛΩΜΑ ΔΩΜΑΤΙΑ

Σε χλωμά δωμάτια μοναξιάς
ερωτοτροπούν όλοι οι δαίμονες
με τις μάγισσες της ζωής μας
σιγομιλώντας με αποκηρυγμένους στίχους
καταραμένων ποιητών.
Στον θολό καθρέφτη
μια ραγισμένη στην όψη αγία
σκορπά μαραμένα ρόδα
και αγγελτήρια θανάτου
αυτόχειρων ερώτων
την ώρα που μνήμες μαυροφόρες
ξερνούν αρώματα λεβάντας
και ένας έκπτωτος άγγελος
κλαίει στο βουβό σκοτάδι.
Κι εγώ, μέσα στο μωβ της απουσίας
ζω ακόμα έναν μικρό θάνατο
λίγο πριν γίνω μια αστραπή στην προσμονή.

Τάσος Σταυρακέλης

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 40x60cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΣΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗ

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΑΡΜΑΤΑ

Με λυπημένες κραυγές
οι μοναξιές ζευγαρώνουν
την ώρα που ονειροθύτες
διαδηλώνουν άγνωστα αιτήματά τους
σε ουτοπικές επάλξεις.
Πάνω από σύραγγες
που βολτάρουν πιασμένες απ' το χέρι
οι λύπες με τις χαρές,
αταίριαστα ζευγάρια του σκότους.

Λόγια και πράξεις βάλτωσαν τώρα
στην ελώδη ουσία του ποτέ
την ώρα που ο ποιητής
απελευθερώνει τα άρματά του.
Άρματα θλιμμένα στα σύννεφα,
περιπλανόμενοι καταραμένοι.

Και εκεί παραδίπλα
στον συγκλονισμό των συναισθημάτων
κάποιος κρατιέται απ' τον Θεό.
Κάποιος απ' του Έρωτα τα χείλη
και κάποιος απ' της Αγάπης
τα σπασμένα τα φτερά.

Τάσος Σταυρακέλης

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Τρίπτυχο: Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 30x40cm/30x40cm/30x40cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΣΙΣΗΣ ΣΙΑΚΑΒΑΡΑ

ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟ

Σκιές, αναιμική βροχή και δηλητήρια.
Έτσι είχαμε μάθει
μέχρι που τα χέρια του Θεού
με οξύ μας ξέπλυναν.
Στεγνώσαμε απλωμένοι
πάνω στα τεντωμένα χέρια μας
έγιναν συρματόσχοινα
δένοντας κόμπο την συνύπαρξη
στο ατελεύτητο.
Στα εύθραυστα χαρτιά μας
συντάσσω πράξη αυτοδήλωσης

Είμαι

το Εσύ

μέσα μου.

Τώρα ζούμε στις ακτίνες
των ανακλάσεών μας
με αποστειρωμένες καρωτίδες.
Ο ουρανός σηκώνεται ψηλότερα
γιατί στη γη περίσσευε
ο καρδιακός σπασμός μας.

Η γραμμή της ζωής μου
στην ανοιχτή παλάμη σου.

Σίση Σιακαβάρα

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 40x60cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΔΑΝΕΖΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Αφιερωμένο στον άγγελο
που μέσα μου φύλαξα
στην ψυχή των κριμάτων.

Είχε χαμόγελο φτιαχτό,
από πούδρα θανάσιμα λευκή
και στα χείλη κραγιόν
τη σκουριά των κερμάτων.

Στο μακιγιάζ το γοτθικό
είχε συνήθως κρυμμένο
ένα κρότο που σώπασε,
ένα δάκρυ δειλό
ένα βλέμμα κενό
κι' ένα φτερούγισμα
που κόπασε...

Nίκος Δανέζης

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Δίπτυχο: Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 30x40cm/30x40cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΔΡΑΓΟΥΝΗ

ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ

Διάκριση Εικαστικού Experimental Project "Poetry in Side" Interaction of Arts, Σεπτέμβριος 2019

Σήμερα θα φορέσω το κόκκινο φόρεμα, το κεντημένο

με αραχνοΰφαντες ψευδαισθήσεις.

Αιμάτινοι επίδεσμοι

στο μέρος που έχει τα μανίκια,

γύρω απ' τα χέρια, που διαμόρφωσαν

το σχήμα της ζωής μου.

Τα μικροσκοπικά κουμπιά του δίνουν μάχη

να κρατηθούν στις κουμπότρυπες.

Στο μέρος της καρδιάς, ένας λεκές ανεξίτηλος

-ελάχιστο κομμάτι του τίποτα

που στιγματίζει τη μνήμη.

Τελικά, δεν μου αρέσει αυτό το φόρεμα.

Από την Ποιητική Συλλογή "Σελήνη στον Σκορπιό"

(Αθήνα: Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2018) 

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 40x60cm)

EXPERIMENTAL POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS

ΠΟΙΗΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΔΡΑΓΟΥΝΗ

ΑΓΓΕΛΟΣ

Ο Άγγελος μου έδειξε πώς να κρατήσω

ένα φύλλο από χλωρό γρασίδι

για να το κάνω να σφυρίξει.

Έχω ένα ταλέντο τώρα.

Μπορώ να φτιάξω μουσική από τα φύλλα.

Περιστρεφόμαστε αμίλητοι στις κούνιες

κι όσον αφορά το αντίο

θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή.

Το αύριο δεν είναι εδώ ακόμα.

Το περιμένουμε στο σούρουπο.

"Άγγελε, θα μου λείψεις...

Άγγελε, θα με θυμάσαι;"

Αγγίζουμε τα γόνατά μας καθισμένοι  

στο τελευταίο από τα τρία σκαλοπάτια

μπροστά από την ξύλινη, κλειδωμένη πόρτα.

Ένας από εμάς πρέπει να φύγει.

Είμαστε μόνο επτά χρονών.

Βασιλική Δραγούνη

Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη

(Λάδι σε καμβά - Μικτή τεχνική - 40x60cm)