ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη
και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
******
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
πού με πιτσίλιζαν·τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
Artwork: Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας, 1938
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΚΑΘΕ ΦΕΓΓΑΡΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙ
Και η Μαρία Νεφέλη:
Κάθε φεγγάρι ομολογεί και μες στα δέντρα κρύβεται
μην και το καταλάβεις
έχεις αναστατώσει τόσο τους καιρούς που μήτε ο ίδιος ξέρεις
από πού το μήνυμα θα λάβεις.
Εσύ ‘σαι ο ένας απ’ αυτούς που του ‘δωσαν χαρτί μεγάλο
για να γράψει και δεν έστερξε την πέννα του να πιάσει
που του ‘ρθε η τύχη σαν λακκάκι μες στο μάγουλο και που
δεν είπε μπάρεμ να χαμογελάσει.
Εσύ ‘σαι αυτός που του ‘ριξαν το δίχτυ μέσα στο
λουτρό
να τον σκοτώσουν μα κρατάει μες στο βασίλειο του ακόμη
που σπρώχνει την αγάπη απ’ το παράθυρο κι ύστερα κλαίγεται
και λέει ότι τον αδικούν οι νόμοι.
Κάθε φεγγάρι ομολογεί κι εσύ κάνεις πως τάχα δεν
καταλαβαίνεις.
Ξέρεις ότι φορείς τον ήλιο – και ότι πριν εκείνο κατέβει εσύ
ανεβαίνεις.
Δίνε δωρεάν το χρόνο
αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια.
Artwork: Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ
Ο Αντιφωνητής λέει:
Πέσαν στον ύπνο οι βλάστημοι και να: βρήκε το θάρρος
το φεγγάρι μας να ξεμυτίσει.
Μίλησε πάλι το βουνό
ιερές ακατανόητες έλξεις
από φύλλο σε φύλλο
το ελαφάκι του νερού και η κάππαρη.
Με το πλάι σταματημένα και αποκοιμισμένα
τ’ άλογα πανύψηλα
και κάτου ως πέρα η μισή κοιλάδα στ’ άσπρα.
Θάρρος. Τώρα.
Είναι η στιγμή
να βγεις Θεέ μου από την αφάνεια.
Σε λουτήρες μέσα με πλακάκια λεία ωραίες γυναίκες
γέρνοντας μες στους υδρατμούς
σημειώνουν την απόκλιση: ο πλανήτης φεύγει.
Θα φανεί το κέλυφος γεμάτο τρύπες
μαύρες και αστραπές και αργά
θα γυρίσει ο άνθρωπος από το μέσα μέρος
εωσότου ολότελα χαθεί.
Θάρρος. Τώρα.
Την ηδονή να σώσω καν Θεέ μου.
Δώσε μου το εγχειρίδιο.
Είναι αγένεια
να κάνεις του Χάρου χειροφιλήματα.
Artwork: Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ;
Μαρία Νεφέλη: Έχω σηκώσει
χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα
και τα δαιμονικά του κόσμου
τούτου.
Έχω πει στην αγάπη "γιατί"
και την έχω κυλήσει στο
πάτωμα.
Έγιναν οι πόλεμοι και
ξανάγιναν
και δεν έμεινε ούτ' ένα
κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματά μας
και να το λησμονήσουμε.
Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε;
Δικαστές, παπάδες,
χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας;
Αντιφωνητής: Έχω σηκώσει χέρι
καταπάνου στα
δαιμονικά του κόσμου τ'
ανεξόρκιστα
κι από το μέρος το άρρωστο
γυρίστηκα
στον ήλιο και στο φως
αυτοεξορίστηκα!
Μαρία Νεφέλη: Κι απ' τις
φουρτούνες τις πολλές γυρίστηκα
μες στους ανθρώπους
αυτοεξορίστηκα!
Artwork: Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΑ
Αντιφωνητής: Παντού την
είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.
Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια
και μια παλιά γκαμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.
Καπνίζει
αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή κι ωραία. Μ' αν της μιλάς
ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ'
ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι
εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ και
δεν της πήρα τίποτα.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΤΗ ΛΥΠΗ ΤΗΝΕ ΛΕΝΕ ΛΑΜΠΟΥΣΑ
Και ο Αντιφωνητής:
εωσότου η μαύρη θάλασσα
φανεί
κι επάνω της ανάψουν σαν
βεγγαλικά τα τρία μου άστρα!
Όλα μία σταγόνα
ομορφιάς τρεμάμενη στα
τσίνορα·
μία λύπη διάφανη σαν θως
κρεμάμενος από τον ουρανό
με απέραντη ορατότητα
όπου τα πάντα γίνονται
ξεγίνονται
γονατίζει ο Χάρος και
ξανασηκώνεται πιο δυνατός
και πάλι πέφτει ανίσχυρος
βυθίζεται στα βάραθρα.
Μόνη της η σταγόνα σθεναρή
πάνω απ' τα βάραθρα.
Στο χωριό της γλώσσας μου τη
Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα.
Artwork: Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
L’ IMESPRIMIBILE NULLA
Είσαι ωραία σαν φυσικό φαινόμενο
σ' ό,τι μέσα σου οδηγεί στο χέλι και στον αγριόγατο·
είσαι η νεροποντή μέσα στις πολυκατοικίες
η θεόπεμπτη διακοπή του ρεύματος·
η αστρολογία θα προσέξει το κρεβάτι σου
και θα στηρίξει τα προγνωστικά της στην απελπισία σου·
είσαι ωραία σαν απελπισία
σαν τη ζωγραφική που απεχθάνονται οι αστοί
και θα την αγοράσουν μεθαύριο με δισεκατομμύρια.
Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα
κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει
μάταια μην ψάχνεις.
Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα.
Υπερούσιος πας ενώ πάνω από το κεφάλι σου
απλώνεται ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
Ω μουσική ω Κυριακή συννεφιασμένη.
Artwork: Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Αλλού είναι ο θάνατος.
Κεραυνός οιακίζει.
Εσείς άνθρωποι θα χαθείτε
το χτένι μες στο χέρι σας θ' ακινητήσει ένα πρωί στον αέρα
κι ο καθρέφτης θα δείξει την υποδόρια υφή
των ιστών όπου ο χρόνος
όπως έντομο σε απελπισία παγιδεύτηκε.
Αλλού είναι ο θάνατος.
Μη μ' αφήνετε να τρέξω γιατί θα χαθώ.
Δεν μου δόθηκε η χάρη να κλάψω αλλά φοβάμαι.
Δεν έχω συγγενείς
απ' όλη μου τη ζωή
προσπάθησα να φτιάξω μια πετρώδη νεότητα.
Γέμισα τον έρωτα σταυρούς.
Η Λύπη ομορφαίνει
επειδή της μοιάζουμε.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΚΑΘΕ ΚΑΙΡΟΣ
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα
υπάρχει μία ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.
Μακριά μέσα στ' απώτατα βάθη του Αμνού
ο πόλεμος συνεχίζεται.
Και ο Αντιφωνητής:
άλλοι με τις κοινωνικές τους
θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια
Κάθε καιρός κι η Ελένη του.
Από τον στοχασμό σου πήζει ο ήλιος μες στο ρόδι κι ευφραίνεται.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ο ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ
Και ο Αντιφωνητής:
Α τι ωραία να 'σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις η όχι τίποτε
Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι· με γενναιοδωρία· σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν' απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Η ΝΕΦΕΛΗ
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Μέρα τη μέρα ζω - που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Το 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ' άλλο μου τα ισιώνει
Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη
και να 'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα "εθνικά ιδεώδη".
Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που
δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης
Δεν πα' να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους
ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους
Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο
και μόνο εγώ που σ' αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο.
Έτσι που αν στ' αλήθεια ο
έρωτας είναι καταπώς λεν "κοινός διαιρέτης"
εγώ θα πρέπει να 'μαι η Μαρία Νεφέλη κι εσύ φευ ο Νεφεληγερέτης.
Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία.
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ
Και ο Αντιφωνητής:
Ό,τι να δεις - καλώς το βλέπεις
αρκεί να 'ναι: Αναγγελία.
Το ελάχιστο νέφος ουριοδρομώντας η Σελήνη
των δέντρων ο αλιγάτορας
και η σκυθρωπή των λιμνοθαλασσών γαλήνη
με το πατ-πατ το μακρινό της γκαζομηχανής
αν ο κόσμος μια για πάντα ειπώθηκε: Αναγγελία.
Ποίηση ω Αγία μου - συγχώρεσέ με
αλλ' ανάγκη να μείνω ζωντανός
να περάσω από την άλλην όχθη·
οτιδήποτε θα 'ναι προτιμότερο
παρά η αργή δολοφονία μου από το παρελθόν.
Κι αν απάνω μου μείνει ανεξάλειπτη
κάθε λαίλαπα σαν εγκαυστική
θα' ρθει το πλήρωμα των ημερών
βουστροφηδόν θα εξαφανίσω τον εαυτό μου.
Εξόν κι αν μήτε αυτός υπάρχει
αν στα βάθη μέσα των ωκεανών
βυθίζοντας οι μέρες οι ξανθές πήραν μαζί τους
μια για πάντα το είδωλο
το Φωτόδεντρο
με τους χίλιους εκτυφλωτικούς των πουλιών σχίστες
και τους Μήνες ολόγυρα στις μύτες των ποδιών
συλλέγοντας μες στην ποδιά τους
κρόκους μικρούς γυρίνους των αιθέρων.
Είναι που οι άνθρωποι δεν το θελήσανε ειδαλλιώς...
Artwork: Vincent Van Gogh "Willows at Sunset", 1888
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Ροές της θάλασσας κι εσείς
των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!
απ' τα νερά της νύχτας τ' ουρανού κοιτάξετε
πως ανεβαίνω
αμφίκυρτη
σαν τη νέα Σελήνη
και σταλάζοντας αίματα.
Ποιητή τζιτζίκι μου εγκαταλειμμένο
μεσημέρι δεν έχει πια κανείς·
σβήσε την Αττική κι έλα κοντά μου.
Θα σε πάω στο δάσος των ανθρώπων
και θα σου χορέψω γυμνή με ταμ ταμ και προσωπίδες
και θα σου δοθώ μέσα σε βρυχηθμούς και ουρλιάσματα.
Θα σου δείξω τον άνθρωπο Baobab
και τον άνθρωπο Phagus Carnamenti
τη γερόντισσα Cimmulius και το σόι της όλο
το σαρακοφαγωμένο απ' τα παράσιτα·
θα σου δείξω τον άντρα Bumbacarao Uncarabo
τη γυναίκα του Ibou-Ibou
και τα παραμορφωμένα τέκνα τους
τα μανιταρόσκυλα
τον Cingua Banga και την Iguana Brescus.
Μη φοβάσαι
με το χέρι μπροστά καθώς φανός θυέλλης
θα σε οδηγήσω
και θα σου χιμήξω·
τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου.
Κολάζ: Οδυσσέας Ελύτης
"Το Μήνυμα", 1968
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΛΑΜΠΟΥΣΑ
Μαρία Νεφέλη. Η Λύπη
ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα.
Την αλήθεια την "φτιάχνει" κανείς ακριβώς όπως
φτιάχνει και το ψέμα.
***
Η
Μαρία Νεφέλη είναι σκηνικό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. Δημοσιεύθηκε το 1978, ένα χρόνο πριν από την βράβευσή του με το Νόμπελ
Λογοτεχνίας.
Η ποιητική συλλογή διαρθρώνεται σε τρία μέρη και έχει μορφή διαλογική,
στήνοντας μια υπερφυσική συνομιλία ανάμεσα στην Μαρία Νεφέλη και
τον Αντιφωνητή, που δανείζει τη φωνή του στον ίδιο τον ποιητή.
Πλασμένη από το υπερβατικό υλικό των περισσότερων γυναικείων μορφών που
κατοικούν την ποίηση του Ελύτη, η αχρονική Μαρία Νεφέλη προσωποποιεί
την αιώνια δυνατότητα του κόσμου να αποδράσει από τον εαυτό του προς μία
νέα διάφανη πραγματικότητα.
Επιστρέφοντας στον λυρισμό και τον αισθησιασμό των πρώτων χρόνων
ο Ελύτης συμπυκνώνει εδώ, όπως και σε όλα τα έργα της όψιμης περιόδου
του, εκείνη την ποιητική ιδέα που αντιλαμβανόταν ως "μεταφυσική του
φωτός".
Artwork: "La Vergine con Bambino, San Giovanni e un Angelo" di Sandro Botticelli dipinto del 1490, dettaglio.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΕΔΕΜ
Είναι ένα παράξενο καλοκαίρι.
Ας αντικρίσουμε ό,τι υπάρχει στην άλλη όχθη του ουρανού
όσο ο αέρας είναι χρυσός και οι μέρες μεγάλες
κι ο χρόνος κυλά αβίαστα σε διάφανες κλεψύδρες
κι ελίσσεται σαν φίδι συγκεντρώνοντας το πρόσφορο έδαφος
καθώς γλιστρά ανάμεσα
στους καρδιακούς παλμούς της ώρας.
Έλα, σκιά μου,
είναι ένα φωτεινό αστείο το πρωί.
Ας ακολουθήσουμε του ήλιου τη σκουριά στην εσχατιά της
μέρας.
Ας αναζητήσουμε μια ερημιά
στις ανασκαφές κάποιας ουτοπικής Εδέμ
πίσω από αυτό το μπλε,
μακριά από τη χαλασμένη όψη των πραγμάτων.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΤΑ ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ ΑΝΑΜΕΣΑ
Οι σε βάθος καταδύσεις
στα ναυάγια της λογικής
αδυνατούν να παραβιάσουν
το άσυλο του ακαταλόγιστου.
Τα φθαρμένα σημεία
υποδόριας στίξης
δεν ευνοούν τοποθετήσεις
εκ των υστέρων ανώφελες.
Ασήμαντες λέξεις στήνουν χορούς
κατρακυλώντας με άλματα
στα αβάσταχτα ανάμεσα
γης και αέρα.
Είναι το ακαταλόγιστο
ζιζάνιο διψασμένο
που καίγεται στον ήλιο
όλη μέρα.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΤΟ ΙΧΝΟΣ
Κοίτα τι έχει κάνει η θάλασσα:
εκείνες τις γραμμές σκιάς
που εξοστράκισε το φως σε ραβδωτά μοτίβα,
σαν σήματα ευανάγνωστα
πάνω στης μνήμης μας την πέτρα,
επέστρεψε να τις αλλάξει πάλι
σβήνοντας κάθε αγγίγματος το ίχνος.
"Δικό μου είναι", ισχυρίζεται η θάλασσα
και επιστρέφει γι' άλλη μια φορά
σαρώνοντας την άμμο της ζωής μας,
σκορπίζοντας την τέφρα,
χαράζοντας κάθε πληγή-σκιά
γραφή βαθιά σε πέτρα
πάνω εύθραυστη.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΧΑΜΕΝΗ ΙΘΑΚΗ
Τι να φανερώσει άλλο η απόσταση
όταν η στάχτη είναι ό,τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά;
Μήπως τις απρόβλεπτες διαδρομές
που ιχνογραφούνται με φόντο το σκοτάδι;
Τα απροσδόκητα και διάσπαρτα εμπόδια
που συνθέτουν τα μονοπάτια της δυστοπίας;
Ή το παρατεταμένο αίσθημα του μετέωρου
που αιωρείται στους λαβύρινθους του αμείλικτου τοπίου;
Οι αμήχανες ανάσες μας παλινδρομούν
ανάμεσα στην αμφιβολία και την αγανάκτηση.
Τα ίχνη μας συνθέτουν αδιέξοδα
πάνω στις βραχώδεις εκτάσεις της πραγματικότητας.
Και η μελαγχολία της ματαίωσης ιχνηλατεί
τα σύμβολα του νόστου μιας χαμένης Ιθάκης
αγνοώντας την ύπαρξη της επιλεκτικής λήθης
που διακριτικά περιμένει στη γωνία.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΕΦΗΜΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ
Καλοκαίρι τώρα
κι όλα ακέραια στο ημίφως
που τέμνει αδιάκοπα
τα σκοτεινά παράθυρα του χθες
απ’ όπου οι θλίψεις ατενίζουν
τις στιγμές.
Κι όλα τα δέντρα
πληγώνονται στον τοίχο
κι ο τυφλός άνεμος σκορπίζει
την εφήμερη στιγμή
μα οι στάχτες
είναι πάντα εκεί.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΟΙ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΘΛΙΜΜΕΝΩΝ ΔΩΜΑΤΙΩΝ
Εδώ είμαστε και σήμερα, περιπλανώμενοι,
σαν σύννεφα βροχής μέσα από σκοτεινά δέντρα.
Το κόκκινο φεγγάρι είναι ήδη
ψηλά στον ουρανό. Νομίζω μας ακολουθεί.
Παρόλο που είναι φωτεινό,
ο πόνος ανεμίζει ακόμη μεσίστιος.
Ας κρατηθούμε από τα χέρια
αποδεχόμενοι τη δύναμη της συνύπαρξης.
Ας εμείνουμε στον αδιάλειπτο χαρακτήρα της
αναζήτησης
αποδεχόμενοι την ευθύνη της απώλειας.
Οι ηττημένοι των καθημερινών γεγονότων
χρεώθηκαν ήδη στην αθανασία
και οι αυτοεξόριστοι των θλιμμένων δωματίων
αναζητούν το κουράγιο της αιωνιότητας
ανάμεσα σ' αυτά τα δέντρα
που σκουριάζουν από θλίψη.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Άτρωτα άκρα βυθισμένα στις φλόγες
που αποκορυφώνονται και πνίγονται στην τέφρα
διαγράφουν μία νέα εποχή
στις παρυφές της στέρεας γης.
Οι άνεμοι αναστενάζουν
σαρώνοντας με τις κινήσεις τους
τη σύνταξη του τοπίου.
Οι αδηφάγες μέρες
δεν ανοίγουν πια τα μάτια
προς τον ήλιο
καθώς καπνοί, ως επικοί ανεμοστρόβιλοι
περιτυλίγουν με αέρα τη φωτιά
σαν τους Ομηρικούς θεούς ανεξιχνίαστοι
και ανικανοποίητοι.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ
Σαν σε μια χώρα χωρίς ακτογραμμή
είναι το ίδιο δύσκολο κι εδώ να αναζητήσω
οδηγίες για τοποθεσίες
που σηματοδοτούνται από καμένα δέντρα.
Αυτό που λάμπει πάνω από τον ποταμό
κάθε καλοκαίρι
ακίνητο, κενό και μόνο,
έχει το δικό του φεγγάρι.
Το νερό κάτω απ' τη γέφυρα
είναι απασχολημένο ακόμα.
Το παρακολουθώ για λίγο.
Ακούω την αναπνοή μου.
Αφουγκράζομαι τα βήματά μου
σαν να ήταν ψίθυροι
από ένα βιβλίο χρησμών.
Βασιλική Δραγούνη
