ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ;

 

Γιατί αυτά τα λόγια ακόμα επιμένουν

μετά από τόσα χρόνια στο συρτάρι εδώ

σαν παραπεταμένα αναμνηστικά;

Γιατί να επιστρέψω σε αυτά;

Είναι μια απροσδόκητη ενηλικίωσης γροθιά.

Είναι η ανάσα μεταξύ σκέψης και πράξης.

Τα τόσα ανείπωτα που θα μπορούσαν να προκύψουν

πριν βεβαιότητα και περιστάσεις παρασύρουν αποφάσεις.

Είναι σχέδια που δεν ευοδώθηκαν ποτέ

και πιθανότητες ανεκδιήγητες.

Είναι ένα όραμα του Εαυτού

πριν γίνει ο Εαυτός συγκεκριμένος.

Η αφέλειά τους αποστρέφει όσο συναρπάζει

καθώς με φέρνει πίσω στο όραμά τους.

Πιστεύω σοβαρά ότι μπορώ να ξεκινήσω από αυτά;

Θα ήθελα, ακόμα κι αν μπορούσα,

γνωρίζοντας πού θα οδηγήσουν τελικά;

Γιατί αυτά τα λόγια ακόμα επιμένουν στο συρτάρι εδώ

μετά από τόσα χρόνια,

με λέξεις σκονισμένες που σπάνε σαν ειδώλια

σαν μια σιωπή που κρέμεται πυκνή 

σε μια μετά-ηχώ;

 

Βασιλική Δραγούνη