ΑΠΙΣΤΗ ΛΟΓΧΗ

 

Μεγαλειώδης αυταπάτη της αφθαρσίας, στάσου δίπλα μου

έξω από τα τείχη της γειτονικής μας Τροίας.

Το δυνατό σου δόρυ από εξαγριωμένο μέταλλο

προς τον θωρακισμένο Αχιλλέα εκτόξευσες

συγκεντρωμένο σε αγωνιώδη λάμψη.

Το μαλακό το μέρος του λαιμού του στόχευσες

μα λοξοδρόμησες, ανάβλυσες στην άκρη.

 

Άπιστη λόγχη, στο σκληρό πέτρινο χώμα

σιώπησε τη μοίρα που ρευστοποιεί το πέλμα του,

εμπόδισε το ηρωικό του τρέξιμο γύρω απ’ τα τείχη.

Όνειδος, που ακόμα πολιορκείς την πόλη μας

σαν αιματοβαμμένη τάφρος,

μεγαλειώδης αυταπάτη της αφθαρσίας,

ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ σε εσένα.

 

Βασιλική Δραγούνη