ΕΞΟΡΙΣΤΗ ΘΕΑ

 

Το φάντασμά της με το φως της μέρας

σκιάζει τζάμια και περβάζια

τόσο διακριτικά που δεν θα το έβλεπες ποτέ.

Κι όμως, νιώθεις την παρουσία της

στο σπίτι και στους λόφους,

το δίχτυ της ευγένειας πέρα απ’ τη θάλασσα,

το αστέρι που δεν είναι σε θέση

να την οδηγήσει σπίτι.

Εξόριστη θεά, που δεν μπορεί να λησμονήσει

τη γενέτειρά της,

τόσο μακρινή και ανεπανόρθωτη.

Η ανάσα της κουνάει τις δαντέλες

της κουρτίνας στο παράθυρο

με την πόρτα μισάνοιχτη.

Το άγγιγμά της ελαφρύ.

Το πρόσωπό της αόρατο.

 

Βασιλική Δραγούνη