ΠΡΟΣΧΕΔΙΑ

Συνήθιζα να πετώ τα προσχέδια

αν δεν με ενθουσίαζαν

-πάντα γραμμένα με μολύβι,

ποτέ μελάνι.

Με πολλή επιφυλακτικότητα να μοιραστώ

και απροθυμία να κρατήσω

όλες τις ατέλειες

των προσπαθειών μου.

Και με τον κάδο των αχρήστων

ξέχειλο από σκέψεις,

σαν στρατιές μυρμηγκιών στην πορεία τους

σε χώρους υγειονομικής ταφής.

Πατώ το "save" πιο συχνά τώρα

αλλά αυτός ο παλιός πειρασμός

είναι ακόμη εκεί.

Κι αν δεν είναι τέλειο...

Τώρα, λέω, μοιράσου το ούτως ή άλλως,

λειαίνοντας μονάχα λίγο

τις αιχμηρές γωνίες

των ακατέργαστων σχεδίων μου.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΥΜΠΑΝ (Cosmos: Part 4)

Πύρινες εκρήξεις

γαλαξιακών άστρων

απόκοσμα τοπία

και ηφαιστειακοί κρατήρες.

Εκρηκτικές φλόγες

υψηλών βαθμών

κινούμενα σύννεφα μεθανίου

και παγωμένα ρεύματα.

Μπλε βαθύτερο των ουρανών της Γης

αμφισβητήσιμη διαβίωση

αμέτρητες θεωρίες

και εξερευνήσεις πλανητικών τερέν.

Εκατοντάδες χιλιάδες τροχιές

δισεκατομμυρίων χρόνων

ξύλινα δαχτυλίδια του Δέντρου της Ζωής

γύρω από τις ουράνιες σφαίρες μου.

Είμαι το Σύμπαν.

Βασιλική Δραγούνη

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ (New Age: Part 3)

Κυλά από τον ουρανό στη γη
συντρίβοντας σπίτια και ανθρώπους.
Ουράνιος τροχός καταφθάνει από το Άπειρο
σε μονοπάτι από σπασμένα τούβλα
-κάποτε ανθρώπινες κατοικίες,
τώρα χαλάσματα.

Πού είναι οι άνθρωποι;
Κάτω από τις ηλιακές ρόδες συνθλιμμένοι.
Ποιος έστειλε αυτόν
τον πολλαπλής διάστασης φλεγόμενο κύκλο
στον πλανήτη Γη
καταστρέφοντας τα πάντα,
μέχρι τα σωματίδια της σκόνης
να χαθούν στον άνεμο;

Δεν υπάρχει πια ζωή εδώ
ή οπουδήποτε αλλού, 
μόνο ένας ουράνιος τροχός
που κυλά ακατάπαυστα.
Χρωματιστός
-σαν ένα κοχύλι πολλαπλών φασμάτων-
από τα αδιάλυτα κατάλοιπα ιριδίου
του απώτερου διαστήματος.

Πολεμικά διαστημόπλοια τον αναχαιτίζουν
χωρίς ανάσχεση
το καθένα, χτυπημένο από πύρινα,
διαστημικά βέλη,
διασκορπίζεται φλεγόμενο
και η συνθλιπτική μάχη συνεχίζεται αμείωτη
με απώλειες που μαθεύτηκαν
στη Νέα Εποχή.

Οι άνδρες όλοι σκοτώθηκαν,
οι γυναίκες έμειναν αλώβητες
και η Οδύσσεια, η κόρη του Διαστήματος
γυρίζει τον τροχό ξανά.


Βασιλική Δραγούνη

ΑΒΑΤΑΡ (Avatar: Part 2)

Σε μιαν άλλη ζωή, ίσως,

ξαναγεννημένη από τις στάχτες

της παρούσας,

σαν αναφλεγόμενος σπινθήρας

μέσα στο οξυγόνο

κάποιας ευρύτερης διάστασης,

θα μπορούσες να 'σαι κάτι διαφορετικό

από ό,τι τώρα.

Θα μπορούσες,

αν δεν ήσουν αδυσώπητα δεμένος

στον τροχό του πεπρωμένου που γυρίζει

από συνήθεια,

χωρίς δικό του σχέδιο,

επαναλαμβάνοντας ατελείωτα σχήματα

σε κάθε ματωμένο δευτερόλεπτο

του άγνωστου προορισμού του.

Δεν θα μπορούσες όμως

χωρίς μία ψευδαίσθηση αθανασίας

ή μία ελπίδα διαφυγής

ή έστω μία σκάλα στα αστέρια,

να 'σαι αυτό που ήσουν πάντα

ως την εκστατική εσχάτη ώρα

-οποιοδήποτε άβαταρ

κι αν έχεις επιλέξει.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ (Metamorphosis: Part 1)

Ό,τι είσαι και θα εξακολουθήσεις να 'σαι,

μία παραλλαγή σε δύο θέματα

του προηγούμενου εαυτού σου.

Γιατί δεν υπάρχει καμία μεταμόρφωση

από άνθρωπο σε πλάσμα με κεραίες

και σύνθετα μάτια.

Καμία μεταμόσχευση πνεύματος

μέσα σε θλιβερά άβουλα

προπλάσματα πλαστελίνης.

Καμία υπερβατική σύνδεση

μεταξύ φυτών και πετρωμάτων.

Καμία μεταστοιχείωση μολύβδου σε χρυσό.

Ξεχωριστός και μόνος

χωρίς σύνδεση κι ελπίδα

για οτιδήποτε άλλο

αποδέξου αυτό που είσαι

κάτω από το συνεστιακό μικροσκόπιο σάρωσης

της ύπαρξης.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΣΙΓΚΙΝΟ ΤΡΟΠΑΙΟ

Στα όνειρά μας είμαστε στόχοι μαζί και βέλη

στο τόξο των ευσεβών μας πόθων

με την αγάπη τσίγκινο τρόπαιο

από τα χέρια κάποιου απρόσωπου ξένου.

Ο στόχος, ασαφής και δυσδιάκριτος

-όπως και ο φόβος των ατρόμητων.

Κάποιοι παραδίδονται αμαχητί

-δύσκολος, άλλωστε, λεκές το αίμα-

και κάποιοι άλλοι το τόξο θα τραβήξουν πίσω

με άψογη αποφασιστικότητα

κι αφού το βέλος τρεμοπαίξει, στο σημείο απελευθέρωσης,

θα στοχεύσουν τη θαμπή παράδοσή τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

        

Ναι, ας περπατήσουμε

πάνω στο νερό

-τα δάκτυλα των ποδιών να βυθίζονται ελαφρά

στις κορυφές των κυμάτων-

σαν αμυδρές φιγούρες που αργοσβήνουν

στην ακτογραμμή.

Ας σταθούμε πάνω από τα ζοφερά τοπία

θλιβερών ναυαγίων,

ας αγνοήσουμε τις αλισάχνες

των δακρύων,

τα βογκητά του ανέμου και τα άγρια μέτωπα

των βράχων.

Σίγουρα κάποια στιγμή θα φτάσουμε

-έστω και πνιγμένοι.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΣΚΟΠΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ

Μανιωδώς και ξέφρενα, κυνηγώντας την ουρά του,

το πλάσμα επιχειρεί να επιτεθεί στον εισβολέα του, τον εαυτό.

Το φτωχό δεν έχει μάθει ακόμη, όπως όλοι,

ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεφύγει

από το ίδιο του το σώμα.

Η μετακίνηση σε πιο οικεία κλίματα

δεν είχε καμία σημασία, καθώς η πολλά υποσχόμενη αναβάθμιση

υπολειπόταν της πραγματικής αλλαγής

και το είδωλό του στον καθρέφτη συνέχισε να είναι

μια συνάθροιση από τους ίδιους φόβους και μισές αλήθειες.

Γιατί κανείς δεν άπλωσε το χέρι να βοηθήσει

το φτωχό ανασφαλές πλάσμα

με αποτέλεσμα μόνιμη ζάλη και μια ξαφνική πτώση, ίσως,

λόγω εξάντλησης από το άσκοπο,

παράλογο κυνηγητό.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΔΕΙΑ

Φθίνουν παλιά οράματα

δαμάζονται απ' το χρόνο

και νέοι φόβοι ευδοκιμούν

σε ήσυχη απελπισία

χωρίς καμία βούληση

μες στην σκιά μιας ένδοξης

κουλτούρας, για την οποία ο καθείς

δηλώνει αθώος

σε μιαν ευθεία,

ακαθόριστη σιωπή.

Είναι εκεί.

Η πνιγηρή καταχνιά της σκόνης

στα στενά της ανέχειας

χαμογελά με νόημα στις συμπτώσεις

μιας πραγματικότητας αποσυντεθειμένης

που κάνει τις συμβατικές αναγκαιότητες

να ωχριούν μπροστά

στα όρια της απόγνωσης

και στη βαθιά, κλιμακούμενη απήχηση

της ένδειας.

Βασιλική Δραγούνη

ΘΑΛΑΜΟΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ

Υπάρχουν

μερικά πράγματα

σε αυτή τη ζωή

πιο θλιβερά

από την τελευταία γουλιά

του τελευταίου ποτηριού

από το τελευταίο μπουκάλι

φτηνού κρασιού.

Ο θάνατος είναι

ένα από αυτά.

Μια κηδεία είναι

ένα άλλο.

Αλλά μία επί μακρόν

συνεχιζόμενη κηδεία

μιας θλιβερής ζωής

τα ξεπερνάει όλα.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΘΛΙΨΗ

Η θλίψη πέφτει σαν καταχνιά τις νύχτες

όταν τα όνειρα μπερδεύονται και οι εικόνες ξεθωριάζουν

όταν ανακαλούνται οι λέξεις ως ευσεβείς πόθοι ή ψέματα

και η πραγματικότητα δεν καθρεφτίζει την αλήθεια

όταν οι διαθέσεις είναι κατασκευασμένες από νερό, για πνιγμό

ή για επιβίωση -αν κάποιος μπορεί να κολυμπήσει-

όταν η παρακμή δεν έχει τέλος και οι γκρεμοί είναι απόκρημνοι

-μια αιωνιότητα εκτείνεται ενδιάμεσα-

όταν οι αρκετά θλιβεροί για να αγαπήσουν

κάνουν τη θλίψη χίμαιρά τους

και γίνονται υπηρέτες της, αυτοί που της ανοίγουν

πόρτες και παράθυρα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΠΛΕ ΟΝΕΙΡΑ

Έχω ζήσει

μια ζωή αμφίβιου στον βυθό

του ωκεανού των μεσονύκτιων

μπλε ονείρων.

Η επιφάνεια

ξεθωριασμένη μνήμη εκτοπισμένου φωτός

και αιχμηρών αγκίστρων.

Δεν θα πιάσω το δόλωμα.

Θα βρω μόνο

το ρεύμα μου ανάμεσα απ' τα λείψανα

των τόπων όπου άλλοι

δεν τολμούν να πάνε.

"Απλά κολύμπησε", ο εσωτερικός εαυτός μου λέει.

"Απλά κολύμπησε."

Βασιλική Δραγούνη

ΑΫΠΝΙΑ

Η δίνη του νυχτερινού ανεμιστήρα

παίζει μουσική για φαντάσματα

κι οι μνήμες περιπλανώνται, όπως εγώ

πάνω σε σημειώσεις.

Αποφεύγω το φεγγάρι

αγνοώ τα αστέρια

καθώς γυρεύω καταφύγιο

στην πιο σκοτεινή γωνία της καρδιάς μου.

Πώς να αναγνωρίσω το φως

όταν τα μάτια δεν μπορούν να ανοίξουν;

νιώθω μια ζεστασιά στο πρόσωπό μου...

δεν μπορώ να πω... ίσως κάνω λάθος

αν ανοίξω τα μάτια στο σκοτάδι

για να αφουγκραστώ τα άχραντα και τα βαθιά κρυμμένα

δίχως κάτι να καθησυχάσει

τις βεβαιότητες μου.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Στην απαγορευμένη γλώσσα της γης

δεν υπάρχει αλφάβητο

ούτε ήχοι που αντιλαλούν

τις σκέψεις των ανθρώπων

πέτρες μόνο και ποτάμια

που κυλούν στη θάλασσα

στεναγμοί των παγετώνων

και κυματισμοί πτηνών

καθώς πετούν προς νότο

για να γεννηθούν ξανά

σε μια σιωπηλή γη

όπου οι λέξεις είναι άγνωστες

και τα μηνύματα δεν αποκαλύπτονται ποτέ

-ούτε καν με μια φλόγα

πίσω από αόρατο μελάνι.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ

Ω, αυτές οι σκοτεινές πλευρές του εαυτού σου

αυτές οι εύθραυστες συνδέσεις των μύχιων σκέψεών σου

-πολύ προσωπικές για να εμπιστευτούν την ποίηση

ή τις μάταιες εξομολογήσεις στους περίεργους.

Ω, υπάρχουν οι ακροατές. Και υπάρχουν και οι κήρυκες.

Και οι εραστές, που διαστέλλουν την καρδιά

με τις υπέροχες στρεβλώσεις τους...

Αυτή είναι η τέχνη του καθενός που συναντάς.

Αλλά οι σιωπηλοί είναι οι καλύτεροι. Μιλούν με τα υπόγεια ρεύματα

και τις παλίρροιες, φορώντας τη μάσκα των εμπόρων της τρέλας

κι έχοντας βλέμμα αλύγιστο, βλέμμα που αν παραταθεί

τα μυστικά σου θα αφήσει εκτεθειμένα.

Βασιλική Δραγούνη

ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

Ξυπνώντας από έναν

καλοκαιρινό ύπνο.

Οι κυβερνήτες του νου,

χημικές ουσίες και σπινθηρισμοί

σε συνάψεις και νευρώνες,

θερμοκρασίες και ήχοι

και το φως, μαγευτικό, πάνω από όλα,

ενεργοποιούνται μεγαλοπρεπώς.

Ο κόσμος, ναι.

Ξυπνώντας ξανά

στο ίδιο δωμάτιο.

Εδώ, στη Γη, ακόμα.

Κάνοντας πράγματα συνηθισμένα

-δεν είναι πλέον έκπληξη

η κάθε μηχανική ενέργεια,

η κάθε εκδήλωση-

ενώ ηλεκτρικές καταιγίδες ελλοχεύουν

στον εγκέφαλο ανά πάσα στιγμή,

περπατώντας από το ένα

δωμάτιο στο άλλο.

Ότι ήταν οικείο

ξαφνικά, δεν είναι καθόλου

κατανοητό.

Χρόνος χωρίς σύνορα.

Τα πάντα μπορούν να συμβούν

σε οποιαδήποτε στιγμή

-ή ίσως και να μην συμβούν καθόλου-

βαδίζοντας στις ατραπούς της μέρας,

μαθαίνοντας το γέλιο και βοηθώντας άλλους

να καταλάβουν πώς κάτι λειτουργεί,

ανακαλύπτοντας μια νέα γλώσσα

πέρα από περιορισμένα μέσα έκφρασης,

όλο και περισσότερες πληροφορίες

πέρα από την εξήγηση

στο αρχέγονο ερώτημα:

"Είμαστε μέρος από τι,

και τι είναι αυτό που είμαστε;"

Βασιλική Δραγούνη

ΧΑΝΤΡΕΣ

Μοιάζουν με χάντρες

από σπασμένα περιδέραια

που πέφτουν κατρακυλώντας από το λαιμό

των αγγέλων -το κάνουν σκόπιμα-

τα αφήνουν σαν ενδείξεις

καθώς αιωρούνται ή ανυψώνονται

ή απλά παίρνουν υπόσταση

στη φαντασία των παιδιών

που με μοναχικά βήματα περιπλανιούνται

μέσα στα παραμύθια.

Έχω συλλέξει πολλές χάντρες

από τέτοια περιδέραια,

γνωρίζοντας ότι θα γίνουν δάκρυα

της νοσταλγίας του ανέκφραστου,

καθώς αργοκυλούν από της μνήμης

το κομμένο νήμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ

Θα έβαφα χρυσό αυτό το αστέρι

θα έβαζα κόλλα στο πίσω μέρος του

και θα το αποθήκευα σε ένα κουτί αναμνήσεων.

Θα έφτιαχνα αυτό το αστέρι

για το μέτωπο ενός παιδιού

σαν επιβράβευση για τις υψηλές του επιδόσεις.

Θα ήταν για μένα αυτό το αστέρι.

Θα το άξιζα, πιστεύω

σαν δώρο εξ' ουρανού σταλμένο.

Κάποτε το αστέρι μου ήταν χρυσό

στην πάνω δεξιά γωνία ενός μπλε χαρτιού

όπου είχα γράψει την αποστολή μου -ορθογραφημένη επιμελώς.

Τώρα, σαν δώρο που δεν άξιζα, 
φτιάχνω ένα αστέρι κόκκινο

που πέφτοντας χαράζει γράμματα φωτιάς

που με σιβυλλικές αναλαμπές ανησυχεί, γλιστρώντας απ' το Σύμπαν
και που αιμορραγεί σαν μια πληγή που ψηλαφίζω

με απαλά δάχτυλα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Είναι αυτό το περπάτημα

πάνω στις στρογγυλές πέτρες

σε ένα ρηχό ρυάκι

το νερό που ρέει ενδιάμεσα

-η ισορροπία εύκολη,

χωρίς ίλιγγο

τα βήματα μετρημένα

από όχθη σε όχθη

αν και ολισθηρά

τα μικροσκοπικά ψάρια

να ξεπετάγονται

σαν ασημένιες σαΐτες

και το φως του ήλιου

να παιχνιδίζει

με αιφνίδιες λάμψεις

καθώς διασχίζεις

την παιδική σου ηλικία

και τις αναμνήσεις της.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μέσα στη σιωπή

ταξιδιώτες του χρόνου

συμβαδίζουμε.

Σκιές και σκόνη

σκιαγραφούν τον τόπο

της μοναξιάς μας.

Υποκρισία

θλιβερή αλήθεια

βρίσκεται παντού.

Θολή φιγούρα

στο ζωντανό τοπίο

των ονείρων μας.

Αιώνια όντα

σιλουέτες στον καμβά

γκρίζας ομίχλης.

Ξαποσταίνουμε

γνωρίζοντας το τέλος

πως είναι κοντά.

Ψιθυρίζοντας:

"παρελθόν, παρόν, μέλλον

μια αυταπάτη".

Βασιλική Δραγούνη