ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΝΤΟΥΡΑ-ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Η ΑΥΛΑΙΑ

Τι ψάχνεις; το θέατρο πια έκλεισε

- έπεσε κι η αυλαία!

Κι εσύ, κοινό ασάλευτα βουβό

παθητικό ακροατήριο

τη σκηνή απομένεις να κοιτάς

σαν κέρινο του εαυτού σου ομοίωμα,

ασάλευτος, ωχρός, δίχως εισιτήριο,

ωσάν νεκρός να περιμένεις εξιτήριο.

Σαν η ζωή σου να παίχτηκε

από κομπάρσους και κακούς ηθοποιούς

παρά τη θέλησή σου

και δεν κατόρθωσες διόλου να το χαρείς

κείνο το φάλσο χάπι εντ,

που δεν έπεισε τους κριτές

ούτε και τους υπόλοιπους θεατές

μα λιγότερο απ’ όλους επικριτές

εσού, που τιμωρείσαι

ν’ αντικρίζεις αμέτρητες ψευτιές

 παρόλο που δε φταις

για όλα όσα σου προσάψανε -

όλα εκείνα που δεν έχεις και δεν είσαι...

Κι απλά παρατηρείς κάθε μέρα που περνάει

τη σκηνή να προχωρά, να παίζεται, να χάνεται,

εκλιπαρώντας του Ταντάλου τάχιστα να λήξει

το μαρτύριο του παραλόγου, που φριχτά πονάει.

Γιατί έχεις κάθε νύχτα πλέον φρίξει

το δήθεν βίο σου, να βλέπεις στοπ-καρέ,

κι είσαι στα πρόθυρα του αυτοοικτιρμού

με συναισθήματα κουβάρι σε μια μίξη

κι απομένεις να θωρείς το θίασο

που στέκει με περισσό καμάρι

δίχως να πεις καν μια λέξη

και η ζωή σου να παίζεται με χάρη

σε επίπλαστη ερμηνεία πλαστική

κάποιου Χ ευφάνταστου καθ’ έξη

πολλώ δε μάλλον σαδιστή

της ζωή μας σκηνοθέτη…

Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία