ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ

Κάποτε μου είχαν πει:

"Συγγνώμη, αλλά είσαι μόνη στη βάρκα".

Δεν υπήρχε γύρω μου νερό, ούτε αλάτι.

Εκεί, στο απατηλά απύθμενο δωμάτιο,

όπου οι θαλασσινές σκιές

ξεθώριαζαν στους τοίχους

εκεί, όπου η βάρκα λικνιζόταν

απαλά στο πάτωμα

και τα σύννεφα επιπλέαν στο ταβάνι

εκεί, όπου ο ουρανός χανόταν μες στη νύχτα

και οι τοίχοι του πλησίαζαν

όλο και πιο κοντά μου

εκεί, όπου η παρατημένη βάρκα με το ένα κουπί

ήταν μη αξιόπλοη και θα ‘πρεπε

να κολυμπήσω για τη ζωή μου

πριν πλημμυρίσει το δωμάτιο

η παλίρροια του πρωινού.

Βασιλική Δραγούνη