ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΧΡΩΜΑ

 

Είναι αυτό ακριβώς που είναι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία εδώ.

Δυσλειτουργία, ίσως.

Μπορεί να φταίει το βαρύ κοκάλινο πηνίο

μαζί με τα οστά που πάνε σετ,

η τεράστια συλλογή αόρατων στιγμών

με τη σκιά μιας νέας μέρας,

ο κοχλίας της περιέργειας

με το κεντρί του νου.

 

Λευκά μαλλιά από παγετό,

σκόνη και γκρίζα τέφρα

είναι αυτό που μένει

όταν μειώνεται η οργή της καταιγίδας:

παράλληλα σύμπαντα σε σταθερά μοτίβα,

μια ραψωδία στο λιγότερο

αγαπημένο χρώμα.

 

Βασιλική Δραγούνη