ΑΒΛΑΒΗ ΜΙΚΡΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

 

Όταν ο συγχρονισμός είναι σωστός

και το βράδυ γεμάτο σκοτάδι

και το φεγγάρι κάθεται χαμηλά στον ουρανό,

νιώθει την αύρα της εκεί, όταν είναι μόνος.

Δεν ενοχλείται από την παρουσία της,

ούτε κι εκείνη απ' τη δική του.

Κάνουν καλή παρέα ο ένας στον άλλον.

 

Περιστασιακά, η άδεια κουνιστή καρέκλα στη γωνία

μπορεί να κινείται μπρος και πίσω μια, δυο και τρεις φορές

ή μια πόρτα να αιωρείται απαλά στους μεντεσέδες

ή ένα τρίξιμο στη σκάλα να τραβά την προσοχή του.

Έτσι καταλαβαίνει ότι είναι εκεί.

 

Μερικές φορές, είναι οι κουρτίνες που εκτοξεύονται απαλά

με το παράθυρο κλειστό.

Κατά καιρούς, πράγματα λείπουν

μόνο για να εμφανιστούν ξανά στα πιο περίεργα μέρη.

Και γνωρίζει ότι περιμένει εκείνος να τα βρει.

 

Υπάρχουν νύχτες που την παρακολουθεί με τη γωνία του ματιού του.

Κάποιες φορές είναι μια σκοτεινή σκιά που κρύβεται

ανάμεσα στις κόγχες και τις χαραμάδες του σπιτιού.

Ωστόσο, αν γυρίσει το κεφάλι, εξαφανίζεται.

 

Είναι ένα ντροπαλό, μικρό φάντασμα,

ανίκανο να του δημιουργήσει πρόβλημα.

Το στοίχειωμά του είναι αβλαβές.

Λατρεύει την ηρεμία και την ησυχία

που μοιράζονται.

 

Και οι δύο προτιμούν το φως των κεριών,

τον ήχο της βροχής τη νύχτα στη στέγη,

τον ήχο του κλαδιού που στάζει στο περβάζι,

την άνεση του να μοιράζονται μία φωτιά στο τζάκι.

 

Κάποια φορά, κοίταξε τον επίχρυσο καθρέφτη στο σαλόνι

και την έπιασε να τον παρατηρεί με μια μελαγχολία

που μόνο ένα πνεύμα μπορεί να εκδηλώσει.

Εκεί ήταν λοιπόν, απεικονισμένη στο γυαλί,

με τα αντικείμενα του δωματίου να αντανακλούν μέσα από εκείνη.

Προσπάθησε να αγγίξει την εικόνα στον καθρέφτη

και σε ένα δευτερόλεπτο είχε φύγει.

 

Από τότε, δεν σταμάτησε να αναρωτιέται

τι σήμαινε αυτός για εκείνη, στην αιθέρια ανυπαρξία της;

Ένα άλλο αβλαβές φάντασμα

που κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;

Ή ένα αόριστο πνεύμα που παρατηρεί

με τη γωνία του ματιού της,

η νυχτερινή σκιά που ανακατεύεται με τις σκιές;

 

Βασιλική Δραγούνη