ΚΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

 

Ο Κρόνος ανεβαίνει με διάσπαρτα χειροκροτήματα

κι ένας ανυποψίαστος, ξεθωριασμένος κόσμος

μετράει επιπλέον χρόνια εντροπίας

καταρρέοντας βαρυτικά προς το κομπόστ

και τη μεταθανάτια φήμη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΕΙΡΙΟΣ

 

Φυσητό γρασίδι και άμμος

σβήνουν χαλαρά τις εύθραυστες εκτυπώσεις μας

μα η ακατάσβεστη φωτιά μας πυρπολεί

τον Σείριο κάθε βράδυ

και συνεχίζει να ανεβαίνει

πυροδοτώντας κάθε αστέρι.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΠΛΕ

 

Μητέρα, τα νέα είναι καλά.

Είχες δίκιο να είσαι

αισιόδοξη.

Έχω γεμίσει το κύπελλό μου με ζωή

και είμαι εδώ

με όλα μου τα μπλε

ραμμένα σε ένα βραδινό φόρεμα.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΡΟΖ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

 

Η αγάπη εκπληρώνει, μετά καταστρέφει

μα πλαισιώνεται από παλίρροιες και αδρανείς φωτιές

γκρίζο λυκόφως και συμβιβασμό

μαργαριτάρια και ροζ συγκίνηση

επανεστίαση και απάθεια.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΛΑΝΘΑΝΟΝ ΑΦΗΓΗΜΑ

 

Σκοτεινές σκιές πουλιών

στο ταλαντευόμενο σύρμα

εναλλάσσονται με τα σκιερά τοπία

στραγγαλίζοντας τον απογευματινό ήλιο.

Αψηφώντας την προειδοποίηση

του αφηγητή

η νύχτα πέφτει με αδεξιότητα

στα μπερδεμένα ρούχα.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΓΚΕΛΑ

 

Υπάρχει άνεση

σε μια οικεία σκάλα.

Τα πόδια μας ταιριάζουν φυσικά

στις ομαλές, φθαρμένες οδοντώσεις.

Πιανόμαστε απ' τα κάγκελα για υποστήριξη,

για να αποφύγουμε τριγμούς ή θραύσματα

μα δεν μικραίνει η απόσταση

στις πτώσεις.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΒΑΤΟΝ

 

Ένα κυνηγόσκυλο χτυπάει το φρούριό της.

Το κοιτά από ψηλά με περιφρόνηση.

Θα μπορούσε να το διώξει και να το ξεχάσει

μα τα πόδια του αιμορραγούν

και κραυγάζει τις νύχτες.

Θα μπορούσε να κατέβει από τον πύργο της

να επιδέσει τις πληγές του απαλά

να του προσφέρει καθαρό νερό

και μερικά σαρκώδη κόκκαλα.

Θα 'ναι μια απότομη κατάβαση. Αλλά κι αυτό

αιμορραγεί στον τοίχο της και θα πεθάνει

καθώς πεθαίνει καθημερινά κι εκείνη

μες στο κάστρο της.

 

Κατεβαίνει αποφασιστικά

την απότομη, πετρώδη σκάλα.

Φτάνοντας στο επίπεδο του εδάφους

ξεμανταλώνει τη διπλή κλειδαριά

κι ανοίγει τη βαριά πόρτα.

Το κυνηγόσκυλο κουτσαίνει περπατώντας...

Περιθάλποντας τις πληγές του

ξέρει ότι φροντίζει τις δικές της.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Μια παλιά μνήμη

προστατευμένη στο ασφυκτικό μυαλό

μένει πιστή

σε όλα όσα θυμάται.

Έχει τους δικούς της όρους η παλιά μνήμη

που εξακολουθεί να ανήκει

στη διαλεκτική του χρόνου που επιμένει

και δεν γνωρίζει αποτυχία.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Rene Magritte "Memory", 1948

INDUS SCROLLS:

Writers Capital Foundation conducts "With you, India", expressing solidarity with India

 

Global organisation of writers and creators Writers Capital Foundation conducted a virtual event "With you, India" to reassure solidarity with India during the second outbreak of COVID-19 pandemic. The programme attended by eminent writers, artists and musicians from across the world, was conducted in association with Indus Scrolls.

India has been an inspiration for the global community in their efforts during the challenging time. The present situation, though appears grim, will once again prove the country’s determination, said noted poet and artist Joan Josep Barcelo during his inaugural address. He said that the global community is with India during difficult times.

Expressing solidarity with India, Irene Doura-Kavadia, Secretary-General of the foundation said that the visuals from India are disturbing. Though a few of the developing country has witnessed a massive outbreak of the pandemic, the impact is more in India due to the absence of basic infrastructure such as oxygen facility. The Secretary-General expressed hope that the global community will continue supporting India for availing proper medical components to effectively managing the situation.

Poetess Johanna Devadayavu expressed the vote of thanks during the programme. Participants from across the world who expressed their solidarity with India also presented their works dedicated to India. Panorama Arts Festival Coordinators and participants also attended alongside the poets in a wish to express their support.

The foundation dedicated to social change is also actively taking part in reaching food for the needy during the pandemic.

 

Source: Indus Scrolls

https://indusscrolls.com/writers-capital-foundation-conducts-with-you-india-expressing-solidarity-with-india/

SHORT STORY WEEK

TANDEM

 

Μια κλίμακα μέτρησης άγχους... Φαινόταν τόσο ανόητο σαν σκέψη. Γέλασε ειρωνικά όταν το άκουσε για πρώτη φορά. Μέχρις ότου ανέπτυξε μια δική του.

Φυσικά δημιουργήθηκε μέσα από το δικό του άγχος, που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. Εσωτερική αγωνία στην πραγματικότητα. Δεν ήταν ποτέ από εκείνους που φωνάζουν. Συχνά μάλιστα έδινε την εντύπωση του αναίσθητου. Έμενε σιωπηλός σε σημείο απάθειας και εσωτερίκευε το άγχος του καταπίνοντάς το, μέχρι αυτό να ξεχειλίσει από μέσα  του… Είχε έρθει πλέον η στιγμή να αναπτύξει τη δική του κλίμακα.

Η ιδέα της κλίμακας ήρθε σαν την αστραφτερή λάμψη μιας πανοπλίας, που θα τον προστάτευε από οποιαδήποτε απειλή.

Το άγχος του όμως αυξανόταν τόσο πολύ μέρα με τη μέρα, ώστε μία κλίμακα δεν ήταν αρκετή για να το μετρήσει. Σπαρταρούσε συνεχώς σαν το ψάρι έξω από το νερό… Άρχισε επιπλέον να ανησυχεί και για την ακρίβεια των μετρήσεων. Χρειαζόταν επειγόντως μια δεύτερη κλίμακα που θα λειτουργούσε παράλληλα και υποστηρικτικά, ενισχύοντας την πρώτη. Ίσως και μια τρίτη…

Οι μετρήσεις του άγχους του έγιναν πλέον η καθημερινή και μοναδική του ενασχόληση, που τον απομάκρυνε από οποιαδήποτε τυραννική σκέψη και εν τέλει, από κάθε άλλου είδους σκέψη.

Δεν ήταν πια λυπημένος ούτε ευάλωτος σε περιπαικτικά σχόλια. Απέκτησε ανοσία σε τέτοιου είδους ευαισθησίες, όταν κατασκεύασε την δέκατη και τελευταία υπερενισχυμένη κλίμακά του, εξοπλισμένη με παλμογράφο διπλής δέσμης και γεννήτρια συχνοτήτων για βασικές μετρήσεις συχνότητας και πλάτους ημιτονοειδών, αλλά και άγνωστων περιοδικών σημάτων.

Μια υπερκλίμακα - tandem, το τελευταίο εξάρτημα της πανοπλίας που εδώ και τόσα χρόνια κατασκεύαζε...

 

Βασιλική Δραγούνη

SHORT STORY WEEK

MEMENTO MORI

 

"Ανήκει σ’ εμένα. Δώστε τη μου", παρακάλεσε.

"Λυπάμαι κυρία μου, αλλά όπως σας είπα, χωρίς βιβλιάριο δεν μπορώ να εγκρίνω αναλήψεις. Αυτή είναι η πολιτική της Τράπεζας".

"Μα πρόκειται για τη μέρα των γενεθλίων μου, χρειάζομαι αυτήν την ανάληψη".

"Θα πρέπει να μιλήσετε με τον Διευθυντή".

"Ok, θα το κάνω". Κατευθύνθηκε αποφασισμένη προς το γραφείο του Διευθυντή.

"Με συγχωρείτε κύριεεε……… πώς είναι το όνομά σας είπαμε;"

"Πρόβλημα με τις αναλήψεις και πάλι, βλέπω;"

"Έχασα το βιβλιάριό μου".

"Φυσικά, φυσικά. Θα χρειαστεί να σας κάνω δύο ερωτήσεις ασφαλείας όπως χθες".

"Χθες;"

"Θα πρέπει να μου πείτε το πατρικό όνομα της μητέρας σας και το όνομα του πρώτου σας κατοικίδιου".

"Πώς είναι δυνατόν να σας τα πω αυτά! Τα έχω δώσει σε εσάς για ασφαλή φύλαξη, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να κουβαλώ μαζί μου όλες αυτές τις αποσκευές. Για ποιον άλλο λόγο νομίζετε πως χρησιμοποιώ την Τράπεζα Αναμνήσεων;"

"Όπως σας εξήγησα και χθες, είμαστε εδώ για να διαφυλάξουμε τις πολύτιμες αναμνήσεις των πελατών μας. Διαπιστώνουμε όμως πως κάποιοι πελάτες, όπως εσείς λόγου χάριν, έχουν μερικές φορές πρόβλημα πρόσβασης σε αυτές. Δεν θα θέλατε να χάσετε τις αναμνήσεις σας, έτσι δεν είναι; Εάν δεν μπορείτε να εμπιστευθείτε στον εαυτό σας ένα βιβλιάριο τραπέζης, πώς μπορούμε εμείς να σας εμπιστευθούμε όλες τις πολύτιμες για εσάς αναμνήσεις της περασμένης σας ζωής; Ο κωδικός ασφαλείας σας είναι το "Memento Mori". Σας θυμίζει κάτι, μήπως;"

 

Βασιλική Δραγούνη

SHORT STORY WEEK

ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ

 

Έπρεπε να χωρίσει με τον Απόστροφο, ήταν πάρα πολύ κτητικός. Έτσι η Τελεία έθεσε τέλος στην σχέση τους. Αυτή τη φορά οριστικό, τελεία και παύλα.

"Πάντα το ίδιο κάνεις, είσαι σίγουρη πως αυτή τη φορά είναι οριστικό;"  απόρησε η φίλη της το Ερωτηματικό.

"Δεν είχατε καταλάβει πως πάντα έψαχνα και το παραμικρό δικαίωμα που θα μου έδινε, προκειμένου να το χρησιμοποιήσω σαν διέξοδο διαφυγής από αυτήν την αποπνικτική σχέση;"

"Ναι όντως, το παραδέχτηκες και την προηγούμενη φορά, είπες ότι κουράστηκες να ψάχνεις συνεχώς μια δικαιολογία για να ξεφύγεις από όλα αυτά", δήλωσαν οι φίλες της τα Εισαγωγικά.

Ο κυριακάτικος καφές τους ήταν πάντα έτσι.

Γι' αυτό και καθόλου δεν τους εξέπληξε το γεγονός ότι κάποια στιγμή η Τελεία τα ξαναβρήκε με τον Θαυμαστικό, τον οποίο είχε παρατήσει ένα χρόνο πριν.

"Πού τον θυμήθηκες αυτόν πάλι;"

"Tώρα δηλαδή τα πας καλά μ' αυτόν τον Νάρκισσο;"

"Κι όλα αυτά που μας έλεγες, ότι σε είχε κουράσει με τη συμπεριφορά του;"

Και πάλι οι ίδιες ανακριτικές ερωτήσεις και πάλι οι ίδιες δυσοίωνες προβλέψεις, όπως και όλες τις προηγούμενες φορές. Κι όπως πάντα είχαν δίκιο, ούτε και αυτή τη φορά κράτησε και μάλιστα η Τελεία έδωσε το τέλος γρηγορότερα από ότι αναμενόταν.

Και στη συνέχεια βρήκε κάποιον άλλον, κάποιον με τον οποίον δεν θα μπορούσε εύκολα να βρει έναν τρόπο να διακόψει. Ήταν μια διαφορετική περίπτωση, δεν δεχόταν δικαιολογίες αβασάνιστα, ούτε το όχι για απάντηση.

"Είσαι ερωτευμένη, σωστά;"

Αυτή τη φορά η Τελεία δεν απάντησε, μόνο χαμογελούσε σιωπηλά. Εκείνη και ο Αποσιωπητικός ήταν τόσο, μα τόσο ταιριαστοί...

 

Βασιλική Δραγούνη

SHORT STORY WEEK

ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙ

 

Ήταν μία από εκείνες τις αμήχανες στιγμές όπου η απάντηση "Όχι" ήρθε αυθόρμητα, αν και στην πραγματικότητα θα ήθελε να απαντήσει το αντίθετο.

Παρασκευή πρωί στην καφετέρια της γειτονιάς του. Είχε πάρει ρεπό από τη δουλειά. Καθόταν εκεί για καμιά ώρα περίπου, ήταν στον δεύτερο latte και έγραφε στο notebook κρατώντας συγχρόνως σημειώσεις σε ένα μπλοκ, αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω του. Κάποια στιγμή παρατήρησε ότι η κυρία στο διπλανό τραπέζι τον κοιτούσε χαμογελώντας. Της χαμογέλασε ευγενικά προς ανταπόδοση και συνέχισε να γράφει.

Άρχισε να αισθάνεται μια αμηχανία σχεδόν τραυματική, καθώς ένιωθε το βλέμμα της  διαρκώς στραμμένο πάνω του. Μπήκε σχεδόν στον πειρασμό να εγκαταλείψει το τραπέζι του, αλλά ένιωθε ότι θα έπρεπε να δείξει χαρακτήρα και να συνεχίσει να γράφει σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Και συνέχισε, ώσπου κάτι συνέβη.

Δεν ήταν κάτι που η κυρία έκανε, αλλά αυτό που του είπε, το ερώτημα που του έθεσε, το οποίο σε έναν εκ των υστέρων αναστοχασμό, ήταν εξίσου απλό και προφανές. Κάτι που δεν μπορούσε να διακρίνει εκείνο το πρωί.

Τον ρώτησε απλά: "Εδώ και τόση ώρα σε παρατηρώ να γράφεις χωρίς να κοιτάζεις τίποτε άλλο γύρω σου και να αλλάζεις εκφράσεις καθώς σκέφτεσαι... είσαι συγγραφέας;" Τον αιφνιδίασε και χωρίς δεύτερη σκέψη της είπε "Όχι, όχι". 

Παρά τη φανερή απογοήτευσή της συνέχισε, σαν να ήθελε να του δώσει μια ευκαιρία να επανορθώσει, λέγοντας "Α, τότε τι γράφεις;" Ακόμη και μετά από αυτό, αρνήθηκε να πιάσει τη ζώνη ασφαλείας που του πέταξε: "Τίποτα το ιδιαίτερο. Μερικές μουντζούρες μόνο", της απάντησε σχεδόν απολογητικά.

"Ωραία" είπε, προφανώς επιθυμώντας να μην τον είχε ρωτήσει ποτέ. Κι εκείνος επέστρεψε διστακτικά στις "μουντζούρες" του.

Γιατί θεώρησε τόσο δύσκολο να απαντήσει σε μια τόσο απλή ερώτηση; Το πρόβλημα ήταν ότι μάλλον δεν είχε ακόμα τη σιγουριά να αποκαλέσει τον εαυτό του συγγραφέα. Και ούτε ήθελε να μπει στη διαδικασία της αυτοκριτικής, γιατί θα έσκιζε όλα όσα είχε γράψει. Το σημαντικότερο για εκείνον ήταν να συνεχίσει να ψάχνεται...

Ναι, είναι πολύ βαριά η λέξη "συγγραφέας". Γι αυτό και ούτε τώρα την χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον εαυτό του. Λέει ότι γράφει.

 

Βασιλική Δραγούνη

SHORT STORY WEEK

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ

 

Η ηλικία του πλέον δεν τον βοηθούσε στο να αναζητήσει νέες ομορφιές για να προσθέσει στη συλλογή των φυτών του. Κατά τους χειμερινούς μήνες, καθόταν δίπλα στο τζάκι και μερικές φορές χάζευε φωτογραφικά άλμπουμ. Κάθε ένα από αυτά εξιστορούσε λεπτομερώς κάποιο ταξίδι που είχε κάνει. Τους πιο ζεστούς μήνες περιπλανιόταν στα μονοπάτια του κήπου του, σταματώντας κάπου κάπου για να αναπολήσει μια ευτυχισμένη ανάμνηση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι η μέση και τα γόνατά του του επέτρεπαν να σκύβει και να βγάζει τα αγριόχορτα που φύτρωναν στο μονοπάτι. Το φθινόπωρο και το χειμώνα είχε συναίσθηση ότι με το να επιχειρήσει τέτοιες παράτολμες κινήσεις θα έθετε σε κίνδυνο τον εαυτό του και θα απασχολούσε κι εκείνους που θα καλούσε για βοήθεια.

Κι όμως κάποτε, χρόνια πριν, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που σκαρφάλωνε βουνά προς αναζήτηση θησαυρών. Τώρα όλο αυτό ήταν κουραστικό ακόμη και σαν σκέψη.

Ο Patrick γνώριζε ότι τώρα θα μπορούσε να είναι ένας εξαιρετικός χαρτοπαίκτης. Ήταν πραγματικά καλός στο να κρατάει κάποια πράγματα για τον εαυτό του. Η ικανότητα αυτή είχε πιθανώς αναπτυχθεί μέσω αναγκαιότητας, παρά ως μυστικοπάθεια ή ως σκόπιμη προσπάθεια παραπλάνησης.

"Η εποχή του" υπήρξε μια εποχή κατά την οποία όλα φαίνονταν να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να γίνουν κι όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, όλα γίνονταν όπως έπρεπε. Τώρα βυθιζόταν στην φασαρία της σύγχρονης ζωής μόνο όταν το επέλεγε ο ίδιος. Τις περισσότερες ημέρες του τις περνούσε με ήρεμες ενασχολήσεις, διαβάζοντας βιβλία, ακούγοντας μουσική ή ραδιόφωνο. Αυτό όμως που τον ευχαριστούσε περισσότερο ήταν η κεραμική μέσα στον αγαπημένο κήπο του.

Μπορούσε εύκολα να προσαρμοστεί στη σύγχρονη τεχνολογία, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές έπαιζε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή του μηχανικά, χωρίς να το καταλαβαίνει. Ο Patrick δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν για το iPhone που είχε κρυμμένο στην τσέπη του "για ώρα ανάγκης". Ο πωλητής στο κατάστημα του το είχε ρυθμίσει και του είχε δείξει όλες τις βασικές λειτουργίες. Αραιά και που χρησιμοποιούσε το skype όποτε ήθελε να συνομιλήσει με πρώην συναδέλφους του, οι οποίοι για κάποιο λόγο, μετά τη σύνταξη, είχαν επιλέξει να διασκορπιστούν σε διαφορετικά σημεία ανά την υδρόγειο.. Προτιμούσε σταθερά το twitter από όλα τα social media, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που έστελνε μέσω email πρόσφατες φωτογραφίες από κάποιο ιδιαίτερο φυτό ή βότανο της συλλογής του σε κάποιον από τους πρώην μαθητές του.

Μια υπόσχεση ζεστού καιρού πλανιόταν στον αέρα σήμερα το πρωί και ο Patrick άρχισε ήδη να κάνει σχέδια για τη μέρα του. Σήμερα θα απολάμβανε το πρωινό του έξω, στον κήπο…

 

Βασιλική Δραγούνη

SHORT STORY WEEK

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, τα πάντα είχαν μια μεγάλη ταμπέλα. Ήταν απλή, εύκολη και σαφής. Και το πιο σημαντικό, πιστευτή: "Για Πάντα".

Τα μεγάλα γράμματα στην κορυφή των κτιρίων: "Για Πάντα". Η ευτυχισμένη οικογένεια της διπλανής πόρτας: "Για Πάντα". Η δική του ευτυχισμένη οικογένεια: "Για Πάντα".

Ποτέ δεν τις αμφισβήτησε, δεν αναρωτήθηκε ούτε μία φορά για την αλήθεια τους, οπότε δεν μπήκε και ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί αν τις αμφισβήτησε κανένας άλλος. Υπέθετε πως ότι ήταν "παντοτινό" για εκείνον, ήταν και για τους γύρω του.

Το πρώτο σοκ ήρθε όταν είδε τις ταμπέλες αυτές να κιτρινίζουν και να ξεφτίζουν. Το δεύτερο, όταν περνώντας δίπλα από ένα "παντοτινό" κτίριο το τεράστιο κεφαλαίο "Π" κατέρρευσε από την πρόσοψη και θρυμματίστηκε μπροστά στα πόδια του. Το τρίτο, όταν η ευτυχισμένη οικογένεια της διπλανής πόρτας πήρε διαζύγιο.

Άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια και καθημερινά εξέταζε με φόβο τις ταμπέλες πάνω στα κοντινά του πρόσωπα. Εξακολουθούσαν να γράφουν "Για Πάντα", αλλά η θερμοκρασία του φόβου του έκανε τις ταμπέλες να αρχίζουν να ξεκολλάνε στις άκρες.

Η κόλλα συνέχιζε να στεγνώνει κι εκείνος συνέχιζε να τσεκάρει κάθε λίγο τις άκρες τους, όπως το χέρι που δεν μπορεί να αφήσει σε ησυχία το τσίμπημα του κουνουπιού... ώσπου μια μέρα ξεκόλλησαν εντελώς και του έμειναν στα χέρια.

Το "Για Πάντα" δεν ήταν παρά μόνο προσωρινό.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΧΟΡΟΣ ΣΚΙΩΝ

 

Σκιές

κυνηγώντας σκιές

κινούνται μες στη φύση

και χορεύουν μαζί 

κι εξαφανίζονται

στο φως

που τις εκπλήσσει.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Ceri Richards "Cold Light, Deep Shadow", 1950

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ

 

"Είσαι μες στην καλή χαρά", του είπαν

κι εκείνος γέλασε για να τους δείξει

πόσο ευτυχισμένος ήταν

και συνέχισε να χαμογελά για να αποδείξει

πόσο η χαρά του είχε διάρκεια.

Η αυτοαναφορικότητα

πάντα φαινόταν να του δίνει

μία συγκεκριμένη

παρατεταμένη αίσθηση ευχαρίστησης.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

Η πραγματικότητα αποδείχθηκε τρωτή

από κύκλους υπαρξιακών

κι από συνήθειες

έως ότου αναδύθηκε

μια νέα πραγματικότητα

ανεκτική στα ψέματα

για να μπορέσει να σωθεί

απ' τις αλήθειες.

 

Βασιλική Δραγούνη

Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΘΕΤΟΥ

 

Ο παραλογισμός του σάπιου φρούτου

στέφει τον εαυτό του με ακανθώδη υπερηφάνεια.

Η ελεγεία του αμετάθετου 

διευρύνει την κοσμοθεωρία του

μα το παράσιτο του Δέντρου του Φωτός

του κατατρώει την ψυχή του.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Michelle Pryor "Tree Surreal",  2017

ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ

 

Άφθαρτα μέσα μεταφοράς

κυματοειδή και κεκλιμένα

εισχωρούν στα διάκενα των θορύβων

πλάθοντας ένα καινούργιο σύμπαν.

Τυχαία ελιξίρια σβήνουν τις έννοιες,

γρήγορες νότες πυροβολούν το παιχνίδι,

διασταυρώσεις χαμηλών τόνων

καλύπτουν μάζες χρεωκοπημένων ιδεών,

πεντατονικές μελωδίες της στιγμής

καταπίνουν νεόδμητους στίχους.

Τα καλύτερα πράγματα ξεκινούν με μουσική -

οι ευσεβείς πόθοι εναρμονίζονται.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Anne Cameron Cutri "Surreal Music", 2010

ΑΣΥΛΟ

 

Το άσυλο λάμπει κάπου για τον οποιονδήποτε.

Κάτω απ' το κοκτέιλ των αστεριών

η νέα πραγματικότητα ευθυγραμμίζεται

σαν ανερχόμενο κύμα.

Πάνω από κάθε λιβάδι ή τούνδρα, έρημο ή βάλτο

ένας απάνεμος κόσμος.

Τίποτα σημαντικά μπερδεμένο ή απρόσιτο,

τίποτα λανθάνον.

Μόνο αμφιλεγόμενα ζητήματα και νομοτέλειες

που προοριζόμαστε να υπομείνουμε.

Άγγελοι μετανάστες αναζητούν ασφαλή κλουβιά -

οι ιερές και οι ανίερες τριάδες

θα κυριαρχήσουν το πρωί.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ

 

Άσε το ρολόι να χτυπήσει πρόθυμα.

Άδραξε τη μέρα ως μια πρόσφατα αλλαγμένη συνήθεια.

Αγνόησε ωροσκόπια και ασθενικούς ψιθύρους.

Η ζωή είναι επιλεκτική.

Δίνει την τιμή

της ομορφιάς και ηρεμίας

μόνο σε κάποια λουλούδια,

προορισμένα να χαμογελούν.

 

Βασιλική Δραγούνη