ΑΒΑΤΟΝ

 

Ένα κυνηγόσκυλο χτυπάει το φρούριό της.

Το κοιτά από ψηλά με περιφρόνηση.

Θα μπορούσε να το διώξει και να το ξεχάσει

μα τα πόδια του αιμορραγούν

και κραυγάζει τις νύχτες.

Θα μπορούσε να κατέβει από τον πύργο της

να επιδέσει τις πληγές του απαλά

να του προσφέρει καθαρό νερό

και μερικά σαρκώδη κόκκαλα.

Θα 'ναι μια απότομη κατάβαση. Αλλά κι αυτό

αιμορραγεί στον τοίχο της και θα πεθάνει

καθώς πεθαίνει καθημερινά κι εκείνη

μες στο κάστρο της.

 

Κατεβαίνει αποφασιστικά

την απότομη, πετρώδη σκάλα.

Φτάνοντας στο επίπεδο του εδάφους

ξεμανταλώνει τη διπλή κλειδαριά

κι ανοίγει τη βαριά πόρτα.

Το κυνηγόσκυλο κουτσαίνει περπατώντας...

Περιθάλποντας τις πληγές του

ξέρει ότι φροντίζει τις δικές της.

 

Βασιλική Δραγούνη