ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ

 

Είναι μια απ' αυτές τις νύχτες που δεν ονειρεύεσαι ποτέ,

που ο ουρανός δεν φλέγεται, αλλά καίει.

Πτώση στάχτης και χόβολης. Ένα πορτοκαλί φεγγάρι.

Ο θόλος του ηφαιστείου καταρρέει, ένα ξαφνικό σύννεφο,

μια βροχή μαύρης στάχτης.

Ο κόσμος βγαίνει στις βεράντες

ένας λαός του πτυσσόμενου μαχαιριού και της ηφαιστειακής σκόνης,

δέρμα σκληρό απ’ τη στάχτη

δηλητηριασμένο από ιδρώτα και τέφρα.

Τα πνεύματα περιφέρονται στους δρόμους και τα μονοπάτια,

οι τρελοί του χωριού συνωστίζονται στο λόφο

καλωσορίζουν τις φωνές των νεκρών.

Μια εκκλησία ανοίγει τις πόρτες της νωρίς

για να προσευχηθεί για τη βροχή.

Το βουνό θυσιάζεται σε λασπορροές

και εκτοξευόμενα κομμάτια βράχων.

Κάθε φύλλο, κάθε ιγκουάνα, κάθε φάντασμα

τυλίγεται στη στάχτη.

 

Βασιλική Δραγούνη